അന്വേഷണങ്ങളുടെയും രഹസ്യങ്ങളുടെയും 'ഫോറൻസിക്' !!

ഒരു കാലം വരെ പോലീസും സി.ഐ.ഡികളും മാത്രം കേസ് അന്വേഷണങ്ങൾ നടത്തിയിരുന്ന മലയാള സിനിമയിൽ സേതുരാമയ്യർ സി.ബി.ഐ വന്നപ്പോൾ കിട്ടിയ പുതുമ ചെറുതല്ലായിരുന്നു. കേസ് അന്വേഷണ രീതികളിലെ പുതുമകൾ അതിലെ ഒരു പ്രധാന ഘടകമാണ്.

'അഞ്ചാം പാതിരാ'യിൽ ക്രിമിനൽ സൈക്കോളജിസ്റ്റ് ഡോക്ടർ അൻവർ ഹുസ്സൈൻ കേസ് അന്വേഷണത്തിലേക്ക് എത്തിപ്പെടുന്നത് അയാളുടെ പ്രൊഫഷന്റെ പശ്ചാത്തലത്തിലാണ്. സമാനമായി എല്ലാ കേസ് അന്വേഷണങ്ങളിലും പ്രൊഫഷണലുകളുടെ കണ്ടെത്തലുകളും അഭിപ്രായങ്ങളുമൊക്കെ നിർണ്ണായക വഴിത്തിരിവുകൾ ഉണ്ടാക്കാറുണ്ട്. അക്കൂട്ടത്തിലെ പ്രധാനപ്പെട്ട ഒരു വിഭാഗമാണ് ഫോറൻസിക് ഉദ്യോഗസ്ഥർ.

ഫോറൻസിക് സയൻസും ഉദ്യോഗസ്ഥനുമൊക്കെ ഒരു ക്രൈം ത്രില്ലർ സിനിമയുടെ കേന്ദ്ര ഭാഗങ്ങളായി വരുന്നു എന്നതാണ് 'ഫോറൻസിക്കി'ന്റെ പുതുമ. ഒരു ഫോറൻസിക് ഉദ്യോഗസ്ഥന്റെ കണ്ടെത്തലുകൾക്കും അയാളുടെ നിഗമനങ്ങൾക്കുമൊക്കെ ഒരു കേസ് അന്വേഷണത്തിൽ എത്രത്തോളം പങ്കുണ്ടെന്ന് ബോധ്യപ്പെടുത്തുന്നുണ്ട് അഖിൽ പോൾ - അനസ് ഖാന്റെ 'ഫോറൻസിക്'.

'അഞ്ചാം പാതിരാ'യിൽ ഇന്ദ്രൻസിന്റെ റിപ്പർ രവി എന്ന സൈക്കോ കഥാപാത്രം തന്റെ ഭൂതകാലത്തെ കുഞ്ചാക്കോ ബോബന്റെ അൻവർ ഹുസ്സൈന് വിവരിച്ചു കൊടുക്കുന്ന രംഗമുണ്ട്. സിനിമയിൽ ചെറിയ കഥാപാത്രമെങ്കിലും റിപ്പർ രവിയാണ് അഞ്ചാം പാതിരായുടെ കഥാന്തരീക്ഷത്തിന്റെ ഒരു മൂഡ് പ്രേക്ഷകനിലേക്ക് ആദ്യമേ എത്തിക്കുന്നത്. ഏറെക്കുറെ റിപ്പർ രവി പറഞ്ഞു വച്ച അയാളുടെ ഭൂതകാലത്തെ ഓർമ്മിപ്പിച്ചു കൊണ്ടാണ് 'ഫോറൻസി'ക്കും അതിന്റെ ട്രാക്ക് പിടിക്കുന്നത്.

Psychopath's crime doesn't have a motive, the crime itself is his motive എന്നൊക്കെ എഴുതി തുടങ്ങുന്ന സിനിമയെ സംബന്ധിച്ച് മികച്ച ഒരു തുടക്കവും ആദ്യപകുതിയുമൊക്കെ സമ്മാനിക്കാൻ അഖിൽ പോൾ - അനസ് ഖാൻ ടീമിന് സാധിച്ചിട്ടുണ്ട്. പക്ഷേ ആദ്യ പകുതി പിന്നീടുമ്പോൾ ഇപ്പറഞ്ഞതെല്ലാം മറന്നു കൊണ്ടുള്ള അലസമായ അവതരണമായി മാറുന്നു എന്നതാണ് സിനിമയിലെ നിരാശ.

സൈക്കോപാത്തും സീരിയൽ കില്ലിങ്ങുമൊക്കെ പ്രമേയമായിട്ടുള്ള മുൻകാല സിനിമകളിലെ പല സീനുകളും ഷോട്ടുകളുമൊക്കെ 'ഫോറൻസിക്കി'ലും ആവർത്തിക്കുന്നുണ്ട് . പുതുമ ഉണ്ടെന്ന് ഒരു ഘട്ടത്തിൽ തോന്നിപ്പിച്ച സിനിമ തന്നെ അത് മാറ്റിപ്പറയിപ്പിക്കുന്നതും അങ്ങിനെയാണ്.

ആകെ മൊത്തം ടോട്ടൽ = പ്രമേയം കൊണ്ടും ട്വിസ്റ്റുകൾ കൊണ്ടും പശ്ചാത്തല സംഗീതം കൊണ്ടും അവതരണ ചടുലത കൊണ്ടുമൊക്കെ പ്രേക്ഷകനെ പിടിച്ചിരുത്താൻ സാധിക്കുമ്പോഴും സാഹചര്യം ആവശ്യപ്പെടുന്നതിനപ്പുറമുള്ള വയലൻസ് സീനുകളും, ഒട്ടുമേ യുക്തി ഭദ്രമല്ലാതെ പറയുന്ന ക്രൈം സീനുകളും, അതിനു പിന്നിലെ കാര്യ കരണങ്ങളുമൊക്കെ കല്ല് കടികളായി മാറുന്നുണ്ട്.സൈക്കോപാത്തുകൾക്ക് പ്രായ പരിധികളൊന്നുമില്ല കുട്ടികൾ പോലും സീരിയൽ കില്ലറായി മാറിയ സംഭവങ്ങൾ നടന്നിട്ടുണ്ട് എന്നൊക്കെ വിശദീകരിക്കുന്ന സിനിമ തന്നെ കുട്ടികളുടെ മനസ്സിനെ സ്വാധീനിക്കുന്ന രീതിയിൽ ക്രൈം സീനുകൾ ചിത്രീകരിച്ചു വച്ചിരിക്കുന്നത് കുടുംബ സഹിതം സിനിമ കാണാൻ വരുന്നവർക്ക് സഹിക്കാൻ പറ്റണമെന്നില്ല.

*വിധി മാർക്ക് = 6.5/10 

-pravin- 

ട്രാൻസ് - ആത്മീയ ചൂഷണങ്ങളും വ്യാപാരങ്ങളും !!

മതം മനുഷ്യനെ മയക്കുന്ന കറുപ്പാണെന്ന കാറൽ മാർക്സിന്റെ പ്രസ്താവനയുടെ ഒരു മികച്ച സിനിമാവിഷ്ക്കരമാണ് അൻവർ റഷീദിന്റെ 'ട്രാൻസ്'.

ഏറ്റവും ലാഭകരമായ വ്യാപാരം ലഹരിയുടേതാണെങ്കിൽ ഏറ്റവും നല്ല വിപണന സാധ്യതയുള്ള ലഹരിയാണ് മതവും വിശ്വാസവുമെന്ന് പറഞ്ഞു തരുന്നു സിനിമ.

അസുഖം വന്നാൽ ചികിത്സ വേണ്ട പ്രാർത്ഥനയും മന്ത്രിച്ചോതിയതും വഴിപാടുമൊക്കെ മതി എന്ന് വിശ്വസിച്ചു ജീവിക്കുന്ന ഒരു വലിയ വിഭാഗം ജനത നമുക്കിടയിൽ തന്നെയുണ്ട് എന്നിരിക്കെ 'ട്രാൻസ്' ഒരു എന്റർടൈൻമെന്റ് സിനിമാ കാഴ്ചയല്ല കണ്ടു ബോധ്യപ്പെടേണ്ട സത്യങ്ങളും കൂടിയാണ്.

മതത്തിന്റെ പേരിൽ നടക്കുന്ന ആത്മീയ വ്യാപാരങ്ങളും ചൂഷണങ്ങളും പ്രമേയവത്ക്കരിക്കപ്പെടുന്ന സിനിമയിലെവിടെയും മതം വിമർശിക്കപ്പെടാത്ത രീതിയിലാണ് വിൻസെന്റ് വടക്കൻ തിരക്കഥ ഒരുക്കിയിരിക്കുന്നത്. അത് കൊണ്ട് തന്നെ കുരു പൊട്ടുന്ന മതവികാരങ്ങൾക്കൊന്നും സിനിമയിൽ സ്ഥാനമില്ല. പക്ഷേ സിനിമയുടെ ഏറ് ശരിയായ രീതിയിൽ കൊള്ളേണ്ടവർക്ക് കൊള്ളും എന്ന കാര്യത്തിൽ യാതൊരു തർക്കവുമില്ല.

മോട്ടിവേഷണൽ സ്പീക്കറിൽ നിന്ന് ഒരു പാസ്റ്ററിലേക്കുള്ള വിജു പ്രസാദിന്റെ പരിണാമ വഴികളൊക്കെ ഗംഭീരമായി ചിത്രീകരിച്ചിട്ടുണ്ട് സിനിമയിൽ.

കന്യാകുമാരിയിലെ ഒറ്റ മുറിയും കടലിന്റെ പശ്ചാത്തലവും, മുബൈയിലെ നഗരത്തിരക്കും കുടുസ്സുമുറികളുടെ തുറന്നിട്ട ജനലുകളും, ആൾക്കൂട്ടം നിറയുന്ന ഓഡിറ്റോറിയവും തൊട്ട് ആംസ്റ്റർഡാം വരെയുള്ള വിജുവിന്റെ ജീവിതത്തിലെ നിറമില്ലാത്തതും നിറമുള്ളതുമായ കാഴ്ചകളെ ഛായാഗ്രഹണ മികവു കൊണ്ട് വേറിട്ട് അടയാളപ്പെടുത്തുന്നു അമൽ നീരദ്.

വിജു പ്രസാദിന്റെ ഭൂത കാലവും വർത്തമാന കാലവും പറയുന്ന രംഗങ്ങളും, അയാളുടെയും കുഞ്ഞന്റെയും മാത്രവുമായ ഇടുങ്ങിയ ലോകവും കുഞ്ഞനോടുള്ള അയാളുടെ കരുതലുകളുമൊക്കെ വല്ലാത്തൊരു വൈകാരിക കഥാപാരിസരം ഉണ്ടാക്കുന്നുണ്ട് സിനിമയുടെ തുടക്കത്തിൽ.

ടൈറ്റിൽ കാർഡ് എഴുതി തെളിയും മുന്നേ തന്നെ 'ട്രാൻസ്' എന്ന സിനിമയെ നമ്മുടെ മനസ്സിലേക്ക് ചേക്കേറാൻ വിടുകയാണ് അൻവർ റഷീദ്. ട്രാൻസിലെ ഏറ്റവും മികച്ചതെന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കാവുന്ന കഥാഭാഗങ്ങളും അത് തന്നെ.

ചെറിയ രംഗങ്ങളിൽ വന്നു പോയ ശ്രീനാഥ്‌ ഭാസിയുടെയും വിനായകന്റേയുമൊക്കെ കഥാപാത്രങ്ങൾ പ്രകടന മികവുകൾ കൊണ്ട് ശ്രദ്ധേയമായപ്പോൾ സിനിമയിൽ മുഴുനീളെ ഉണ്ടായിട്ടും ചെമ്പൻ വിനോദിനൊന്നും വേണ്ടത്ര സ്‌ക്രീൻ പ്രസൻസ് പോലും കിട്ടാതെ പോകുന്നുണ്ട്. ഗൗതം മേനോന്റെ വില്ലൻ വേഷവും സൗബിന്റെ ചാനൽ അവതാരക വേഷവും നസ്രിയയുടെ പുതിയ ഗെറ്റപ്പിലുള്ള വരവുമൊക്കെ കൊള്ളാമായിരുന്നു.

റസൂൽ പൂക്കുട്ടിയുടെ സൗണ്ട് ഡിസൈനും സുഷിൻ ശ്യാം - ജാക്സൺ വിജയ് ടീമിന്റെ പശ്ചാത്തല സംഗീതവും ട്രാൻസിന്റെ ഭംഗി കൂട്ടുന്നതിൽ കാര്യമായൊരു പങ്കു വഹിച്ചിട്ടുണ്ട്.

2013 ൽ റിലീസായ ബാബു ജനാർദ്ദനന്റെ 'ഗോഡ് ഫോർ സെയിലി'ൽ പറഞ്ഞു വച്ച ചില കാര്യങ്ങളുടെ മികച്ച പുനരാവിഷ്ക്കാരമായി വേണമെങ്കിൽ ട്രാൻസിനെ പറഞ്ഞു വക്കാം. 'ഗോഡ് ഫോർ സെയിലി'ൽ സ്വയം ദൈവാവതാരമായി പ്രഖ്യാപിച്ച പ്രസന്നൻ നായർ വിശ്വാസി സമൂഹത്തിനു മുന്നിൽ സ്വാമി പൂർണ്ണാനന്ദയായി മാറുമ്പോൾ അതിന്റെ മറ്റൊരു പതിപ്പെന്നോണം ട്രാൻസിൽ മോട്ടിവേഷണൽ സ്‌പീക്കർ വിജു പ്രസാദ് അത്ഭുത പ്രവർത്തികൾ നടത്തുന്ന പാസ്റ്റർ ജോഷ്വാ കാൾട്ടൻ ആയി മാറുന്നു എന്ന് മാത്രം.

തൊട്ടാൽ പൊള്ളുന്ന ഒരു വിഷയത്തെ കൈയ്യടക്കത്തോടെ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നിടത്തു ട്രാൻസ് മികച്ചു നിക്കുമ്പോഴും ആദ്യ പകുതിയിലെ പിരിമുറുക്കം രണ്ടാം പകുതിയിൽ ഇല്ലാതെ പോകുന്നുണ്ട്. അതിന്റെ കാരണം തിരക്കഥാപരമായ പോരായ്മയെന്നോ അതുമല്ലെങ്കിൽ തിരക്കഥയിൽ പറഞ്ഞു വച്ച കാര്യത്തെ ബോധ്യപ്പെടുത്താൻ സാധിക്കാതെ പോയ അവതരണത്തിലെ പാക പിഴയെന്നോ പറയാം.

അങ്ങിനെ ഒരു പോരായ്മ നിലനിൽക്കുമ്പോഴും രണ്ടാം പകുതിയെ മോശമാക്കി മാറ്റാതെ നിലനിർത്തുന്നത് ഫഹദ് ഫാസിലിന്റെ ഒറ്റയാൾ പ്രകടനമാണ്. അത്ര മാത്രം എനർജറ്റിക് ആയൊരു ഫഹദ് കഥാപാത്രത്തെ ഇത് വരേയ്ക്കും കണ്ടിട്ടില്ല. ആ തലത്തിൽ ട്രാൻസ് എന്നത് കഥാപാത്രങ്ങളിൽ നിറഞ്ഞാടുന്ന ഫഹദ് എന്ന നടന്റെ ഗംഭീര ട്രാൻസ്ഫോർമേഷന്റെ കൂടി സിനിമയായി മാറുന്നു.

