തോക്കുകളുടെ കഥ..തോൽക്കാൻ ഇഷ്ടമില്ലാത്തവരുടെ പോരാട്ടം !!

പറയാൻ കാര്യപ്പെട്ട ഒരു കഥയൊന്നുമില്ലെങ്കിലും രണ്ടു മണിക്കൂർ ബോറടിപ്പിക്കാതെ തിയേറ്ററിലിരുന്ന് കാണാവുന്ന ഒരു വെടിക്കെട്ടാണ് 'റൈഫിൾ ക്ലബി'ൽ ആഷിഖ് അബു ഒരുക്കി വച്ചിരിക്കുന്നത്.

ശ്യാം പുഷ്ക്കരൻ -ദിലീഷ് കരുണാകരൻ- സുഹാസ് ഒക്കെ കൂടി ചേർന്ന് എഴുതിയ നിലക്കുള്ള ഒരു മികച്ച തിരക്കഥയൊന്നും ഈ സിനിമക്ക് അവകാശപ്പെടാനില്ല. പകരം തോക്കുകൾ കൊണ്ടുള്ള പോരാട്ടത്തിന് അനുയോജ്യമായ ഒരു ഉഗ്രൻ കഥാപശ്ചാത്തലവും അതിലേക്ക് വേണ്ട ചേരുവകളുമൊക്കെ കൃത്യമായി എഴുതി ചേർത്തിരിക്കുകയാണ്.

ചുമരിൽ തൂക്കി വച്ചിട്ടുള്ള ഫോട്ടോകളിൽ ആണെങ്കിലും KPAC സണ്ണിയും KPAC അസീസുമൊക്കെ ഈ സിനിമയിൽ തങ്ങളുടേതായ കഥാപാത്ര സാന്നിധ്യം അറിയിക്കുന്നു.

ഏറെക്കാലത്തിന് ശേഷം വാണി വിശ്വനാഥിന്റെ ഒക്കെ ഒരു പവർഫുൾ സ്‌ക്രീൻ പ്രസൻസ് കണ്ടതിലും സന്തോഷം. ശരിക്കും അവരെയൊക്കെ മലയാള സിനിമ എത്രത്തോളം മിസ്സ് ചെയ്യുന്നു എന്നറിയിക്കാൻ ഇതിലെ രണ്ടു മൂന്ന് സീനുകൾ തന്നെ ധാരാളം.

വാണി വിശ്വനാഥ് സീനിൽ നിറഞ്ഞു നിക്കുന്നത് കൊണ്ടാകാം സുരഭിയും, ഉണ്ണിമായയും ദർശനയുമൊക്കെ തോക്ക് കൊണ്ട് എന്ത് അഭ്യാസം കാണിച്ചാലും അത് കണ്ണിൽ പെടുന്നില്ല.

വിജയരാഘവനെ സംബന്ധിച്ച് അത്ര വലിയ വെല്ലുവിളി ഒന്നുമില്ലായിരുന്നു കുഴുവേലി ലോനപ്പനെ അവതരിപ്പിക്കുക എന്നത്. വീൽ ചെയറിൽ ഇരുന്ന ഒരേ ഇരുപ്പിൽ പുള്ളി അത് നൈസായി ചെയ്തു എന്ന് മാത്രം.

വിനീത് കുമാറിന്റെ റൊമാന്റിക് സ്റ്റാർ ഷാജഹാനും, കിരൺ പീതാംബരന്റെ പ്രൊഡക്ഷൻ മാനേജർ രാപ്പാടിയും, സുരേഷ് കൃഷ്ണയുടെ ഡോക്ടർ ലാസറും, പ്രശാന്ത് മുരളിയുടെ തോക്കേന്തിയ പള്ളീലച്ചനുമൊക്കെയാണ് കൂട്ടത്തിൽ ഏറ്റവും രസകരമായി തോന്നിയത്.