ആകെ മൊത്തം ടോട്ടൽ = മികച്ച ആദ്യ പകുതിയും കൈ വിട്ടു പോയ രണ്ടാം പകുതിയുമാണ് ട്രാൻസ്. എന്നിരുന്നാലും മേക്കിങ് മികവും പറഞ്ഞു വയ്ക്കുന്ന വിഷയം കൊണ്ടും ഫഹദിന്റെ പ്രകടനം കൊണ്ടുമൊക്കെ ട്രാൻസ് വേറിട്ട ആസ്വാദനം തരുന്നു. 

*വിധി മാർക്ക് = 7/10 

-pravin- 

Midsommar - ആചാര വിശ്വാസങ്ങളുടെ ഭീകരത !

സ്വീഡനിലെ ഒരു പ്രത്യേക വിഭാഗം ജനങ്ങളുടെ ആചാര വിശ്വാസങ്ങളുടെ  ഭീകരത വെളിപ്പെടുത്തുന്ന ഒരു സിനിമയാണ് Midsommar. 

നോർഡിക് ചരിത്രാതീത കാലത്തെ    സ്വീഡിഷ് ജനതയുടെ   ഒരു അനുഷ്ഠാന ആചാരമായിരുന്ന  senicide (മരണത്തിലേക്ക് വലിച്ചെറിയൽ) നടത്തപ്പെട്ടിരുന്ന ചെങ്കുത്തായ മലനിരകളും പാറക്കൂട്ടങ്ങളും  Attestupa എന്നാണ് അറിയപ്പെട്ടിരുന്നത്. പ്രായമായവരായിരുന്നു ഈ ആചാരത്തിന്റെ ഇരകൾ.  

72 വയസ്സ് തികയുന്ന  വൃദ്ധരെ  ആചാര അനുഷ്ഠാന പ്രകാരം കുളിപ്പിച്ച് സുന്ദരരാക്കി നല്ല ഭക്ഷണമൊക്കെ കൊടുത്ത ശേഷം ഉയരമുള്ള കുന്നിൻ മുകളിലേക്ക് രാജകീയമായി എടുത്തു കൊണ്ട്  പോകും. ശേഷം അവർ താഴെയുള്ള പാറയിലേക്ക്  ചാടി മരിക്കണം. അത് കാണാൻ പ്രാർത്ഥനയുമായി വിശ്വാസികളുടെ കൂട്ടം താഴെ നിര നിരയായി നിക്കും. 

ഏതെങ്കിലും കാരണവശാൽ താഴെ വീഴുന്നയാൾ ഉടനെ മരണപ്പെട്ടില്ലെങ്കിൽ വിശ്വാസികൾ നിലവിളിച്ചു കരയും. അയാളുടെ മോക്ഷത്തിനെന്ന പോലെ മറ്റൊരാൾ വീണു കിടന്നു പിടയുന്നയാളെ തലക്കടിച്ചു കൊല്ലും. ഇത് പോലെയുള്ള പല ക്രൂരമായ ചെയ്തികളെയും വിശ്വാസി സമൂഹം പുണ്യമായും ആചാരമാണ് പ്രകൃതിയിലേക്കുള്ള മനുഷ്യന്റെ മടക്കമായുമൊക്കെ കാണുന്നു.   

ഈ സിനിമ കാണുമ്പൊൾ ഒരു പക്ഷെ നമ്മൾ ആലോചിക്കും ഈ കാലത്തും ഇങ്ങനെയൊക്കെയുള്ള ആചാരങ്ങൾ ലോകത്തുണ്ടാകുമോ അസംഭവ്യം എന്നൊക്കെ. പക്ഷെ ഒന്ന് അന്വേഷിച്ചാൽ തീരാവുന്ന സംശയങ്ങൾ മാത്രമാണിതൊക്കെ. ലോകത്തിന്റെ പല ഭാഗത്തും ഇതൊക്കെ നടപ്പുണ്ട്. പണ്ടത്തെ പോലെ പലതും പരസ്യമായി നടക്കുന്നില്ല എന്ന് മാത്രം.  

സ്വീഡന്റെ കാര്യം വിടൂ. ഇന്ത്യയിലേക്ക് വന്നാൽ  പത്തൊൻപതാം നൂറ്റാണ്ട് വരെ ഉത്തരേന്ത്യയിൽ സജീവമായി കൊണ്ടാടിയ ഒരു ആചാരമായിരുന്നല്ലോ സതി . ഭർത്താവ് മരിച്ച സ്ത്രീകൾ തീയിലേക്ക് ചാടി മരിക്കുക എന്ന ക്രൂരമായ ആചാരം. സ്വമേധയാ  ചാടിയിരുന്ന സ്ത്രീകളെക്കാൾ ചാടാൻ താല്പര്യമില്ലാതിരുന്ന സ്ത്രീകളാണ് ആ ആചാരത്തിന്റെ ഏറ്റവും ക്രൂരത അനുഭവിച്ചിരുന്നത്. രാജാറാം മോഹൻ റോയിയെ  പോലുള്ള സാമൂഹിക പരിഷ്ക്കർത്താക്കളുടെ പ്രവർത്തനങ്ങൾ കൊണ്ട് സതി നിയമം മൂലം നിരോധിക്കപ്പെട്ടെങ്കിലും പിന്നീടും ഉത്തരേന്ത്യയിലെ  പലയിടത്തായി രഹസ്യമായി ആചരിക്കപ്പെട്ടു. 

ഇനി ഇതൊക്കെ ഉത്തരേന്ത്യയിൽ ചിലപ്പോ നടന്നേക്കാം നമ്മുടെ  ദക്ഷിണേന്ത്യയിൽ ഈ വക പരിപാടികളൊന്നും ഉണ്ടാവില്ല എന്നാണ് ധാരണയെങ്കിൽ അതും തെറ്റാണ്. 

തമിഴ് നാട്ടിലെ വിരുദനഗർ ജില്ലയിൽ വ്യാപകമായി നടത്തിയിരുന്ന ഒരു ആചാരമായിരുന്നു തലൈക്കൂത്തൽ. വൃദ്ധരായവരെ അവരുടെ തന്നെ കുടുംബാംഗങ്ങൾ കൊല്ലുന്നതാണ്  ആചാരം. Midsommar സിനിമയിലെ senicide ന്റെ മറ്റൊരു പതിപ്പ് എന്ന് നിസ്സംശയം പറയാവുന്ന ഒന്ന്. 

ഇരുപത്തിയാറോളം വ്യത്യസ്ത രീതികൾ ഇത്തരം ആചാര കൊലപാതകങ്ങൾക്കായി ഉപയോഗിക്കാറുള്ളതായി പറയപ്പെടുന്നു. സിനിമയിലെ സീനുകൾ പോലെ തന്നെ കൊല്ലേണ്ട വൃദ്ധരെ അല്ലെങ്കിൽ മാതാപിതാക്കളെ പുലർച്ചെ എഴുന്നേൽപ്പിച്ച് ഇരുത്തിയ  അവരുടെ മേലെ  മണിക്കൂറുകളോളം  നല്ലെണ്ണ ഒഴിച്ചു കൊണ്ടാണത്രേ ആചാരം തുടങ്ങുക. മാതാപിതാക്കളെ കൊല്ലാൻ മടിക്കുന്ന മക്കൾക്ക് വേണ്ടി പണം വാങ്ങി ഇതേ ആചാരം നടപ്പിലാക്കാൻ വേറെ ആളുകളും ഉണ്ട്. 

2010 വരേയ്ക്കും ഈ ആചാരം സജീവമായിരുന്നു ജില്ലയിൽ.  വയസ്സായവരുടെ മരണങ്ങളിൽ ദുരൂഹതകൾ അനുഭവപ്പെടാൻ തുടങ്ങിയ സമയം തൊട്ട് ഇപ്പോൾ ഈ ജില്ലകളിലെ വൃദ്ധരെ നിരീക്ഷിക്കാൻ പ്രത്യേകം ഉദ്യോഗസ്ഥരെ വരെ നിയമിക്കേണ്ടി വന്നു സർക്കാരിന്. 

പറഞ്ഞു വരുന്നത് എന്താണെന്ന് വച്ചാൽ ചില സിനിമകൾ കാണുമ്പോൾ ഇതൊക്കെ നടക്കുമോ എന്ന് ചിന്തിച്ചാലും അതല്ല അതിലപ്പുറവും നമുക്ക് ചുറ്റും നടന്നിട്ടുണ്ട്, നടക്കുന്നുണ്ട് നടന്നിരിക്കാൻ സാധ്യതകൾ ഉണ്ട് എന്ന് അന്വേഷണങ്ങളിലൂടെ  അംഗീകരിക്കേണ്ടി വരും.  

മനുഷ്യൻ എത്ര പരിഷ്കൃതർ ചമഞ്ഞാലും ഇത് പോലെയുള്ള മത ആചാരങ്ങളും വിശ്വാസങ്ങളുമൊക്കെ മനുഷ്യനെ എത്രത്തോളം പ്രാകൃതരാക്കി മാറ്റിയെടുക്കുന്നു എന്ന് ബോധ്യപ്പെടുത്തി തരുന്നുണ്ട് ഇത്തരം ചില സിനിമകൾ. 

ആകെ മൊത്തം ടോട്ടൽ = ഒരു മസ്റ്റ് വാച്ച് പടമല്ലെങ്കിലും ആചാര വിശ്വാസങ്ങൾ സമൂഹത്തിൽ സൃഷ്ടിക്കുന്ന ഭീകരതകൾ എത്രത്തോളം വലുതാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കാൻ വേണ്ടി കാണാവുന്ന ഒരു പടമാണ് Midsommar. ഈ സിനിമയിലെ മനോഹരമായ cinematography എടുത്തു പറയേണ്ട മികവാണ്.  Midsommar ൽ  ഭീകരവും അറപ്പുളവാക്കുന്നതുമായ ഓക്കാനിക്കുന്നതുമായ പല ആചാരങ്ങളുടെ ദൃശ്യാവിഷ്ക്കാരമുണ്ട്. അത് കൊണ്ട് തന്നെ മനക്കട്ടിയില്ലാത്തവർ ഒരു കാരണവശാലും ഈ സിനിമ കാണരുത് എന്നേ പറയാനുള്ളൂ. അതല്ല എന്തായാലും കാണണം എന്ന് തോന്നുന്നവർ ഉണ്ടെങ്കിൽ അവർ മാത്രം കണ്ടോളൂ. 

*വിധി മാർക്ക് = 7.5/10 

-pravin-

വരനെ ആവശ്യമുണ്ട് - ഒരു ഫീൽ ഗുഡ് കുടുബ പ്രണയ സിനിമ !!

പുതുമകൾക്കുമപ്പുറം അനുഭവപ്പെടുത്തലുകളാണ് ചില സിനിമകളുടെ ആസ്വാദനം. കഥയും കഥാപാത്രങ്ങളും കഥാപശ്ചാത്തലവുമൊക്കെ മാറുമ്പോഴും ഒരു കാലത്ത് സത്യൻ അന്തിക്കാട് സിനിമകൾ തന്നിരുന്ന അത്തരം ആസ്വാദനത്തിന്റെ തുടർച്ച തന്നെയാണ് അനൂപ് സത്യനിലൂടെയും സംഭവിക്കുന്നത്. അതൊരു തെറ്റോ പോരായ്‌മയോ ആയി വിലയിരുത്തേണ്ടതില്ല.

മധ്യവയസ്സ്ക്കരുടെ പ്രണയം പല സിനിമകളിലും പല രീതിയിൽ അവതരിപ്പിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. സിബി മലയിലിന്റെ 'ഇഷ്ടം' സിനിമയിൽ നെടുമുടി വേണുവിന്റെ കൃഷ്ണൻ കുട്ടിമേനോൻ വർഷങ്ങൾക്ക് ശേഷം പഴയ കാമുകിയെ കാണുകയും പ്രണയിച്ചു പോകുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ട്.

ലവ് 24x 7 സിനിമയിലെ ഡോക്ടർ സരയുവും ഡോക്ടർ സതീഷും വയസ്സാം കാലത്ത് ഒന്നിച്ചു ജീവിക്കാൻ തീരുമാനിക്കുന്നതും പഴയൊരു നഷ്ട പ്രണയത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തിലാണ്. പറഞ്ഞു പോകുമ്പോൾ ഇനിയുമുണ്ടാകാം അത്തരം കഥാപാത്രങ്ങളും പ്രണയങ്ങളുമൊക്കെ. പക്ഷേ അനൂപ് സത്യന്റെ സിനിമയിൽ മേജർ ഉണ്ണിക്കൃഷ്ണനും നീനയും തമ്മിൽ പൂർവ്വ കാല പ്രണയമോ പരിചയമോ ഒന്നും തന്നെയില്ല. എന്നിട്ടും അവർക്കിടയിൽ ഒരു മനോഹരമായ പ്രണയത്തിന് സ്‌പേസ് ഉണ്ടാക്കി കൊടുക്കുന്നുണ്ട് അനൂപ് സത്യൻ.

തിരക്കഥയിൽ ഓരോ കഥാപാത്രങ്ങൾക്കും അത്ര മാത്രം ഡീറ്റൈലിങ് ഉണ്ടായിരുന്നത് കൊണ്ടാകാം സിനിമയിൽ വന്നു പോകുന്ന ഓരോ കഥാപാത്രങ്ങളും വ്യക്തമായി അടയാളപ്പെടുന്നുണ്ട്. അക്കൂട്ടത്തിൽ ഏറ്റവും മികച്ചു നിന്ന രണ്ടു കഥാപാത്രങ്ങൾ സുരേഷ് ഗോപിയുടെ മേജർ ഉണ്ണികൃഷ്ണനും ശോഭനയുടെ നീനയും തന്നെ. ദുൽഖറും കല്യാണിയും തമ്മിലുള്ള കോമ്പിനേഷൻ സീനുകളേക്കാൾ സുരേഷ് ഗോപി- ശോഭന സീനുകളാണ് ഹൃദ്യമായി മാറുന്നത്.

മുൻകോപിയും അന്തർമുഖനുമായ മേജർ ഉണ്ണികൃഷ്ണനെ അത്ര മേൽ ഭദ്രമാക്കി അവതരിപ്പിക്കാൻ സുരേഷ് ഗോപിക്ക് സാധിച്ചിട്ടുണ്ട്. കോപവും, പരിഭ്രമവും, നാണവും, സഭാകമ്പവും, ഒറ്റപ്പെടലിന്റെ സങ്കടവും, പറയാനറിയാത്ത പ്രണയവുമൊക്കെയായി പല തരം ഇമോഷനുകളെ പല സാഹചര്യങ്ങളിൽ ഒരൊറ്റ കഥാപാത്രത്തിലൂടെ ഗംഭീരമായി അവതരിപ്പിച്ചു പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്നു സുരേഷ് ഗോപി. മേജർ ഉണ്ണികൃഷ്ണൻ സുരേഷ് ഗോപിയുടെ കരിയറിലെ വേറിട്ട ഒരു കഥാപാത്രമായി മാറുന്നതും അത് കൊണ്ടൊക്കെ തന്നെ. 

മൂന്നു നാലു പ്രണയങ്ങളുടെ ഓർമ്മകളും, അതിൽ തന്നെ ഒരു പ്രണയത്തെ തുടർന്നുള്ള ഒളിച്ചോട്ടവും വിവാഹവും, വിവാഹ മോചനവുമൊക്കെയായി ശിഷ്ടകാലം സ്വന്തം കാലിൽ ജീവിക്കുന്ന. നീനയുടെ ജീവിതവും സംഭവ ബഹുലമാണ്. പ്രണയത്തിനോടുള്ള അവരുടെ കാഴ്ചപ്പാടുകൾക്ക് പ്രായം ഒരിക്കലും ഒരു ബാധ്യതയായി നിൽക്കുന്നില്ല. തന്റെ പ്രണയം മകൾക്ക് ഇഷ്ടക്കേട് ഉണ്ടാക്കുന്നു എന്ന് മനസ്സിലാകുമ്പോഴും അവർ മകൾക്ക് വേണ്ടി പ്രണയം ഒഴിവാക്കുന്ന അമ്മയായി മാറുകയല്ല പകരം തന്റെ പ്രണയത്തെ മകൾക്ക് ബോധ്യപ്പെടുത്തി കൊടുക്കുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്.

ഒളിച്ചോടി കല്യാണം കഴിക്കുന്ന ത്രില്ലിൽ രജിസ്റ്ററിൽ ഒപ്പിടാൻ നിക്കുന്ന സമയത്ത് റാമിനെ കൈ കൊണ്ട് ഒന്ന് നുള്ളിയപ്പോൾ തന്റെ കാലിൽ ഷൂ കൊണ്ട് ചവിട്ടിയമർത്തുകയാണ് ചെയ്തത്. ആ വേദനയിലാണ് താൻ രജിസ്റ്ററിൽ ഒപ്പു വച്ചത്. അത് വരേയ്ക്കും താൻ പ്രണയിച്ച ആളല്ലാതെയായി റാം മാറിയത് വിവാഹ ശേഷമാണെന്നൊക്കെ ഓർത്തെടുത്തു പറയുന്ന നീനയെ ശോഭന എത്ര അനായാസമായാണ് അവതരിപ്പിക്കുന്നത്.

ശോഭന എന്നല്ല കുറച്ചു സീനുകളിൽ വന്നു പോകുന്ന ഉർവ്വശി പോലും സിനിമയിലെ തന്റെ റോൾ മനസ്സിൽ തൊടും വിധം അവതരിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. തന്റെ മകൻ തന്നെ പോലെയാണെന്നായിരുന്നു വിചാരിച്ചത്, പക്ഷേ അവൻ അവന്റെ അച്ഛനെ പോലെയാണ് അത് കൊണ്ട് മോൾ ഒരിക്കലും അവനെ വിവാഹം കഴിച്ചു തന്റെ വീട്ടിലേക്ക് വരരുത് എന്ന് നിക്കിയോട് വിതുമ്പി പറയുന്ന അമ്മ കഥാപാത്രം. നടക്കാതെ പോയ ആ കല്യാണത്തിൽ തനിക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടത് ഒരു വരനെ ആയിരുന്നില്ല ആ അമ്മയെയാണ് എന്ന് നിക്കി പറഞ്ഞു പോകുന്നതിലുണ്ട് ഉർവ്വശിയുടെ ഡോക്ടർ ഷേർലി എന്ന കഥാപാത്രത്തിന്റെ മുഴുവൻ സൗന്ദര്യവും.

സുരേഷ് ഗോപിയുടെ മേജർ ഉണ്ണികൃഷ്ണനും, ശോഭനയുടെ നീനയും ദുൽഖറിന്റെ ബിബീഷുമടക്കമുള്ള കഥാപാത്രങ്ങൾ അവരവരുടെ ഭൂതകാലം ഓർത്തെടുത്തു പറയുന്ന സീനുകളെല്ലാം മനസ്സിൽ തൊടും വിധം ഹൃദ്യമായി ചിത്രീകരിച്ചിട്ടുണ്ട് അനൂപ് സത്യൻ. ക്ലൈമാക്സ് സീനുകളിലെ സുരേഷ് ഗോപിയുടെ സ്‌പീച്ചും പ്രകടനവുമൊക്കെ സിനിമയിലെ ഏറ്റവും പ്ലസ് ആയി തന്നെ വിലയിരുത്താം.

പ്രണയം ഒരു രോഗമോ കുറ്റമോ അല്ല. മനസ്സ് തുറന്നു പ്രണയിക്കാനും , ആ പ്രണയം തുറന്നു പറയാനും നമ്മൾ അനുഭവിക്കുന്ന ബുദ്ധിമുട്ടില്ല എവറസ്റ്റ് കയറി ഇറങ്ങാൻ. 'വരനെ ആവശ്യമുണ്ട്' പറഞ്ഞവസാനിപ്പിക്കുന്നിടത്തു നിന്ന് ചിലതെല്ലാം ചിന്തിക്കേണ്ട ആവശ്യവുമുണ്ട്.

ആകെ മൊത്തം ടോട്ടൽ = പുതുമകൾ ഇല്ലെന്ന് പരാതിപ്പെടാം, പക്ഷെ കണ്ടിരിക്കാവുന്ന നല്ലൊരു ഫാമിലി എന്റർടൈനർ എന്ന നിലക്കുള്ള എല്ലാ ഗ്യാരണ്ടിയുമുള്ള സിനിമയാണ് അനൂപ് സത്യന്റെ 'വരനെ ആവശ്യമുണ്ട്'. 

*വിധി മാർക്ക് = 7/10 

-pravin- 

അയ്യപ്പനും കോശിയും - ന്യായവും ദുരഭിമാനവും തമ്മിലുള്ള ഒടുങ്ങാത്ത പോരാട്ടം !!

സച്ചിയുടെ  തന്നെ തിരക്കഥയിൽ ഈ അടുത്ത് റിലീസായ 'ഡ്രൈവിങ് ലൈസൻസിൽ പറഞ്ഞു വയ്ക്കുന്ന ഒരു കാര്യമുണ്ട് - നെഞ്ചിൽ കൊണ്ട് നടക്കേണ്ട ആത്മാഭിമാനം തലയിലേക്ക് കേറിയാൽ അത് അഹങ്കാരവും ദുരഭിമാനവുമായി മാറുകയും ഒരു പക്ഷെ അത് തലക്ക് പിടിക്കുമ്പോൾ വ്യക്തിയുടെ മനോ നില പോലും താറുമാറാകാം എന്ന്. ഇതേ പ്രമേയം തന്നെയാണ് സച്ചിയുടെ 'അയ്യപ്പനും കോശി'യുടെയും ആധാരം. 

ഡ്രൈവിംഗ് ലൈസൻസിൽ ഒരു സൂപ്പർ താരത്തിന്റെയും അയാളുടെ ആരാധകന്റെയും ഇടക്ക് സംഭവിക്കുന്ന പ്രശ്നങ്ങളെ ഈഗോ പോർട്ടങ്ങളായി അവതരിപ്പിക്കുമ്പോൾ ഇവിടെ തീർത്തും വ്യത്യസ്തരായ രണ്ടു മനുഷ്യർ തമ്മിൽ അവിചാരിതമായി ഉടലെടുക്കുന്ന ചില പ്രശ്നങ്ങളെ ന്യായത്തിന്റെയും അധികാര ഹുങ്കിന്റെയുമൊക്കെ പോരാട്ടങ്ങളായി അവതരിപ്പിക്കുന്നു എന്ന് മാത്രം.

പ്രമേയപരമായ സാമ്യത നിലനിൽക്കുമ്പോഴും  രണ്ടു സിനിമയിലെ കഥാപാത്രങ്ങൾക്കും വെവ്വേറെ മാനസിക തലങ്ങളും നിലപാടുകളും പതിച്ചു കൊടുക്കാൻ സച്ചിക്ക് സാധിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്നത് എടുത്തു പറയേണ്ട കാര്യമാണ്. അത് കൊണ്ട് തന്നെയാണ് രണ്ടു തിരക്കഥകളും രണ്ടു സിനിമയായി തന്നെ മാറി നിക്കുന്നത്. 

അയ്യപ്പൻ നായരുടെ പേരിനു പിന്നിലെ കഥയും  മുണ്ടൂർ മാടനായിട്ടുള്ള അയാളുടെ ഭൂതകാലവുമൊക്കെ  മനസ്സിന്റെ സ്‌ക്രീനിൽ സിനിമയോളം തന്നെ പോന്ന മറ്റൊരു ദൃശ്യാവിഷ്ക്കരമായി നിറഞ്ഞു നിക്കുന്നുണ്ട്. ഒരു ഘട്ടത്തിൽ രണ്ടു വ്യക്തികൾ തമ്മിലുള്ള പ്രശ്നം എന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുന്ന അതേ കാര്യങ്ങൾ രണ്ടു വ്യക്തികളുടെ മാത്രമല്ല ഒരു നാടിനെയും നാട്ടാരെയും അവിടത്തെ സിസ്റ്റത്തെയുമൊക്കെ ബാധിക്കുന്ന വലിയ പ്രശ്നമായി മാറുന്നു. 

ഡ്രൈവിംഗ് ലൈസൻസിൽ ഹരീന്ദ്രനും കുരുവിളക്കും ഒരു പോലെ സ്‌പേസ് കൊടുക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രം സച്ചി നടത്തിയ ചില വിട്ടു വീഴ്ചകൾ അയ്യപ്പന്റേയും കോശിയുടെയും കാര്യത്തിൽ കാണിച്ചില്ല  എന്നത് ശ്രദ്ധേയമാണ്. അയ്യപ്പനെ ന്യായത്തിന്റെയും  കോശിയെ അഹങ്കാരത്തിന്റെയും ദുരഭിമാനത്തിന്റെയും പക്ഷത്തു നിർത്തി കൊണ്ട് തന്നെയാണ് തുടക്കം മുതൽ ഒടുക്കം വരെ സിനിമ പോകുന്നത്. 

അധികാര ഹുങ്കും സ്വാധീനവും  കൊണ്ട് എന്തുമാകാം എന്ന കോശിയുടെ ധാർഷ്ട്യത്തെ അയ്യപ്പൻ നായർ ന്യായത്തിന്റെ ഭാഗം നിന്ന് തന്നെയാണ് പ്രതിരോധിക്കുന്നതും പ്രതിഷേധിക്കുന്നതും. ആ ഹുങ്ക് ഇല്ലാതാക്കാൻ നിയമത്തിന്റെ പിന്തുണ ഇല്ലാതാകുമ്പോഴും തനിക്ക്  ഇനി നിയമമില്ല എന്ന് പറയുമ്പോഴും അയ്യപ്പൻ നായർ നിയമത്തെയും സിസ്റ്റത്തെയും ബഹുമാനിക്കുന്നുണ്ട്. കാക്കിക്കുള്ളിൽ തളച്ചിട്ട പഴയ മുണ്ടൂർ മാടനെ പ്രകോപിക്കുന്നത് കോശിയാണ്.  അയ്യപ്പൻ നായരുടെ നിയമത്തെ പേടിയില്ലാത്ത കോശി അയ്യപ്പൻ നായരിലെ  മുണ്ടൂർ മാടനെ നന്നായി തന്നെ ഭയക്കുന്നത് കാണാം.  

അയ്യപ്പനും കോശിയും തമ്മിലുള്ള കൊമ്പ് കോർക്കലുകൾക്ക് ശക്തി പകരുന്ന സീനുകൾ എഴുതുന്നതിൽ സച്ചിക്ക് പോലും മതി വരാത്ത പോലെ തോന്നിപ്പോയി. അത്ര മാത്രം ദൈർഘ്യമേറിയ അവരുടെ വ്യക്തിഗത പോരാട്ടങ്ങൾ ഒന്ന് അവസാനിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് പ്രേക്ഷകനു പോലും തോന്നിപ്പോകും. 

അയ്യപ്പനും കോശിയും എന്ന പേര് പോലെ തന്നെ ഇത് ആ രണ്ടു കഥാപാത്രങ്ങളുടെ പരസ്പ്പരമുള്ള പോരാട്ടത്തിന്റെ കഥ തന്നെയാണ്. ഒറ്റ നോട്ടത്തിൽ അയ്യപ്പനും കോശിയും തമ്മിലെ പോരാട്ടമാണ് കാഴ്ചയെങ്കിലും സിനിമയിലെ യഥാർത്ഥ  ഫൈറ്റ്  അധികാരി വർഗ്ഗവും സാധാരണക്കാരനും തമ്മിലാണ്. 

ഡ്രൈവിംഗ് ലൈസൻസിൽ നെഗറ്റിവ് പരിവേഷമുണ്ടെന്ന് തോന്നിപ്പിച്ച ഹരീന്ദ്രനെ നായക പരിവേഷത്തിൽ കൂടെ തന്നെ പറഞ്ഞവസാനിപ്പിക്കുമ്പോൾ, 'അയ്യപ്പനും കോശി'യിലെ കോശിയെ പൂർണ്ണമായും നെഗറ്റിവ് പരിവേഷത്തിൽ ഒതുക്കി നിർത്തുന്നുണ്ട് സച്ചിയിലെ തിരക്കഥാകൃത്ത്. അതിന്റെ ഗുണം പൃഥ്വിരാജിന്റെ കഥാപാത്രത്തിലും പ്രകടനത്തിലും പ്രകടവുമാണ്. പക്ഷേ സിനിമയിൽ മറ്റാരേക്കാളും കൂടുതൽ നിറഞ്ഞു നിക്കുന്നത് ബിജു മേനോന്റെ അയ്യപ്പൻ നായരാണ് എന്ന് പറയാതെ വയ്യ.

കുടുംബ മഹിമയും ആഭിജാത്യവും അധികാര ഹുങ്കുമൊക്കെ ഒരു മനുഷ്യനെ പ്രായത്തിനുമപ്പുറം എങ്ങിനെയൊക്കെ മത്ത് പിടിപ്പിക്കുമെന്ന് കാണിച്ചു തരുന്നുണ്ട് രഞ്ജിത്തിന്റെ കുര്യൻ ജോൺ. സ്വന്തം മകന് സ്നേഹത്തിനു പകരം അയാൾ അത്രയും കാലം പകർന്നു കൊടുത്തത് ഇതേ ഹുങ്കും അഹങ്കാരവും അധികാര ബോധവുമൊക്കെ തന്നെയാണ്. അയ്യപ്പൻ നായരോടുള്ള കോശിയുടെ ദുരഭിമാന പോരാട്ടം പോലും കുര്യന്റെ സ്പോൺസർ ഷിപ്പിലാണ് നടക്കുന്നത്. 