ദിലീഷ് പോത്തന്റെയും വിഷ്ണു അഗസ്ത്യയുടെയും തോക്കും പിടിച്ചുള്ള ചില ഗെറ്റപ്പുകൾ അവരുടെ തന്നെ ' ഒ. ബേബി'യിലെ ചില സീനുകളെ ഓർമ്മിപ്പിച്ചു. 'ഓ. ബേബി'യിലെ പോലെ ഒരു വെളുത്ത നായ 'റൈഫിൾ ക്ലബി'ലും കാണാം.

ഹനുമാൻ കൈൻഡ് സൂരജിന്റെ പ്രകടനം സിനിമക്ക് കൊടുക്കുന്ന മൈലേജ് ചെറുതല്ല. റൈഫിൾ ക്ലബ്ബിലേക്ക് ഭീര കേറി വരുന്ന സീനൊക്കെ അന്ത ലെവലിൽ ഓളം ഉണ്ടാക്കുന്നുണ്ട്.

അനുരാഗ് കശ്യപ് കൂടി കളത്തിലേക്ക് ഇറങ്ങുന്നിടത്ത് നിന്നാണ് യഥാർത്ഥ വെടിക്കെട്ട് തുടങ്ങുന്നത്.

ഒരു ഭാഗത്ത് അനുരാഗ് കശ്യപ് ആൻഡ് ടീമിന്റെ അത്യാധുനിക തോക്കുകളിൽ നിന്ന് ചന്നം പിന്നം പായുന്ന വെടിയുണ്ടകൾ.. മറുഭാഗത്ത് ദിലീഷ് പോത്തന്റെ സെക്രട്ടറി അവറാൻ ആൻഡ് ടീമിന്റെ അതി പുരാതന തോക്കുകളിൽ നിന്ന് എണ്ണം പറഞ്ഞു പായുന്ന വെടിയുണ്ടകൾ. ഇത് രണ്ടും കൂടി ചേരുന്ന വെടിക്കെട്ടിന്റെ ആസ്വാദനമാണ് 'റൈഫിൾ ക്ലബ്'.

കടുവച്ചാലിൽ അവറാനായി ദിലീഷ് പോത്തൻ തിമിർത്തെങ്കിലും ദയാനന്ദ് ബാരെയായി അഴിഞ്ഞാടാൻ അനുരാഗ് കശ്യപിന് വേണ്ടത്ര അവസരം കൊടുത്തില്ല എന്ന പരാതിയുണ്ട്.

'ഗന്ധർവ്വ ഗാനം..' പാട്ടൊക്കെ ഭീഷ്മപർവ്വത്തിലെ 'രതിപുഷ്പ'ത്തിന്റെ ട്രാക്ക് പിടിക്കുന്നത് പോലെ തോന്നി. പാട്ടും ബീറ്റും രണ്ടു ദിശയിലേക്ക് പോകുന്ന പോലെ ഒരു കല്ല് കടി. അതൊഴിച്ചു നിർത്തിയാൽ റെക്സ് വിജയൻറെ ബാക്ഗ്രൗണ്ട് സ്‌കോർ നന്നായിരുന്നു.

ആഷിഖ് അബുവിന്റെ സംവിധാനത്തേക്കാൾ ഛായാഗ്രഹണ മികവ് ഒരു രണ്ടു മൂന്ന് പടി മുന്നിലാണ്.

കാസ്റ്റിങ് ഗംഭീരമായി അനുഭവപ്പെടുമ്പോഴും കഥാപാത്രങ്ങളുടെ എണ്ണക്കൂടുതൽ സിനിമയിലെ ആക്ഷൻ സീനുകളിൽ ഒരു ബാധ്യതയാകുന്നുണ്ട്. സീനിൽ തിക്കും തിരക്കും വരുമ്പോൾ പലരെയും ശ്രദ്ധിക്കാൻ പറ്റാതെ പോകുന്ന ഒരു അവസ്ഥ.