നാളിത്രയും കാലം അപ്പന്റെ അധികാര ഹുങ്കിന്റെ നിഴലായി മാത്രം ജീവിക്കേണ്ടി വന്ന കോശിക്ക് സ്വന്തമായൊരു സ്വത്വം രൂപപ്പെടുന്നത് അയ്യപ്പൻ നായരുമായുള്ള പോരാട്ട കാലത്താണ്. അപ്പന്റെ നാനാ വിധ തടവറകളിൽ  നിന്ന് സ്വത്വബോധം നൽകി കോശിയെ മോചിപ്പിക്കാനുള്ള നിയോഗം കൂടി ഉണ്ടായിരുന്നിരിക്കാം അയ്യപ്പൻ നായർക്ക്. മുണ്ടൂർ മാടന്റെ ഞെക്കി പിടുത്തത്തിൽ കോശിക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടത് അപ്പൻ അത്രയും കാലം ഊട്ടി വളർത്തി വലുതാക്കിയ അയാളുടെ ഉള്ളിലെ ഞാനെന്ന ഭാവത്തെയും ദുരഭിമാനത്തെയുമൊക്കെയാണ്. 

ശന്തനുവും നാദിറയും തമ്മിലുള്ള പ്രണയവും അവരുടെ കാത്തിരിപ്പും ലക്ഷദ്വീപിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ സുന്ദരമാക്കി അവതരിപ്പിച്ചപ്പോൾ അയ്യപ്പനും കോശിയും തമ്മിലുള്ള പോരാട്ടങ്ങളെ  അട്ടപ്പാടിയുടെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ വന്യമായി അവതരിപ്പിക്കുകയാണ് സച്ചി. കടലും കാടും മലയും ചുരവുമൊക്കെ മനുഷ്യർ തമ്മിലുളള പ്രണയത്തിന്റെയും പകയുടെയും പോർട്ടത്തിന്റെയുമൊക്കെ പശ്ചാത്തലമാകുമ്പോൾ കിട്ടുന്ന കാഴ്ചക്കും പറഞ്ഞറിയിക്കാനാകാത്ത ഒരു സൗന്ദര്യമുണ്ട്. 

ആകെ മൊത്തം ടോട്ടൽ = രണ്ടു കഥാപാത്രങ്ങളുടെ പേരിൽ വന്ന ഒരു സിനിമ അവരുടെ മാത്രമായി ഒതുങ്ങി പോകാത്ത വിധം അഭിനയിച്ച എല്ലാവരുടെയും സിനിമ കൂടിയായി മാറുന്നുണ്ട് അയ്യപ്പനും കോശിയുടെയും കാര്യത്തിൽ. അയ്യപ്പൻ നായരുടെ ഭാര്യ കണ്ണമ്മയും, കോശിയുടെ ഭാര്യ റൂബിയും തൊട്ട് യൂണിഫോമിട്ട ശേഷമാണ് സാറേ ഒന്ന് നേരെ നിന്ന് തുടങ്ങിയതെന്ന് പറയുന്ന പൊലീസുകാരി ജെസ്സിയും, സി ഐ സതീഷുമടക്കം സിനിമയിൽ വന്നു പോകുന്നവരൊക്കെ വ്യക്തമായി അടയാളപ്പെടുന്നതിന്റെ ക്രെഡിറ്റ് സച്ചിയുടെ തിരക്കഥക്ക് തന്നെ. 

വിധി മാർക്ക് = 8/10 

-pravin- 

രാഘവ ചാക്യാർ

രാഘവ ചാക്യാർ ഇന്നും മനസ്സിൽ നൊമ്പരമാണ് . 

ഈച്ചര വാര്യരുടെ നിഴലല്ല അദ്ദേഹം തന്നെയാണ് രാഘവ ചാക്യാരുടെ പേരിൽ പ്രേം ജിയുടെ രൂപത്തിൽ ഈ സിനിമയിലെ ഓരോ സീനിലും നിറഞ്ഞു നിക്കുന്നത് .

മരണം വരെ മകനെ ഇത്രത്തോളം തീവ്രമായി കാത്തിരുന്ന ഒരച്ഛൻ ചരിത്രത്തിലോ കഥയിലോ പോലും വേറെ ഉണ്ടാകില്ല.  

ഒരു ജീവിത കാലം മുഴുവൻ മകനെ കാത്തിരിക്കാൻ വിധിക്കപ്പെട്ട ആ അച്ഛൻ തൊഴു കൈയ്യോടെ എത്ര പേരെ കണ്ടിരിക്കാം.  

എല്ലാ ദിവസവും മകനെ നോക്കി ബസ് വരുന്ന കവലയിൽ പോയിരിക്കുന്ന രാഘവ ചാക്യാർ അങ്ങോട്ടേക്ക് എത്തുന്നത് തോണിയിൽ ഒരു വലിയ പുഴ കടന്നാണ്. പുഴ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മനസ്സിലെ സങ്കടമാണ് എങ്കിൽ തോണി സങ്കടത്തെ അതിജീവിക്കുന്ന അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രതീക്ഷയാണ്.

പോലീസ് പിടിച്ചു കൊണ്ട് പോയ തന്റെ സഹോദരൻ രഘു ഇനി ഒരിക്കലും തിരിച്ചു വരില്ലെന്ന് ബോധ്യപ്പെടുന്ന പെങ്ങൾ അത് അച്ഛനോട് പറയാതെ പറയാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ഒരു രംഗമുണ്ട്. ഏതു നേരവും അച്ഛൻ ഇങ്ങിനെ കാത്തിരിക്കേണ്ട എന്ന് വിങ്ങി കൊണ്ടാണ് മകളത് പറയുന്നത്. അപ്പോൾ ഹൃദയം പിളരുന്ന വേദനയോടെ ആ അച്ഛൻ തിരിച്ചു ചോദിക്കുന്നുണ്ട് - 

"കാത്തിരിക്ക്യേണ്ടേ ..പിന്നെ ഞാനെന്തിനാ അവൻ്റെ അച്ഛനായേ  ? ദേവകി എന്തിനാ അവന്റെ അമ്മയായേ? നീ എന്തിനാ അവന്റെ ഒപ്പോളായേ ?കാത്തിരിക്ക്യണ്ടാത്രേ..നല്ല കാര്യായി !! "

മകൻ ജീവിച്ചിരുപ്പുണ്ടോ മരിച്ചോ എന്നറിയാതെ എന്നെങ്കിലും തിരിച്ചു വരുമെന്ന പ്രതീക്ഷയിൽ മാത്രം ജീവിക്കുന്ന ഒരച്ഛന്റെ വേദന ഏറ്റവും തീക്ഷ്ണമായി അനുഭവപ്പെടുകയും കരഞ്ഞും പോയ ഒരു സീൻ.

ഭരണകൂട ഭീകരത തടുർന്ന് കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഈ കാലത്തും ഈ സിനിമക്ക് പ്രസക്തിയുണ്ട് . 

-pravin- 

The Family Man ( Web Series- Season 1 - Episodes 10 )

ഒരു സിനിമയിൽ ഒതുക്കി ചെയ്യാനാകാത്ത അത്രയും സംഭവങ്ങളെ വെബ് സീരീസാക്കി മാറ്റുമ്പോഴും കാണുന്നവന് ലാഗ് തോന്നാത്ത വിധം പത്ത് എപ്പിസോഡും ഗംഭീരമാക്കാൻ സാധിച്ചിട്ടുണ്ട് രാജ്- ഡികെ ടീമിന്. 

സ്പൈ ത്രില്ലർ സിനിമകളുടെ സ്ഥിരം കെട്ട് വട്ടങ്ങളിൽ പെടാതെ വേറിട്ട അവതരണ ശൈലി സ്വീകരിച്ചത് കൊണ്ട് കൂടിയാണ് 'The Family Man' ഇത്രത്തോളം ഇഷ്ടപ്പെട്ടത് എന്ന് പറയാം .

ദിനേന രാജ്യത്ത് നടക്കുന്ന സംഭവങ്ങളുടെ പത്ര വാർത്തകളെ അടിസ്ഥാനപ്പെടുത്തി കൊണ്ട് രൂപപ്പെടുത്തിയ സ്ക്രിപ്റ്റ് എന്ന അവകാശവാദം വെറുതെ പറയുന്നതല്ല എന്ന് കാണുന്നവനെ ബോധ്യപ്പെടുത്തുന്നുണ്ട് ഓരോ എപ്പിസോഡും .. 

ദേശീയ അന്വേഷണ ഏജൻസികളിൽ വർക്ക് ചെയ്യുന്നവരുടെ ഗ്രൗണ്ട് വർക്കും അവരുടെ ജോലിയുടെ രീതിയുമൊക്കെ പല സിനിമകളിൽ കണ്ടതെങ്കിലും, ഇവിടെ മനോജ് ബാജ്‌പേയിയുടെ ശ്രീകാന്ത് തിവാരി എന്ന അന്വേഷണ ഉദ്യോഗസ്ഥാന്റെ കുടുംബ പശ്ചാത്തലവും കൂടി കൂട്ടി ചേർത്ത് കൊണ്ട് കഥ പറഞ്ഞതാണ് ഫാമിലിമേനെ ഒരേ സമയം രസകരവും ത്രില്ലിങ്ങുമാക്കി മാറ്റുന്നത്. 

പശുവിന്റെ പേരിലുള്ള ആൾക്കൂട്ട കൊലപാതകവും, കേരളത്തിൽ നിന്നുള്ള ഐ എസ് ബന്ധങ്ങളും, പാകിസ്ഥാൻ തീവ്രവാദവും, ജിഹാദികളുടെ കൊലവെറിയും, കശ്മീരികളെ ദുരുപയോഗം ചെയ്യുന്നവരുടെ ഉദ്ദേശ്യവും കാശ്മീരികളുടെ നിസ്സഹായാവസ്ഥയും, പേരും പെരുമയുമൊന്നുമില്ലാതെ അന്വേഷണ ഏജൻസികളിൽ ജീവൻ പണയം വച്ച് ജോലി ചെയ്യുന്ന ഉദ്യോഗസ്ഥരുടെ മാനസിക സമ്മർദ്ദങ്ങളും, അവർക്കിടയിലെ പൊളിറ്റിക്‌സും വ്യാജ ഏറ്റുമുട്ടൽ കൊലപാതകങ്ങളും എന്ന് വേണ്ട രാജ്യ സുരക്ഷയും ഭീഷണിയുമൊക്കെ പല ആംഗിളിൽ കാണിച്ചു തരുന്നുണ്ട് 'The Family Man'. 

മനോജ്‌ബാജ്‌പേയി ഒരു രക്ഷേല്ലാരുന്നു . പുള്ളി എന്നല്ല ഈ സീരീസിന്റെ ഭാഗമായി വന്നു പോകുന്ന ഓരോ ചെറിയ കഥാപാത്രങ്ങൾ അവതരിപ്പിച്ചവർ പോലും ഗംഭീര പ്രകടനമായിരുന്നു . പക്ഷേ ഒട്ടും പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത പ്രകടനം കൊണ്ട് ഞെട്ടിച്ചു കളഞ്ഞത് നീരജ് മാധവാണ്.നീരജ് എന്ന നടനെ ഇവ്വിധം ഉപയോഗിക്കാനാകും എന്ന് കണ്ടെത്തിയ ആ തലയെ സമ്മതിക്കണം. 

Now Waiting for Season 2 !!! 

ആകെ  മൊത്തം ടോട്ടൽ = പ്രമേയം കൊണ്ടും അവതരണം കൊണ്ടും പ്രകടനങ്ങൾ കൊണ്ടും ഗംഭീരമാക്കിയ ഒരുഗ്രൻ വെബ് സീരീസ് ത്രില്ലർ. 

*വിധി മാർക്ക് = 8.5/10 

-pravin-

ഷൈലോക്ക് - കൊല ഗാണ്ടിലൊരു മമ്മുക്ക ഷോ !!

ട്വിസ്റ്റും സസ്‌പെൻസും ലോജിക്കുമൊന്നുമില്ലാതെ ഒരു മുഴു നീള പടം മമ്മുക്കയുടെ ലുക്കും ബോസ്സെന്ന കഥാപാത്രത്തിന്റെ മാനറിസവും കൊണ്ട് ആഘോഷിക്കുന്ന സിനിമയാണ് ഷൈലോക്ക് . 

അജയ് വാസുദേവിന്റെ രാജാധിരാജ, മാസ്റ്റർപ്പീസ് റൂട്ടിലൂടെ തന്നെ വരുന്ന മറ്റൊരു ബസ് എന്ന് പറയാമെങ്കിലും ഷൈലോക്ക് അതിൽ നിന്നും താരതമ്യേന വേറിട്ട് നിക്കുന്നത് മമ്മുക്കയുടെ സ്‌ക്രീൻ പ്രസൻസും എനർജിയും കൊണ്ടാണ്. അതിനപ്പുറം പുതുമയിറ്റുന്ന കഥയോ സീനുകളോ ഒന്നും കൊണ്ട് സമ്പന്നമല്ല ഷൈലോക്ക്.  

രഞ്ജിത്തിന്റെ 'പുത്തൻ പണ'ത്തിലെ നിത്യാനന്ദ ഷേണായിയെ പ്രകടനം കൊണ്ട് മമ്മുക്ക ഗംഭീരമാക്കിയപ്പോഴും ആ കഥാപാത്രത്തിന് താണ്ഡവമാടാൻ പോന്ന ഒരു തിരക്കഥാ മികവ് ആ സിനിമക്കില്ലായിരുന്നു. ഏറെക്കുറെ ആ അവസ്ഥയുടെ ആവർത്തനമാണ് ഷൈലോക്കിനും സംഭവിക്കുന്നത്. 

ബോസ്സായും വാലായും സിനിമ മുഴുവൻ നിറഞ്ഞാടുമ്പോഴും മമ്മുക്കയുടെ കഥാപാപത്രത്തിന്റെ  പകർന്നാട്ടം ഗംഭീരമാക്കാൻ പോന്ന ഒരു സിനിമയായി മാറുന്നില്ല ഷൈലോക്ക് എന്നത് നിരാശയാണ്. മമ്മുക്കയെയും രാജ് കിരണിനെയും  പോലെയുള്ള നടന്മാരെ കയ്യിൽ കിട്ടിയിട്ടും അവരെ വെറും മാസ്സ് ഷോയിലേക്ക് മാത്രം തളച്ചിടുകയാണ് അജയ് വാസുദേവ്. 

സിനിമ മേഖലയിലെ നിർമ്മാതാക്കൾക്കിടയിൽ പലിശപ്പണം കൊടുക്കുന്ന ബോസ് എന്ന കഥാപാത്രം മാത്രമാണ് ഷൈലോക്കിലെ പുതുമ. സ്വന്തം കുടുംബത്തെ തകർക്കുന്നവരെ തിരഞ്ഞു കണ്ടു പിടിച്ചു പ്രതികാരം വീട്ടുക എന്ന നായകന്റെ സ്ഥിരം പ്രതികാര ലൈനും മടുപ്പുണ്ടാക്കി. 

ആകെ മൊത്തം ടോട്ടൽ = പടം തുടങ്ങി അവസാനിക്കും വരെയുള്ള എനർജറ്റിക്ക് മമ്മുക്ക മാത്രമാണ് ഷൈലോക്കിന്റെ ആകെ ആസ്വാദനം. മമ്മുക്കക്ക് വേണ്ടി മാത്രം കാണാവുന്ന സിനിമ. 

വിധി മാർക്ക് = 6/10 

-pravin-

ഉറക്കം കളയുന്ന 'അഞ്ചാം പാതിരാ' !!

ഏതൊരു ക്രൈം ത്രില്ലർ/ സീരിയൽ കില്ലർ സിനിമകളിലും കാണാവുന്ന സ്ഥിരം ചേരുവകൾ ഉള്ളപ്പോഴും തുടക്കം മുതൽ ഒടുക്കം വരെ കാണുന്നവന് ഒരു ക്ലൂവും കൊടുക്കാതെ ഒരേ സമയം അന്വേഷണത്തിന്റെയും ഭീതിയുടെയും ആകാംക്ഷയുടെയും മൂഡ് നിലനിർത്തി കൊണ്ട് കഥ പറയാൻ സാധിക്കുന്നിടത്താണ് മിഥുൻ മാനുവലിന്റെ 'അഞ്ചാം പാതിരാ' മികച്ചു നിക്കുന്നത്. 

ചെറിയ റോളായിട്ട് പോലും ഇന്ദ്രൻസിന്റെ റിപ്പർ രവി സിനിമയെ ആദ്യമേ സ്വാധീനിക്കുന്നുണ്ട്. ആദ്യമേ ഒരു ക്രൈം കാണിച്ചിട്ട് അതിൽ നിന്ന് അന്വേഷണം തുടങ്ങി വക്കുന്ന രീതിയെ മാറ്റി എഴുതുന്നു സംവിധായകൻ. 

ഒരു സൈക്കോ കില്ലറുടെ മാനസിക തലങ്ങളിൽ കൊലപാതകം എന്നത് ലഹരി പോലെയാണ്. ഓരോ കൊലപാതകത്തിലും അവർ കണ്ടെത്തുന്ന ലഹരികൾ പലതായിരിക്കാം. പ്രത്യക്ഷത്തിൽ ഈ പറഞ്ഞ കാര്യത്തിന് സിനിമയുമായി ബന്ധമില്ലെങ്കിലും റിപ്പർ രവിയുടെ ഭൂതകാല വിവരണത്തിലൂടെ സിനിമ അതിന്റെ മൂഡ് നമ്മളിലേക്ക് എത്തിക്കുന്നു. 

പിച്ചും പേയും പറയുന്ന ഭ്രാന്തൻ കഥാപാത്രങ്ങളും വൃദ്ധ വേഷങ്ങളുമൊക്കെ ഹൊറർ സിനിമകളിലെ സ്ഥിരം സാന്നിധ്യമാണ്. ഇവിടെ അത് പോലൊരു ഭ്രാന്തനെ ഗംഭീരമായി പ്ലേസ് ചെയ്യുന്നുണ്ട് മിഥുൻ. 

റോഡരികിൽ ചായ കുടിച്ചു നിന്നിരുന്ന അൻവർ ഹുസൈനെ സീസർ എന്ന് വിളിച്ചു കൊണ്ട് ഇരുട്ടിന്റെ മറവിൽ നിന്ന് വരുകയും Your sleepless nights are coming എന്ന് പുലമ്പി കൊണ്ട് അതേ ഇരുട്ടിലേക്ക് തന്നെ മറയുകയും ചെയ്യുന്ന പേരറിയാത്ത കഥാപാത്രം പോലും സിനിമക്ക് ഉണ്ടാക്കി കൊടുക്കുന്ന മൂഡ് ചെറുതല്ല. 

ദുരൂഹതയേറിയ ഒരുപാട് ചോദ്യങ്ങളെ നേരിടാൻ സിനിമയിലെ കഥാപാത്രങ്ങളെ ക്ഷണിക്കുക മാത്രമല്ല അത് കാണാൻ പ്രേക്ഷകരെ സജ്ജരാക്കുക കൂടിയാണ് ആ സീൻ ചെയ്യുന്നത്. 

ബൗദ്ധിക വ്യായാമത്തിനും മറ്റ് സംശയങ്ങൾക്കുമൊന്നും സമയം തരാതെ സ്‌ക്രീനിൽ നിന്ന് കണ്ണെടുക്കാൻ സമ്മതിക്കാത്ത വേഗത്തിൽ കഥ പറഞ്ഞ് പോകുന്ന മേക്കിങ് തന്നെയാണ് സിനിമയുടെ പ്രധാന പ്ലസ്. 

ഉണ്ണി മായയുടെയും ജിനു ജോസഫിന്റെയും ദിവ്യനാഥിന്റെയുമൊക്കെ പോലീസ് കഥാപാത്രങ്ങളെ ഏറെ താൽപ്പര്യ പൂർവ്വം തന്നെയാണ് കണ്ടിരുന്നതെങ്കിലും ആ കഥാപാത്രങ്ങളെ അവതരിപ്പിച്ചു പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്നതിൽ അവർക്ക് അവരുടേതായ പരിമിതികൾ ഉണ്ടെന്ന് അനുഭവപ്പെടുത്തുന്നുണ്ട് പല സീനുകളും.

അതേ സമയം അക്കൂട്ടത്തിൽ അഭിരാമിന്റെയും ഹരികൃഷ്ണന്റെയും പോലീസ് വേഷങ്ങളും, ശ്രീനാഥ്‌ ഭാസിയുടെ ഹാക്കർ വേഷവും മികച്ചു നിന്നു. 

'അനിയത്തി പ്രാവി'ലെ സുധിയിൽ തുടങ്ങി 'അഞ്ചാം പാതിര' യിലെ അൻവർ ഹുസൈൻ വരെ എത്തി നിക്കുമ്പോൾ കുഞ്ചാക്കോ ബോബനിലെ നടന് അഭിനയ സാധ്യതകൾ ഇനിയുമേറെയുണ്ട് എന്ന് ബോധ്യപ്പെടുത്തുന്നു. 

കേസ് അന്വേഷണവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് ഭർത്താവായ അൻവറിന് ടിപ്സ് പറഞ്ഞു കൊടുക്കാൻ പോലും കഴിവുള്ള ഭാര്യ എന്ന നിലക്കാണ് രമ്യ നമ്പീശന്റെ ഫാത്തിമയെ ആദ്യം അവതരിപ്പിച്ചു കാണിക്കുന്നതെങ്കിലും സിനിമയിലെ തന്നെ മറ്റൊരിടത്ത് ഫാത്തിമയെന്ന കഥാപാത്രത്തിന് സാഹചര്യവശാൽ യുക്തിപരമായി പെരുമാറാനുള്ള കഴിവ് എന്ത് കൊണ്ട് ഇല്ലാതായി എന്നും ചിന്തിച്ചു പോകുന്നുണ്ട്. 

ലോജിക്ക് വച്ച് നോക്കിയാൽ അങ്ങിനെയുളള കല്ല് കടികൾ സിനിമയിൽ തന്നെ ചിലയിടങ്ങളിൽ ഉണ്ട്. പക്ഷേ ചടുലമായ അവതരണം കൊണ്ട് അത്തരം പോരായ്മകളെയെല്ലാം സിനിമ സമർത്ഥമായി മറി കടക്കുകയും പ്രേക്ഷകനെ പിടിച്ചിരുത്തുകയും ചെയ്യുന്നു. 

ഷൈജു ഖാലിദിന്റെ ഛായാഗ്രഹണവും സുഷിൻ ശ്യാമിന്റെ സംഗീതവും കൂടി 'അഞ്ചാം പാതിരാ'ക്ക് നൽകിയ ദുരൂഹതയുടെയും ഭീതിയുടെയും ഭംഗി ചെറുതല്ല. അഞ്ചാം പാതിരായുടെ മേക്കിങ് മികവിന് പിന്നിൽ മിഥുനോപ്പം തന്നെ അവരുടെ പേരുകളും എഴുതി ചേർക്കേണ്ടതാണ്. 

ആകെ മൊത്തം ടോട്ടൽ = ഒരു സീരിയൽ ക്രൈം ത്രില്ലർ സിനിമയുടെ ലേബൽ ഉണ്ടെങ്കിലും ഏതെങ്കിലും ഒരു വില്ലനിലേക്ക് മാത്രമായി നീളുന്ന ടിപ്പിക്കൽ പോലീസ് അന്വേഷണ സിനിമയായി ഒതുങ്ങുന്നില്ല അഞ്ചാം പാതിരാ. ഔദ്യോഗിക ചുമതലയില്ലാത്ത ഒരു ക്രിമിനൽ സൈക്കോളജിസ്റ്റിന്റെ ഊഹങ്ങളും അന്വേഷണ നിഗമനങ്ങളുമൊക്കളെയാണ്'അഞ്ചാം പാതിരാ'യെ വേറിട്ട ക്രൈം ത്രില്ലറാക്കുന്നത്. സിനിമ അവശേഷിപ്പിക്കുന്ന നിരവധി ചോദ്യങ്ങൾ മനസ്സിൽ പുതിയ ദുരൂഹതകൾ ഉണ്ടാക്കുന്നു എന്നത് ആസ്വാദനപരമായ ബോണസാണ്. 'അഞ്ചാം പാതിരാ' ഉറക്കമില്ലാത്ത രാത്രികളെ ഉണ്ടാക്കുന്നത് അങ്ങിനെയുമാണ്. 

വിധി മാർക്ക് = 8/10 

-pravin-

1917 - യുദ്ധ ഭീകരതയുടെ നേർക്കാഴ്ചകൾ !!

ദുരന്ത ദുരിതങ്ങളും, ഭീകരതയും മാത്രം സൃഷ്ടിച്ചിട്ടുള്ള യുദ്ധങ്ങൾ ഇതിഹാസമായി അറിയപ്പെടാൻ അർഹതയില്ലാത്ത ഒന്നാണ്. എങ്കിലും സാഹിത്യ സൃഷ്ടികളിലെ അവതരണ ഭംഗി കൊണ്ട് പല യുദ്ധങ്ങളും പിൽക്കാലത്ത് ഇതിഹാസവത്ക്കരിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. സാം മെൻഡിസിന്റെ '1917' ഒരു ഇതിഹാസ യുദ്ധ സിനിമയായി അടയാളപ്പെടുന്നതും അവതരണപരമായ അത്തരം ഭംഗി കൊണ്ടാണ്. 

ഒന്നാം ലോക മഹായുദ്ധം തുടങ്ങി മൂന്നു വർഷങ്ങൾ പിന്നിടുമ്പോൾ 1917 ലെ ആൽബെറിക്ക് ഓപ്പറേഷൻ സമയത്ത് ഫ്രാൻസിലെ വെസ്റ്റേൺ ഫ്രണ്ടിൽ നിന്ന് ഹിൻഡൻ ബർഗ് ലൈനിലേക്ക് ജർമ്മൻ സേന തന്ത്രപരമായ ഒരു പിൻവാങ്ങൽ നടത്തുകയുണ്ടായി.ജർമ്മൻ സേനയുടെ ആ പിൻവാങ്ങൽ ബ്രിട്ടീഷ് സേനയെ കീഴടക്കാനുള്ള ഒരു ട്രാപ്പാണെന്ന് മനസ്സിലാക്കുന്ന ബ്രിട്ടീഷ് ജനറൽ നേരത്തെ തീരുമാനിച്ച പ്രകാരമുള്ള യുദ്ധ നീക്കം റദ്ദ് ചെയ്യാൻ ഉത്തരവിട്ടു.

എന്നാൽ ഈ സന്ദേശം ബ്രിട്ടീഷ് സേനയുടെ രണ്ടാമത്തെ ബറ്റാലിയനിലേക്ക് എത്തിക്കുക എന്നത് സമയബന്ധിതമായ അത്യന്തം ശ്രമകരമായ ഒരു ദൗത്യമായിരുന്നു. ഈ ദൗത്യം ഏറ്റെടുക്കേണ്ടി വരുന്ന രണ്ടു പട്ടാളക്കാരിലൂടെയാണ് '1917' ഒരു സിനിമക്കുമപ്പുറം യുദ്ധ ഭീതിയുടെയും ഭീകരതയുടെയുമൊക്കെ അനുഭവഭേദ്യമായ കാഴ്ചകളിലേക്ക് പ്രേക്ഷകരെ കൊണ്ട് പോകുന്നത്.

സാം മെൻഡിസിന് തന്റെ മുത്തച്ഛൻ ആൽഫ്രഡ് മെൻഡിസ് പറഞ്ഞു കൊടുത്ത വിവരണങ്ങളിലൂടെ രൂപപ്പെട്ട കഥയാണ് 1917 എന്ന സിനിമക്ക് ആധാരമായി മാറിയത്.

ഒരു സിനിമാ കാഴ്ചക്കും അപ്പുറം ഒന്നാം ലോകമഹായുദ്ധ കാലത്തെ ഭീതിതമായ സാഹചര്യങ്ങളിലൂടെ സിനിമ കാണുന്ന ഓരോ ആളെയും കൊണ്ട് പോകും വിധമുള്ള അവതരണം തന്നെയാണ് 1917 നെ ഒരു മികച്ച സിനിമാവിഷ്ക്കാരമാക്കി മാറ്റുന്നത്.

ഒരൊറ്റ ഷോട്ടിലൂടെ ചിത്രീകരിക്കപ്പെട്ട സിനിമയെന്ന പോലെ തുടക്കം മുതൽ ഒടുക്കം വരെ കാമറ ഒരേ പോക്കാണ്. ആ രണ്ടു പട്ടാളക്കാർക്ക് പിന്നിലൂടെയും മുന്നിലൂടെയും ചുറ്റി തിരിഞ്ഞുമൊക്കെ പോകുന്ന കാമറ സിനിമ കാണുന്ന നമ്മളെയും അവർക്ക് പിന്നാലെ കൂട്ടുകയാണ്.

യുദ്ധ കാഹളം ഒഴിഞ്ഞ ശവപ്പറമ്പിലൂടെ അവർക്കു പിന്നാലെ നടന്നും നിരങ്ങി നീങ്ങിയുമൊക്കെ പോകുന്ന ഫീൽ പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ പറ്റില്ല. തുടക്കം മുതൽ ഒടുക്കം വരെ അങ്ങിനെയൊരു കൂടെപോക്കിന്റെ ഫീൽ നിലനിർത്തിയ കാമറ തന്നെയാണ് ഈ സിനിമയുടെ ചങ്ക്. 

ഒരു യുദ്ധം നയിക്കുന്നതിനേക്കാൾ വലിയ ദൗത്യമാണ് തുടങ്ങി വച്ച ഒരു യുദ്ധം നിർത്തലാക്കാനുള്ള ശ്രമം എന്ന് ബോധ്യപ്പെടുത്തി തരുന്നുണ്ട് സിനിമ. അതിന് വേണ്ടി നിയോഗിക്കപ്പെടുന്ന രണ്ടു പട്ടാളക്കാരിൽ ഒരാൾക്ക് മിഷൻ എന്നത് വ്യക്തിപരമായ ഒന്ന് ആകുമ്പോഴും വൈകാരികത കൂടുന്നതേയുള്ളൂ.