അമൽ നീരദ് പടങ്ങളിലെ തോക്കും വെടി വെപ്പുമൊന്നും മനസ്സിൽ വച്ച് കാണാതിരുന്നാൽ ആഷിഖ് അബുവിന്റെ 'റൈഫിൾ ക്ലബ്' നിരാശപ്പെടുത്തില്ല. തിയേറ്റർ എക്സ്പീരിയൻസിൽ തന്നെ കാണേണ്ട പടം.

©bhadran praveen sekhar

റിച്ച് ആണ്.. വൈൽഡ് ആണ്.. കളറാണ് പുഷ്പ !!

നെഗറ്റിവ് റിവ്യൂകൾ ഒരുപാട് കേട്ടിട്ട് തന്നെയാണ് സിനിമക്ക് പോയതെങ്കിലും പുഷ്പ 2 വ്യക്തിപരമായി എന്നെ നിരാശപ്പെടുത്തിയില്ല. 

ആദ്യ ഭാഗത്തിൽ സുകുമാർ സെറ്റ് ചെയ്തു വച്ച ഒരു പുഷ്പയുണ്ട്. അയാൾ ഒരളവ് വരെ മാസ്സാണെങ്കിലും അത്ര തന്നെ ഇമോഷണലുമാണ് പല കാര്യത്തിലും.

രണ്ടാം ഭാഗത്തിലേക്ക് വരുമ്പോൾ പുഷ്പ ഫയർ അല്ല വൈൽഡ് ഫയർ ആണെന്ന് പറയുന്നത് പോലെ, നാഷണൽ അല്ല ഇന്റർനാഷണൽ ആണ് എന്ന് പറയുന്ന പോലെ - ആ കഥാപാത്രത്തെയും ഒന്ന് പുനർ നിർമ്മിച്ചിട്ടുണ്ട്.

ഒരു ഭാഗത്ത് ആളെ കടിച്ചു പറിച്ചു കീറുന്ന തരത്തിൽ അക്രമോത്സുകമാകുമ്പോൾ മറുഭാഗത്ത് അയാൾ സ്നേഹ ബന്ധങ്ങളുടെ മുറിപ്പാടിൽ വാവിട്ട് നിലവിളിക്കുന്നുണ്ട്. സർവ്വതിനെയും അധികാര ഗർവ്വിൽ അടക്കി വാഴുന്ന ഫയർ ബ്രാൻഡ് പുഷ്പ വെറും ഫ്‌ളവർ ആകുന്നത് ഭാര്യയുടെ മുന്നിൽ മാത്രം.

ഭാര്യയെ അനുസരിക്കുന്നവനും പേടിക്കുന്നവനുമൊക്കെ ജീവിതത്തിൽ നാശം സംഭവിക്കുമെന്ന് പറയുന്നതിന്റെ നേർ വിപരീതത്തെയാണ് പുഷ്പയെടുക്കുന്നത്.

തന്റെ 'ഫീലിംഗ്' ശമിപ്പിക്കാനായി പുഷ്പയുടെ മാസ്സ് വേഷം പലപ്പോഴായി അഴിപ്പിച്ചു വക്കുന്ന ശ്രീവല്ലിയുടെ ഭാര്യാ കഥാപാത്രത്തെ ട്രോളുന്ന പോസ്റ്റുകൾ ശ്രദ്ധിച്ചിരുന്നു. പക്ഷെ സിനിമയിൽ ആ സീനുകൾ കാണുമ്പൊൾ അത് സുകുമാറിന്റെ പൊളിച്ചെഴുത്ത് ആയിട്ടാണ് തോന്നിയത് .

ഈ സിനിമയിൽ അല്ലാതെ ഒരു ഭാര്യാ കഥാപാത്രം ഭർത്താവിനോട് ഇങ്ങിനെ പെരുമാറി കണ്ടിട്ടില്ല. അതോ Animal സിനിമയിലെ രൺബീറിന്റെ ആൽഫാ മെയിൽ സിൻഡ്രോം രശ്‌മികയുടെ ശ്രീവല്ലിയെ സ്വാധീനിച്ചിരിക്കുമോ ? 