യുദ്ധമുഖത്ത് എല്ലാം മറന്നു പോരാടേണ്ടി വരുന്ന പട്ടാളക്കാരേക്കാൾ ആർക്കൊക്കെയോ വേണ്ടി പോരാടി മരിച്ചു വീണ പട്ടാളക്കാരുടെ അഴുകിയളിഞ്ഞ ജഡങ്ങളാണ് യുദ്ധത്തെ ഏറ്റവും തീവ്രമായി നമുക്ക് വ്യാഖാനിച്ചു തരുന്നത്. ജഡങ്ങൾക്കും ജഡങ്ങൾക്ക് മുകളിലൂടെ പാഞ്ഞോടുന്ന എലികൾക്കുമൊക്കെ ഈ സിനിമയിൽ അത്ര മാത്രം പ്രാധാന്യമുണ്ട് എന്ന് പറയാം.

ആകെ മൊത്തം ടോട്ടൽ = 1917 ഒരു വാർ ത്രില്ലർ അല്ല, പക്ഷേ മനസ്സ് തൊടുന്ന ഒരു യുദ്ധ സിനിമയാണ്. തിയേറ്ററിൽ പോയി കണ്ടും കേട്ടും തന്നെ അനുഭവിച്ചറിയേണ്ട ശബ്ദ ദൃശ്യ വിസ്മയങ്ങളുടെ സിനിമ. 

വിധി മാർക്ക് = 8.5/10 

-pravin-

മനസ്സ് പൊള്ളിക്കുന്ന 'ഛപാക്'

സഹനങ്ങളുടെയും അതിജീവനത്തിന്റെയും നിയമ പോരാട്ടങ്ങളുടെയും പൊള്ളുന്ന ജീവിതാവിഷ്ക്കാരം ആണ് 'ഛപാക്'. 

ആസിഡ് ആക്രമണങ്ങളിൽ ഒരു പെണ്ണിന് നഷ്ടപ്പെടുന്നത് വെറും മുഖം മാത്രമല്ല മുന്നോട്ടുള്ള ജീവിതം കൂടിയാണ്. പ്രണയം നിരസിക്കുന്നതിന്റെ പേരിലും, നിലപാട് തുറന്നു പറയുന്നതിന്റെ പേരിലുമൊക്കെ ആസിഡ് ആക്രമണങ്ങൾക്കിരയാക്കപ്പെട്ട പെൺജീവിതങ്ങൾ പത്രങ്ങളിലെ രണ്ടു കോളം വാർത്തകളിൽ ഒതുങ്ങേണ്ടതല്ല.

അവരെ കുറിച്ച് ലോകം അറിയേണ്ടതുണ്ട്. അവർക്ക് വേണ്ടി കൂടുതൽ പേരുടെ ശബ്ദം ഉയരേണ്ടതുണ്ട്. അവരുടെ ജീവിതവും പോരാട്ടവും കൂടുതൽ ചർച്ച ചെയ്യപ്പെടേണ്ടതുണ്ട്. മേഘ്ന ഗുൽസാറിന്റെ 'ഛപാക്' ഒരു സിനിമക്കുമപ്പുറം ശ്രദ്ധേയകമാകുന്നത് അങ്ങനെയൊക്കെയാണ്. 

ഏഴാം ക്ലാസ്സിൽ പഠിക്കുമ്പോൾ മുപ്പത്തി രണ്ടുകാരൻ നദീം ഖാന്റെ പ്രണയാഭ്യർത്ഥന നിരസിച്ചതിനെ തുടർന്ന് ആസിഡ് ആക്രമണത്തിന് ഇരയാകേണ്ടി വന്ന ലക്ഷ്മി അഗർവാളിൻറെ ജീവിതത്തെ ഏറെക്കുറെ അതേ പടി സിനിമയിലേക്ക് പകർത്തിയെടുക്കുമ്പോഴും ദീപികയുടെ മാലതി എന്ന കഥാപാത്രത്തിന്റെ വ്യക്തിജീവിതത്തിൽ സംഭവിച്ച ഒരു ദാരുണ സംഭവത്തിന്റെ ദൃശ്യാവിഷ്ക്കാരം മാത്രമായി ഒതുക്കാതെ ആസിഡ് ആക്രമണം എന്ന സാമൂഹിക വിപത്തിനെയും അത് സൃഷ്ടിക്കുന്ന ഭീകരതയേയും പൊള്ളുന്ന അനുഭവപ്പെടുത്തലുകളാക്കി മാറ്റുന്നിടത്താണ് സംവിധായിക വിജയിക്കുന്നത്.

'ഉയരെ' സിനിമയിൽ നമ്മൾ കണ്ടത് പല്ലവിയിൽ മാത്രം ഒതുങ്ങി നിന്ന ആസിഡ് ആക്രമണത്തിന്റെ കഥയാണെങ്കിൽ 'ഛപാകി'ൽ മാലതിയുടെ മാത്രം കഥയെന്നോണം ഒന്നും പറഞ്ഞു വെക്കുന്നില്ല. പകരം മാലതിയെ പോലുള്ള യഥാർത്ഥ ജീവിതങ്ങളെ തൊട്ടു കൊണ്ടുള്ള വസ്തുതാപരമായ അവതരണത്തിലൂടെ ഭീകരമായ സാമൂഹിക യാഥാർഥ്യങ്ങളെ തുറന്നു കാട്ടുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. 'ഉയരെ' യും 'ഛപാകും' രണ്ടായി മാറുന്നത് അങ്ങിനെയാണ്.

'ഉയരെ'യിൽ ആസിഡ് ആക്രമണത്തിന് ഇരയായ പല്ലവിയുടെ അതിജീവനവും സ്വപ്നങ്ങളും നിലപാടുകളുമാണ് ഫോക്കസ് ചെയ്യുന്നതെങ്കിൽ 'ഛപാകി'ൽ മാലതിയുടെ അതിജീവനവും ആസിഡ് ആക്രമണത്തിനെതിരെയുള്ള നിയമ പോരാട്ടവുമാണ് സിനിമയെ ശ്രദ്ധേയമാക്കുന്നത്.ഗൗരവമേറിയ ഒരു വിഷയത്തിൽ സാമൂഹിക ശ്രദ്ധ പിടിച്ചു പറ്റുന്നതിൽ 'ഉയരെ' സിനിമയെക്കാളും എത്രയോ ഉയരെയാണ് 'ഛപാകി'ന്റെ സ്ഥാനം എന്ന് തന്നെ പറയാം. 

ആസിഡ് ആക്രമണത്തിന് ഇരയാകുന്നവർ അനുഭവിക്കുന്ന വേദനകളും സഹനങ്ങളും അതി തീവ്രമായി തന്നെ അവതരിപ്പിച്ചു കാണിക്കുന്നുണ്ട് സിനിമയിൽ. ആസിഡ് മുഖത്തേക്ക് വീണ ശേഷമുള്ള മാലതിയുടെ നിലവിളിയും പിടച്ചിലുകളും തൊട്ട് ആശുപത്രിയിലെ അവളുടെ കിടപ്പും, വികൃതമായ മുഖം കണ്ണാടിയിൽ കാണുമ്പോഴുള്ള അവളുടെ അലമുറയിട്ട കരച്ചിലുമൊക്കെ പ്രേക്ഷകരുടെ മനസ്സ് പൊള്ളിക്കുന്ന കാഴ്ചകളായി മാറുന്നു. 

ജാതിയിൽ താണവർ ഉപരി പഠനങ്ങൾക്ക് പോകുന്നത് തടയാൻ വേണ്ടി ആസിഡ് ആക്രമണം നടത്തിയ ഒരു കേസ് സിനിമയിൽ പറയുന്നുണ്ട്. താണ ജാതിയായി പോയി എന്ന അതേ കാരണം കൊണ്ട് തനിക്ക് ചികിത്സ നിഷേധിക്കപ്പെട്ടു എന്ന് പൊള്ളി വികൃതമായ മുഖം കൊണ്ട് അക്രമത്തിനിരയായ പെൺകുട്ടി പറയുമ്പോൾ ആസിഡിന്റെ നീറ്റലിനേക്കാൾ അവൾ അനുഭവിച്ചത് ജാതീയമായ അവഗണനയും അവഹേളനവുമാണ് എന്ന് തോന്നിപ്പോയി. ഒരേ സമയം ആസിഡ് ആക്രമണത്തിന്റെയും ജാതീയതയുടെയും ഇരയാകേണ്ടി വന്നവരുടെ ഒരു പ്രതിനിധി മാത്രമാണ് അവൾ. അങ്ങിനെ എത്രയെത്ര പേരുണ്ടാകാം ? 

2012 ലെ നിർഭയ കേസിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തിലുള്ള സിനിമയുടെ തുടക്കം പ്രസക്തമാണ്. അന്ന് നിർഭയക്ക് നീതി കിട്ടാൻ വേണ്ടി ഡൽഹിയിൽ ശബ്ദം ഉയർത്തിയവരിൽ ഇന്ത്യൻ യുവതയുടെ പങ്ക് വലുതായിരുന്നു. ആസിഡ് ആക്രമണ കേസുകളിലെ ഇരകൾക്ക് വേണ്ടിയും ഇന്ത്യൻ യുവതയുടെ അത്തരം ഇടപെടലുകൾ അനിവാര്യമാണ് എന്ന ഓർമ്മപ്പെടുത്തലുകൾ കൂടിയുണ്ടായിരുന്നു ആ രംഗങ്ങൾക്ക് പിന്നിൽ.

ആസിഡ് ആക്രമണത്തിനെതിരെ ദീർഘ കാല നിയമ പോരാട്ടം നടത്തുകയും ഇരകൾക്ക് വേണ്ടി പ്രവർത്തിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ദീപികയുടെ മാലതി പറയുന്ന ഒരു ഡയലോഗ് ഉണ്ട് - 'ഉൻഹോനെ മേരീ സൂറത് ബദ് ലീ ഹേ..മേരാ മൻ നഹീ". എന്ന്. മാലതി എന്ന കഥാപാത്രത്തിന്റെ വ്യക്തിത്വവും നിലപാടും ധൈര്യവും സൗന്ദര്യവുമൊക്കെ അത്ര മേൽ ഗംഭീരമായി അവതരിപ്പിച്ച ദീപികയെ അഭിനന്ദിക്കാൻ വാക്കുകളില്ല. 

ജനാധിപത്യവും ഭരണഘടനയും മതേതരത്വമൊക്കെ കശാപ്പ് ചെയ്യപ്പെടുന്ന സമകാലീന ഇന്ത്യയിൽ പ്രതിഷേധ ശബ്ദം ഉയർത്തിയ യുവതയെ അംഗീകരിക്കാനും അവരെ പോയി കാണാനും ദീപികാ പദുക്കോണിനെ പോലൊരു നടി തയ്യാറാവാതെ പോയിരുന്നെങ്കിൽ ദീപികയുടെ അഭിനയ ജീവിതത്തിലെ വെറും ഒരു കഥാപാത്ര തിരഞ്ഞെടുപ്പ് മാത്രമായി മാറുമായിരുന്നു മാലതി.

ആകെ മൊത്തം ടോട്ടൽ = Hats off you Meghna Gulzar and Deepika Padukone. മനസ്സ് പൊള്ളിക്കുന്ന ഇങ്ങിനെയൊരു സിനിമ തന്നതിന്. ആസിഡിനെക്കാൾ വീര്യമുള്ള വിദ്വേഷത്തിന്റെ വിഷം തലയിൽ പേറുന്നവർക്ക് മാത്രമേ ഈ സിനിമ ബഹിഷ്‌ക്കരിക്കാൻ ആഹ്വാനം ചെയ്യാൻ സാധിക്കൂ.

വിധി മാർക്ക് = 8/10 

തലൈവർ ആട്ടം ..ചുമ്മാ കിഴി ഡാ !!

ഇന്ത്യൻ സിനിമാ ലോകത്ത് ഒരു താരത്തിന്റെയും സൂപ്പർ താരപരിവേഷം രജനീകാന്തിനോളം ഇത്ര മാത്രം ആഘോഷിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല, ഇനിയൊട്ട് ആഘോഷിക്കപ്പെടാനും സാധ്യതയില്ല. ആ റെക്കോർഡ് രജനിക്ക് മാത്രം സ്വന്തം. 'ദർബാറി'ലൂടെ വീണ്ടും കൊണ്ടാടുന്നതും ആഘോഷിക്കുന്നതും അത് തന്നെയാണ്.

ദളപതി പോലെയുള്ള സിനിമകൾ സംഭവിച്ചാൽ മാത്രമേ അദ്ദേഹത്തിലെ മികച്ച നടനെ നമുക്ക് കാണാൻ സാധിക്കൂ എന്നിരിക്കെ തന്നെ 'കബാലി'യിലൂടെയും 'കാല' യിലൂടെയിലും രജനീകാന്ത് എന്ന താരത്തെ കടുത്ത അമാനുഷികതയിൽ നിന്നും മോചിതനാക്കി ഏറെക്കുറെ മണ്ണിൽ കാലു ചവിട്ടി നിൽക്കുന്ന കഥാപാത്രമാക്കി മാറ്റാൻ പാ രഞ്ജിത്തിന് സാധിച്ചിരുന്നു.

എന്നാൽ അതേ രജനിയെ മേക്കിങ് മികവ് കൊണ്ട് സ്റ്റൈലും മാസ്സും ചേർത്ത് സ്ക്രീനിൽ നിറഞ്ഞാടാൻ തരത്തിൽ വീണ്ടും തുറന്നു വിടുകയാണ് 'പേട്ട'യിലൂടെ കാർത്തിക് സുബ്ബരാജ് ചെയ്തത്. ഇതിന്റെ തുടർച്ച എന്നോണം അതുക്കും മേലെ ഒരു പടം എന്ന നിലക്ക് കൂടുതൽ ഹീറോയിസത്തിലേക്ക് രജനിയെ കൊണ്ട് ചെന്നെത്തിക്കാനുള്ള ശ്രമമായിരുന്നു മുരുഗദോസിന്റെ 'ദർബാർ'. പക്ഷെ തലൈവർ ഷോ എന്ന നിലക്ക് മാത്രം തൃപ്‍തിപ്പെടുത്തുന്ന സിനിമയായി ഒതുങ്ങുന്നുണ്ട് ദർബാർ.

നയൻ താരയുടെയും യോഗി ബാബുവിന്റെയും അടക്കമുള്ള കഥാപാത്രങ്ങൾക്ക് കാര്യമായൊന്നും ചെയ്യാനില്ലാതെ പോയപ്പോൾ നിവേദിതയുടെ മകൾ വേഷം ഇമോഷണൽ സീനുകളിൽ മികച്ചു നിന്നു. 

1992 ലിറങ്ങിയ പാണ്ട്യന് ശേഷം രജനീകാന്ത് പോലീസ് വേഷമണിയുന്ന സിനിമ എന്ന നിലക്ക് ശ്രദ്ധ പിടിച്ചു പറ്റിയിരുന്നു 'ദർബാർ'. ആദിത്യ അരുണാചലം എന്ന മുംബൈ ഐ പി എസ് പോലീസുകാരനായി തലൈവർ ഒറ്റക്ക് സിനിമ മുഴുനീളെ ആടി തിമിർത്തു എന്ന് പറയാം. ആട്ടവും പാട്ടും ആക്ഷനും കൊണ്ട് സ്‌ക്രീൻ നിറഞ്ഞാടുമ്പോഴും തലൈവർ സെന്റിമെൻസിലൂടെയും മനസ്സ് തൊടുന്നുണ്ട്. 

ലുക്ക് കൊണ്ട് സൂപ്പർ വില്ലൻ വേഷമെന്നു തോന്നിച്ച സുനിൽ ഷെട്ടിയെ സംബന്ധിച്ചും കാര്യമായൊന്നും ചെയ്യേണ്ടി വരുന്നില്ല സിനിമയിൽ.

'പേട്ട'യിലെ BGM ഉം പാട്ടുകളും വച്ചു നോക്കുമ്പോൾ അത്രത്തോളം ആസ്വാദനം തരാൻ സാധിച്ചിട്ടില്ലെങ്കിലും 'ദർബാറി'ലെ തലൈവർ ഷോ ഇഷ്ടപ്പെട്ടതിനു പിന്നിലും അനിരുദ്ധിന്റെ സംഗീതമുണ്ട് എന്ന് പറയാം.

ആകെ മൊത്തം ടോട്ടൽ = കഥയും ലോജിക്കും നോക്കാതെ തലൈവർക്ക് വേണ്ടി മാത്രം കാണാവുന്ന പടം എന്ന നിലക്ക് തൃപ്തിപ്പെടുത്തുന്നു സിനിമ. പക്കാ തലൈവർ ഷോ. 

*വിധി മാർക്ക് = 6/10

-pravin- 

Autopsy of Jane Doe - ദുരൂഹതകളുടെ പോസ്റ്റുമാർട്ടം

ദുരൂഹ മരണങ്ങളിൽ അന്വേഷണ ഉദ്യോഗസ്ഥരെ സംബന്ധിച്ച് പോസ്‌റ്റ്മാർട്ടം റിപ്പോർട്ടാണ് തുടർ  അന്വേഷണങ്ങൾ എളുപ്പമാക്കി കൊടുക്കുന്നത്. എന്നാൽ ഈ  പോസ്റ്റമാർട്ടം എന്ന പ്രക്രിയ എത്ര മാത്രം സങ്കീർണതകളെ തരണം ചെയ്ത ശേഷമായിരിക്കാം അങ്ങിനെ ഒരു റിപ്പോർട്ട് തയ്യാറാക്കുന്നത്  എന്ന് ചിന്തിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്  Autopsy of Jane Doe എന്ന സിനിമ. 

ജെയിന്റെ മൃതദേഹം പോസ്റ്റ്മാർട്ടത്തിനായി ടോമിയുടെയും ആസ്റ്റിന്റെയും മുന്നിലേക്ക് എത്തുമ്പോൾ അവർ ഒരിക്കലും കരുതിയിരുന്നില്ല മരണ കാരണം കണ്ടു പിടിക്കാൻ പറ്റാത്ത വിധം ദുരൂഹതകൾ പേറുന്ന ഒരു മൃതശരീരമാണ് അവളുടേത് എന്ന്. അങ്ങിനെയൊരു പോസ്റ്റ്മാർട്ടം മുൻപൊരിക്കലും അവർ  ചെയ്തിട്ടില്ല എന്നതാണ് സത്യം. 

പുറമേക്ക് മുറിവുകൾ ഒന്നുമില്ലാത്ത ശരീരത്തിൽ പലയിടത്തും അസ്ഥികൾ പൊട്ടിയിരിക്കുന്നു. നാക്ക് പിഴുത് മാറ്റപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ശ്വാസകോശം പൊള്ളലേറ്റ പോലെ കറുത്ത് പോയിരിക്കുന്നു. വായിലെ ഒരു അണപ്പല്ല് നഷ്ടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ആന്തരികാവയങ്ങളിലെല്ലാം വിചിത്രമായ മുറിവുകൾ കാണപ്പെടുന്നു. നഷ്ടപ്പെട്ട പല്ലും വിഷച്ചെടിയുടെ പൂവും വയറിനുള്ളിൽ നിന്ന് കിട്ടുന്നു. മരിച്ചിട്ട് അധിക സമയമായിട്ടില്ല എന്നുറപ്പിക്കാവുന്ന എല്ലാ ലക്ഷണങ്ങളും ഉള്ളപ്പോൾ തന്നെ അവളുടെ കണ്ണുകളിലെ ചാര നിറം അവൾ മരിച്ചിട്ട് ദിവസങ്ങളായി എന്നും ഉറപ്പിക്കാവുന്ന ഒന്നായിരുന്നു. അപ്പോഴും മരണ കാരണം ചോദ്യമായി തുടർന്നു. 

ആകെ മൊത്തം ടോട്ടൽ = ഒരു ക്രൈം ത്രില്ലർ എന്ന നിലക്കുള്ള  തുടക്കവും  മെഡിക്കൽ ത്രില്ലറെന്ന പോലെയുള്ള അവതരണവുമൊക്കെ കൂടെ തീർത്തും  ഹൊറർ മൂഡിലേക്ക് കൊണ്ട് പോയി ഞെട്ടിപ്പിച്ചു വിടുന്ന സിനിമ എന്ന് തന്നെ പറയാം.

വിധി മാർക്ക് = 7.5/10 

-pravin-

Village Rockstars - ആസാമിന്റെ കൈയ്യൊപ്പിൽ ഒരു സിനിമ

മികച്ച സിനിമ, മികച്ച ബാലതാരം, മികച്ച എഡിറ്റിങ്, മികച്ച സൗണ്ട് റെക്കോർഡിങ് എന്നിങ്ങനെ 2018 ൽ നാലോളം ദേശീയ അവാർഡുകൾ സ്വന്തമാക്കിയ സിനിമ. അതേ വർഷം ഓസ്‌ക്കാറിലേക്ക് ഇന്ത്യയിൽ നിന്ന് നോമിനേറ്റ് ചെയ്യപ്പെട്ട സിനിമ. കാണാൻ പ്രേരിപ്പിച്ച ഘടകങ്ങൾ ഇതൊക്കെയായിരുന്നു. 

ഒരു പത്തു വയസ്സുകാരിയുടെ ജീവിതവും സ്വപ്നവും ചുറ്റുപാടുകളുമൊക്കെ കാണിച്ചു കൊണ്ട് തുടങ്ങി ആസ്സാമിലെ ഉൾഗ്രാമങ്ങളും അവിടത്തെ ജനതയുടെ ദൈനം ദിന കാഴ്ചകളുമൊക്കെയായി വികസിക്കുന്ന ഒരു സിനിമ.

കൃഷിയും പട്ടിണിയും വെള്ളപ്പൊക്കങ്ങളും അതിജീവനങ്ങളുമൊക്കെ ജീവിതത്തിന്റെ ഭാഗമെന്നോണം കണ്ട് ശുഭാപ്തി വിശ്വാസത്തോടെ ജീവിക്കാൻ പരിചയിച്ച ഒരു ജനതയെ സിനിമയെന്ന് തോന്നിക്കാത്ത വിധം വരച്ചിടുന്നുണ്ട് വില്ലേജ് റോക്ക്സ്റ്റാർസ് .

ധുനു എന്ന മരം കേറി പെൺകുട്ടിയേയും, അവളെ അവളുടെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിലേക്കും സ്വപ്നത്തിലേക്കും പറക്കാൻ വിടുന്ന അവളുടെ അമ്മയേയും ആസ്സാമിലെ നിസ്സഹായരായ ആ ജനതയെയുമൊക്കെ മറക്കാൻ പറ്റാതെയാകും സിനിമ കണ്ടു തീരുമ്പോൾ.

സിനിമാ പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ യാതൊരു വിധ പാരമ്പര്യവും പേറാതെ ആസ്സാമിലെ ഉൾഗ്രാമത്തിൽ നിന്ന് സിനിമാ ലോകത്തെത്തിയ സംവിധായിക ആയത് കൊണ്ട് തന്നെയാകാം ഓരോ സീനിലും ആസ്സാമിനെ അത്ര മാത്രം ആവാഹിച്ചവതരിപ്പിക്കാൻ സാധിച്ചിട്ടുണ്ട് റിമാ ദാസിന് .

ആകെ മൊത്തം ടോട്ടൽ = ആസാമിൽ അലിഞ്ഞ് ചേർന്ന് കിടക്കുന്ന ഒരു കൊച്ചു  മനോഹര സിനിമ. 

*വിധി മാർക്ക് = 7/10 

-pravin-

ഡ്രൈവിംഗ് ലൈസൻസ് - സൂപ്പർ താരത്തിന്റെയും ആരാധകന്റെയും ഈഗോ പോരാട്ടങ്ങൾ !!

ആത്മാഭിമാനം എന്നത് ഒരളവ് വരെ വേണ്ടതും ഒരളവിനപ്പുറം വേണ്ടാത്തതുമായ ഒന്നാണ്. നെഞ്ചിൽ കൊണ്ട് നടക്കേണ്ട ആത്മാഭിമാനം തലയിലേക്ക് എത്തിയാൽ ഏതൊരാളുടെയും മനോ നില താറുമാറാകും. 'ഡ്രൈവിംഗ് ലൈസൻസ്' കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന വിഷയവും അത് തന്നെ.

മനുഷ്യർക്കിടയിൽ എപ്പോൾ വേണമെങ്കിലും ഏത് കാര്യത്തിൽ വേണമെങ്കിലും ഉണ്ടായേക്കാവുന്ന ഈഗോ ക്ലാഷുകളെ ഒരു സൂപ്പർ താരത്തിന്റെയും ആരാധകന്റെയുമിടയിൽ സംഭവിക്കുന്ന പ്രശ്നങ്ങളുടെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ പറഞ്ഞവതരിപ്പിക്കുന്നതിലാണ് ഡ്രൈവിംഗ് ലൈസൻസിന്റെ പുതുമയും ത്രില്ലും.

ഒരേ സമയം സൂപ്പർ താരത്തിന്റെയും ആരാധകന്റെയും പക്ഷം പിടിച്ചു സംസാരിക്കുന്നുണ്ട് സിനിമ. നിർമ്മാതാവിന്റെയും താരത്തിന്റെയും ആരാധകന്റെയുമടക്കമുള്ളവരുടെ മാനസിക സംഘർഷങ്ങൾ കാണിച്ചു തരുന്ന സിനിമയിൽ ഒരിടത്തും ഒരാളെയും പ്രതിക്കൂട്ടിൽ നിർത്താൻ തയ്യാറാകുന്നില്ല തിരക്കഥാകൃത്ത്.

സുരാജിന്റെ കുരുവിളക്കും പൃഥ്വിരാജിന്റെ ഹരീന്ദ്രനും തുല്യമായി വീതം വച്ച് കൊടുക്കുന്ന തരത്തിലാണ് ഓരോ സീനുകളും സച്ചി എഴുതി ചേർത്തിരിക്കുന്നത്. രണ്ടു കഥാപാത്രങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള ഈഗോ പോരാട്ടത്തിൽ പലയിടത്തും പൃഥ്വി രാജിന്റെ ഹരീന്ദ്രൻ സ്‌ക്രീൻ പ്രസൻസ് കൊണ്ട് സ്‌കോർ ചെയ്യുമ്പോൾ മികച്ച പ്രകടനം കൊണ്ടാണ് സുരാജ് പല സീനുകളിലും പൃഥ്വിരാജിനെ ഓവർടേക്ക് ചെയ്യുന്നത്.

സൂപ്പർ സ്റ്റാറുകളുടെ വ്യക്തി ജീവിതത്തിലേക്കുള്ള മാധ്യമങ്ങളുടെയും പൊതു ജനത്തിന്റെയും ഇടിച്ചു കയറ്റവും സിനിമക്കുള്ളിലെ അന്ധവിശ്വാസങ്ങളും കുതികാൽ വെട്ടുമടക്കം പലതും ആക്ഷേപ ഹാസ്യ ശൈലിയിൽ വിമർശിക്കപ്പെടുന്നുണ്ട്. സുരേഷ് കൃഷ്ണയുടെ ഭദ്രൻ എന്ന താര കഥാപാത്രത്തെ സിനിമക്കുള്ളിലെ മത്സരബുദ്ധിയും പാരവെപ്പും ട്രോൾ ചെയ്യാൻ വേണ്ടി മാത്രം ഉണ്ടാക്കിയതാണെന്ന് പറയാം.

സിനിമക്കുള്ളിലെ ഇത്തരം പ്രശ്നങ്ങളോടുള്ള AMMA സംഘടനയുടെ നിലപാടും മനോഭാവവുമൊക്കെ ഇന്നസെന്റിനെയും വിജയരാഘവനെയും ഇടവേള ബാബുവിനെയും കൊണ്ട് തന്നെ വ്യക്തമാക്കി തരുമ്പോൾ 'ഞങ്ങളെ ട്രോളാൻ പുറമെ നിന്നൊരു തെണ്ടിയുടേയും സഹായം ഞങ്ങക്ക് വേണ്ട' എന്ന മട്ടിലായി മാറുന്നുണ്ട് AMMA . അറിഞ്ഞോ അറിയാതെയോ പൃഥ്വിരാജ് പോലും ആ സെൽഫ് ട്രോളിൽ സ്വയം തേഞ്ഞൊട്ടുന്നുമുണ്ട്. 

ആരാധന ഒരു പരിധി വിട്ടാൽ ഭ്രാന്താണെന്ന ഓർമ്മപ്പെടുത്തലുകൾ നൽകുന്ന സിനിമ തന്നെ സ്വന്തം ആരാധകരുടെ പേക്കൂത്തുകൾക്കെതിരെ ശബ്ദമുയർത്തുന്നതിൽ നിന്ന് ഹരീന്ദ്രനെ വിലക്കുകയും പകരം ആരാധകർ തന്നെയാണ് താരങ്ങളുടെ ശക്തി എന്ന നിലക്ക് പറഞ്ഞവസാനിപ്പിക്കുന്നിടത്തും ഒരു വൈരുദ്ധ്യമുണ്ട്.

താരങ്ങളോട് ആരാധന ആകാം - പക്ഷേ അതെങ്ങനെ ആകാം അല്ലെങ്കിൽ അതിന്റെയൊക്കെ പരിധി ഏത് വരെ എന്നത് സംബന്ധിച്ചുള്ള നിർദ്ദേശങ്ങൾ നൽകലോ ഉപദേശമോ സിനിമയുടെ ഉദ്ദേശ്യ ലക്ഷ്യങ്ങളിൽ പെടുന്നതല്ല. അതെല്ലാം ആരാധകർക്ക് സ്വയം വിലയിരുത്തി തീരുമാനിക്കാം എന്നതാണ് 'ഡ്രൈവിങ് ലൈസൻസ്' ആ വിഷയത്തിൽ സ്വീകരിക്കുന്ന അഴകുഴ നിലപാട്. 

ആകെ മൊത്തം ടോട്ടൽ = പൃഥ്വിരാജിന്റെ സ്റ്റൈലൻ സ്‌ക്രീൻ പ്രസൻസും സുരാജിന്റെ പ്രകടനവും തന്നെയാണ് ഡ്രൈവിങ്‌ ലൈസൻസിന്റെ പ്രധാന ആസ്വാദനം. മനീഷ് ശർമ്മയുടെ 'Fan' സിനിമയുമായി സാമ്യതയില്ലാത്ത വിധം ഒരു സൂപ്പർ താരത്തിന്റെയും ആരാധകന്റെയും ഈഗോ പോരാട്ട കഥയെ ത്രില്ലടിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് തന്നെ അവതരിപ്പിക്കാൻ ജീൻ പോളിന് സാധിച്ചിട്ടുണ്ട്.