ഫഹദിന്റെ ഭൻവാർ സിംഗ് മോശമായെന്ന് പറയുന്നവരോടും വിയോജിപ്പുണ്ട്. ഒരു സൈക്കോ ഷെയ്ഡ് ഉള്ള കഥാപാത്രം തന്നെയെങ്കിലും കിട്ടിയ വേഷം ഫഹദ് നന്നായി തന്നെ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. അഥവാ അയാളുടെ ഗ്രാഫ് താഴേക്ക് പോയിട്ടുണ്ട് എന്ന് തോന്നിയാൽ തന്നെ അത് ഫഹദ് എന്ന നടന്റെ കുഴപ്പമായി കാണാനും ആകില്ല. കാരണം 'പുഷ്പ 2' അല്ലു അർജ്ജുൻ ഷോക്കാണ് മുൻ‌തൂക്കം കൊടുക്കുന്നത്.

അല്ലു അർജ്ജുൻ സാരിയുടുത്ത് നാരങ്ങാമാല കഴുത്തിലിട്ടു നിൽക്കുന്ന ഫോട്ടോയെ നോക്കി ട്രോളാൻ എളുപ്പമാണ്. പക്ഷെ ആ വേഷത്തിൽ പുള്ളി സ്‌ക്രീനിൽ ആടിപ്പാടി അനുഭവപ്പെടുത്തുന്ന ഒരു എനർജി വേറെ ലെവലാണ്. 

നാഷണൽ അവാർഡ് വാങ്ങിച്ച പ്രകടനം എന്നൊന്നും പറയാനില്ലെങ്കിലും അല്ലു അർജ്ജുനിലെ സ്റ്റാർ മെറ്റീരിയൽ സ്‌ക്രീനിൽ ഫയർ ബ്രാൻഡായി തന്നെ തീ പടർത്തുന്നുണ്ട്. 

രണ്ടാം ഭാഗത്തിലെ ഇന്റർനാഷണൽ കഥ മാത്രം പ്രതീക്ഷിച്ചു കാണാൻ വന്ന പലർക്കും പുഷ്പയുടെ ഫാമിലി സ്റ്റോറി കാണേണ്ടി വന്നതിൽ നിരാശ ഉണ്ടായിട്ടുണ്ടാകും. പക്ഷെ ആ പ്ലോട്ടും വ്യക്തിപരമായി എന്നെ മുഷിമിപ്പിച്ചില്ല.

രണ്ടാം പകുതിയിലെ പ്രത്യേകിച്ച് ക്ലൈമാക്സ് സീനുകളോട് അടുക്കുമ്പോഴുള്ള ചില സംഗതികളൊക്കെ ഒന്ന് കൂടെ നന്നാക്കി ചെയ്യാമായിരുന്നു എന്ന പരാതി ഒഴിച്ച് നിർത്തിയാൽ പുഷ്പ 2 എന്നിലെ ആസ്വാദകനെ തൃപ്തിപ്പെടുത്തി.

ഇത്തരം പടങ്ങളുടെ original പതിപ്പ് മാത്രമാണ് കാണാറുള്ളത് എന്നത് കൊണ്ട് യഥാർത്ഥ കഥാപശ്ചാത്തലത്തിന്റെയും കഥാപാത്ര സംഭാഷണത്തിന്റെയുമൊക്കെ റിയൽ ഫീൽ നഷ്ടപ്പെടാറില്ല എന്നതും അതിന്റെ ഒരു കാരണമാകാം.

ആദ്യ ഭാഗത്തേക്കാൾ നന്നായോ മോശമായോ എന്ന ചർച്ചക്കും പ്രസക്തിയില്ല. കാരണം കഥ ഇനിയും തീർന്നിട്ടില്ല ല്ലോ !!

ജപ്പാൻ തുറമുഖത്ത് നിന്ന് തുടങ്ങുന്ന പുഷ്പയുടെ ഇന്റർനാഷ്ണൽ ഇൻട്രോ പുഷ്പ 3 യിലേക്കുള്ള കാത്തിരിപ്പായി മാറുന്നു. എല്ലാം അവസാനിച്ചു എന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുന്നിടത്ത് വീണ്ടും പലതും തുടങ്ങാനിരിക്കുകയാണ്. 

©bhadran praveen sekhar

ഹലോ മമ്മി !!

ഹൊറർ-കോമഡി ഴോനർ ഒരു കൈ വിട്ട കളിയാണ് . ഹൊറർ ഫീലും വേണം കോമഡി വർക് ഔട്ട് ആക്കുകയും വേണം. പക്ഷേ പ്രേക്ഷകരെ പിടിച്ചിരുത്തുന്നതിൽ പാളിയാൽ തീർന്നു. 'ഹലോ മമ്മി' യുടെ കേസിൽ ആദ്യ പകുതി അക്കാര്യത്തിൽ വിജയിച്ചു. രസകരമായ അവതരണം.

ഷറഫുവിന്റെ കോമഡി സീനുകളൊക്കെ തിയേറ്ററിൽ നല്ല ഓളത്തിൽ ചിരിച്ചു തന്നെ ആസ്വദിച്ചു . പക്ഷെ ഇടവേളക്ക് ശേഷം പടം കൈയ്യീന്ന് പോയ പോലെയായി.

ശരിക്കും പറഞ്ഞാൽ ഇതിന്റെ കഥ സൂപ്പറാണ്. മരിച്ചു പോയിട്ടും ഭൂമിയിൽ നിന്ന് വിട്ടു പോകാതെ മകളുടെ എല്ലാ വിധ കാര്യങ്ങളിലും ഇടപെട്ടു കൊണ്ടേയിരിക്കുന്ന ഒരു മമ്മി പ്രേതം.

കഥയുടെ രസച്ചരട് ആദ്യ പകുതി വരെ എൻഗേജിങ് ആക്കി നിർത്തിയ സ്ക്രിപ്റ്റിനു നേരെ വിപരീതമായി മാറുന്നു രണ്ടാം പകുതി. ഹൊററും കോമഡിയും സെന്റിമെൻസും ഒക്കെ കൂടെ മിക്സിയിലിട്ടടിച്ചപ്പോൾ മെയിൻ കഥയുമായുള്ള കണക്ഷൻ വേറിട്ടു പോയ അവസ്ഥ.

എന്റെ പൊന്നു മാത്താ. എന്റെ പൊന്നു എബി. എന്ന ലൈനിലേക്ക് തന്നെ വീണ്ടും മടങ്ങി പോകുന്ന പ്രകടനമാണ് ഐശ്വര്യ ലക്ഷ്മിയുടേത്.

അജു വർഗ്ഗീസ്, ജോണി ആന്റണി, ബിന്ദു പണിക്കർ എന്നിവരുടെ കഥാപാത്രങ്ങളൊക്കെ പല സീനുകളിലും അധികപ്പറ്റായി അനുഭവപ്പെട്ടു.

സണ്ണി ഹിന്ദുജയുടെ ഗെറ്റപ്പും വരവുമൊക്കെ കൊള്ളാമായിരുന്നു. പക്ഷേ ചിത്രം വരക്കാൻ വേണ്ട ചുമരില്ലാതെ പോയി. ക്ലൈമാക്സ് സീനുകളിലൊക്കെ അത് എടുത്തു കാണിക്കുന്നുണ്ട്. ഗ്രാഫിക്സ് കൊണ്ടുള്ള ഗിമ്മിക്കുകളൊക്കെ വല്ലാതെ വിരസതയുണ്ടാക്കി.

എന്തോ ആദ്യ പകുതി കൊണ്ട് മാത്രമേ തൃപ്തിപ്പെട്ടുള്ളൂ. അഹ്. ഇനി രണ്ടാം ഭാഗത്തിൽ എല്ലാം നന്നായി വരുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കാം.

©bhadran praveen sekhar