*വിധി മാർക്ക് = 7.5/10 

-pravin-

ചാവേറുകളുടെ ജീവിത 'മാമാങ്കം' !!

പകയും ചതിയും പോരാട്ടവും ജീവത്യാഗങ്ങളുമൊക്കെ കൊണ്ട് സംഭവ ബഹുലമായ മാമാങ്ക ചരിത്രത്തിന്റെ സിനിമാവിഷ്ക്കാരം എന്ന നിലക്ക് 'മാമാങ്കം' നൽകിയ പ്രതീക്ഷ വളരെ വലുതായിരുന്നു. പ്രതീക്ഷകൾക്കൊത്ത് ഉയരാത്ത സിനിമയെന്ന് കുറ്റം പറയാമെങ്കിലും മാമാങ്കം ഒരിക്കലും ഡീഗ്രേഡ് ചെയ്യപ്പെടേണ്ട ഒരു സിനിമയല്ല.

പോരായ്മകളും മികവുകളുമുള്ള ഒരു സിനിമയെ പോരായ്മാകളെ കൊണ്ട് മാത്രം വിലയിരുത്തുന്ന ആസ്വാദന ശൈലിയോട് യോജിപ്പില്ലാത്തത് കൊണ്ടാകാം മാമാങ്കം വ്യക്തിപരമായി എനിക്ക് പൂർണ്ണ നിരാശയായിരുന്നില്ല.

ഒരു സിനിമ എന്ന നിലക്ക് അനുഭവപ്പെടുത്തലുകളെക്കാൾ ഓർമ്മപ്പെടുത്തലുകളാണ് മാമാങ്കം സമ്മാനിക്കുന്നത്. തോറ്റു പോയവരുടെയും ആർക്കൊക്കെയോ വേണ്ടി ജീവൻ കളഞ്ഞ വള്ളുവനാടിന്റെ ചാവേറുകളുടെ പോരാട്ടത്തിന്റെയും ജീവത്യാഗത്തിന്റെയും ഓർമ്മപ്പെടുത്തലുകൾ.

ചരിത്രമറിയാതെ സിനിമ കാണുന്നവനും സിനിമയിലേക്ക് മുഴുകി ചേരാൻ തക്ക വിധത്തിൽ കുറഞ്ഞ വരികൾ കൊണ്ട് ഗംഭീര ശബ്ദ വിവരണത്തോടെ കഥാ പശ്ചാത്തലം മനോഹരമായി വരച്ചിടുന്നുണ്ട് രഞ്ജിത്ത്.

ആൾക്കൂട്ടവും ആനയും കൂടാരങ്ങളുമൊക്കെയായി ഉത്സവഭരിതമായ മഹാ മാമാങ്ക പട്ടണവും അംഗ രക്ഷകരുമൊത്ത് നിലപാട് തറയിലേക്കുള്ള സാമൂതിരിയുടെ വരവുമൊക്കെ കൂടി മിഴിവേകുന്ന സ്‌ക്രീൻ കാഴ്ചകളോടെയുള്ള തുടക്കം നന്നായിരുന്നു. അതേ സമയത്തു തന്നെയാണ് മമ്മുക്കയുടെ ചന്ദ്രോത്ത് വലിയ പണിക്കരെ കയറിൽ കെട്ടി പൊക്കി അവതരിപ്പിച്ചത് കല്ല് കടിയായി മാറുന്നതും. അത് മമ്മുക്ക എന്ന നടന്റെ കുഴപ്പമല്ല അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രായത്തെയും പരിമിതികളെയും മറന്നു കൊണ്ട് അത്തരമൊരു സീൻ അവതരിപ്പിക്കുന്നതിൽ സംവിധായകന് പറ്റിയ തെറ്റ് മാത്രം.

അവതരണ പരിമിതികൾക്കും പോരായ്മകൾക്കും ഇടയിലും മമ്മുട്ടി എന്ന നടൻ അപ്പോഴും ചന്ദ്രോത്ത് വലിയ പണിക്കാരായി മാറുന്നത് കാണാതെ പോകാനുമാകില്ല. എന്നാൽ മമ്മുട്ടിയിലെ നടനെ പൂർണ്ണമായും പരാജയപ്പെടുത്തിയ ഗെറ്റപ്പ് ആയിരുന്നു സ്ത്രൈണതയുള്ള കുറുപ്പച്ചന്റെ വേഷം. ആ കഥാപാത്രത്തിന്റെ മാനറിസം അളന്നെടുത്തു അവതരിപ്പിക്കാനും പ്രകടനത്തിൽ ആവശ്യമായ constancy നിലനിർത്താനും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആകാരവും ശബ്ദവും പ്രായവുമൊക്കെ വിലങ്ങു തടിയായി മാറി.

ഒരുപാട് കാലത്തെ അന്വേഷണവും പരിശ്രമവും കൊണ്ട് സജീവ് പിളള എഴുതിയുണ്ടാക്കിയ മാമാങ്കത്തിന്റെ തിരക്കഥയും ഇപ്പോഴത്തെ തിരക്കഥയും എത്രത്തോളം വ്യത്യാസമുണ്ട് എന്നറിയില്ല. എങ്കിലും പറയാം, ചരിത്രം പറഞ്ഞു തുടങ്ങി ചാവേറിന്റെ ജീവിതവും പോരാട്ടവും ചർച്ച ചെയ്യപ്പെടേണ്ടിയിരുന്ന തിരക്കഥയുടെ പ്രധാന രസം കൊല്ലികളായി മാറുന്നത് സമർ കോയയുടെ മരണവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് ഉണ്ണി മായയുടെയും ഉണ്ണി നീലിയുടെയും കൂത്ത് മാളികയിൽ സിദ്ധീഖിന്റെ തലച്ചെന്നോർ എത്തുന്നിടത്തു നിന്നാണ്.

സിനിമയുടെ വലിയ ഒരു ഭാഗം തലച്ചെന്നോറിന്റെ സമർ കോയ കേസ് അന്വേഷണത്തിന് വേണ്ടി മാത്രമായി മാറ്റി നിർത്തിയപ്പോൾ അത് വരെ സിനിമക്കുണ്ടായ വേഗവും ഉദ്വോഗവും നഷ്ടപ്പെട്ടു എന്ന് പറയാം. നല്ല നടനെന്ന ഖ്യാതി ഉണ്ടായിട്ടും പല കാരണങ്ങൾ കൊണ്ട് തലച്ചെന്നോറിനെ ഗംഭീരമാക്കാൻ സിദ്ധീഖിനും സാധിക്കാതെ പോകുന്നു.

വള്ളുവനാടിന്റെ അഭിമാനം കാക്കാൻ ചാവേറായി മാമാങ്കത്തിന് പോകുന്നവരുടെയും അവരുടെ കുടുംബത്തിന്റെയുമൊക്കെ വൈകാരിക തലങ്ങളിലേക്ക് ആഴത്തിലേക്ക് ചെന്നെത്തുന്നില്ല സിനിമ. അക്കാരണം കൊണ്ട് തന്നെ ഗംഭീരമാകുമായിരുന്ന പല സീനുകളും വെറും കാഴ്ചകളിലേക്ക് ഒതുങ്ങി പോകുന്നുമുണ്ട്.

കഥാപരമായാലും പ്രകടനം കൊണ്ടായാലും ഒരു മമ്മൂട്ടി സിനിമ എന്ന ലേബൽ 'മാമാങ്ക'ത്തിന് ബാധ്യതയാണ്. ആ ലെവലിൽ നോക്കുമ്പോൾ മാമാങ്കം ഉണ്ണി മുകുന്ദന്റെ ചന്ദ്രോത്ത് പണിക്കരുടെയും മാസ്റ്റർ അച്ചുതന്റെ ചന്ദ്രോത്ത് ചന്തുണ്ണിയുടെയും മാത്രമാണ്.

കുറഞ്ഞ സീനുകളിൽ വന്നു പോകുന്ന സുരേഷ് കൃഷ്ണയുടെ പോക്കറും മണിക്കുട്ടന്റെ മൊയീനും സ്‌ക്രീൻ പ്രസൻസ് കൊണ്ട് മാമാങ്കത്തെ പിന്തണക്കുന്നുണ്ട്. ആ കഥാപാത്രങ്ങൾക്ക് അർഹിക്കുന്ന സ്‌പേസ് തിരക്കഥയിൽ ഇല്ലാതെ പോയത് ദുഃഖകരമായിരുന്നു. മണികണ്ഠൻ ആചാരിയുടെ കുങ്കനും കൂട്ടത്തിൽ തന്റേതായ രീതിയിൽ അടയാളപ്പെടുന്നുണ്ട്.

അവസാന ഭാഗങ്ങളിലെ ആക്ഷൻ സീനുകളും വെട്ടും വാൾ പയറ്റുമൊക്കെ സിനിമയുടെ ഗ്രാഫ് ഉയർത്തുന്നുണ്ട്. അവിടെയും മാസ്റ്റർ അച്ചുതൻ മറ്റാരേക്കാളും മികച്ചു നിൽക്കുന്നു. ഒരർത്ഥത്തിൽ മാമാങ്കം സിനിമയുടെ മുഴുവൻ ഭാരവും അച്ചുതന്റെ ചുമലിലായിരുന്നു എന്ന് വേണം പറയാൻ.

ഒരു വടക്കൻ വീരഗാഥയും ബാഹുബലിയുമൊക്കെ കണക്കു കൂട്ടി കാണേണ്ട സിനിമയല്ല മാമാങ്കം. തിയേറ്റർ കാഴ്ചകൾക്കുമപ്പുറം ഒരു കാലഘട്ടത്തിന്റെ ഓർമ്മ പുതുക്കലുകളും സർവ്വോപരി ചരിത്രത്തിൽ രേഖപ്പെടുത്താത്ത വിധം പലരുടെയും പകക്കും ആചാരങ്ങൾക്കും വേണ്ടി ജീവൻ കളഞ്ഞ ചാവേറുകളുടെ സ്മരണയുമാണ് മാമാങ്കം.

കുടിപ്പകയും യുദ്ധങ്ങളുമൊക്കെ കൊണ്ട് മനുഷ്യൻ എന്ത് നേടി എന്ന ചോദ്യം ഉയർത്തി കൊണ്ടാണ് സിനിമ അവസാനിക്കുന്നത്. ക്ലൈമാക്സ് സീനുകളൊക്കെ ആ തലത്തിൽ അർത്ഥവത്തായി പറഞ്ഞവസാനിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്.

ഒരു ചരിത്രം വേണമെങ്കിൽ സിനിമയാക്കാം എന്നാൽ ആ സിനിമ ഒരു ചരിത്രമായി മാറാൻ അതിന് ഒരുപാട് മികവുകൾ വേണ്ടതുണ്ട് . മാമാങ്കത്തിന് ഇല്ലാതെ പോയതും അതൊക്കെ തന്നെ.

ചതിയിൽ തോറ്റു പോയവരുടെയും വീണു പോയവരുടെയും കഥ പറഞ്ഞ മാമാങ്കത്തിന് സജീവ് പിള്ള എന്ന കലാകാരനോട് ചെയ്ത ചതിയുടെ ഫലം അനുഭവിക്കേണ്ടി വന്നതാകുമോ എന്ന സംശയത്തിനു പോലും പ്രസക്തിയുണ്ട്. 

ആകെ മൊത്തം ടോട്ടൽ = പോരായ്‌മകൾ ഉണ്ടെങ്കിലും അമിത പ്രതീക്ഷകളില്ലാതെ കാണാവുന്ന ഒരു സിനിമ. 

*വിധി മാർക്ക് = 6/10 

-pravin-

സ്ലീവാച്ചന്റെ തിരിച്ചറിവുകൾ !!

നിസ്സാരമെന്ന് തോന്നുകയും എന്നാൽ ഗൗരവമേറിയതുമായ ഒരു സാമൂഹിക വിഷയത്തെ ഒരു കുടുംബ പശ്ചാത്തലത്തിൽ മനോഹരമായി പറഞ്ഞവതരിപ്പിച്ചു എന്നത് തന്നെയാണ് 'കെട്ട്യോളാണ് എന്റെ മാലാഖ' യെ വേറിട്ട് നിർത്തുന്ന പ്രധാന കാര്യം. 

അശ്ലീല ചുവയോ ദ്വയാർത്ഥ പ്രയോഗങ്ങളോ ഇല്ലാതെ ദാമ്പത്യവും ലൈംഗികതയുമൊക്കെ ഒരു കുടുംബ സിനിമയിലൂടെ തന്നെ ചർച്ച ചെയ്യിക്കാൻ സാധിച്ചതിലാണ് നിസാം ബഷീർ എന്ന പുതുമുഖ സംവിധായകൻ കൈയ്യടി നേടുന്നത്. ഏച്ചുകൂട്ടലില്ലാത്ത വിധം പറയാനുള്ള വിഷയത്തെ നല്ലൊരു തിരക്കഥയിലേക്ക് പടർത്തിയെഴുതിയതിൽ അജി പീറ്ററും അഭിനന്ദനമർഹിക്കുന്നു. 

തുടക്കം മുതൽ ഒടുക്കം വരെ ഇടുക്കിയുടെ മലയോര ഗ്രാമ ഭംഗിയും അവിടത്തെ നാട്ടുകാരും അവരുടെ സംസാര ശൈലിയുമൊക്കെ കൂടെ സിനിമക്ക് നൽകിയ പുതുമയും പ്രസരിപ്പും ചെറുതല്ല. സ്ലീവാച്ചന്റെ ഒരു ദിവസം തുടങ്ങുന്നതും അവസാനിക്കുന്നതുമടക്കം ഒരൊറ്റ പാട്ടിൽ കണ്ടറിയാം ആ നാടിനെയും നാട്ടാരെയും.അഭിലാഷ് ശങ്കറിന്റെ കാമറ പോലും ആ നാട്ടുകാരനായി മാറുന്ന പോലെ മനോഹരമായ ഛായാഗ്രഹണം. 

ഗാന ചിത്രീകരണം കൊണ്ടും പ്രതീകാത്മക ബിംബ സീനുകൾ കൊണ്ടുമൊക്കെ നാളിതു വരെ മലയാള സിനിമ കാണിച്ചു തന്നിട്ടുള്ള ദാമ്പത്യ ജീവിതത്തിനു അപവാദമായി സ്ലീവാച്ചന്റെയും റിൻസിയുടെയും ദാമ്പത്യം മാറുന്നിടത്താണ് സിനിമ ഗൗരവമേറിയ അതിന്റെ വിഷയം പറയാൻ ആരംഭിക്കുന്നത്.

വിവാഹ ശേഷമുള്ള സ്ലീവാച്ചന്റെ മുഖത്തെ മ്ലാനതയും പരിഭ്രമവും അഞ്ജതയുമൊക്കെ ആദ്യം ചിരിപ്പിക്കുകയും പിന്നീട് വല്ലാത്ത ഭീകരത അനുഭവപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുന്നു. 

ലൈംഗികതയെ കുറിച്ചുള്ള തെറ്റിദ്ധാരണകളും അഞ്ജതയുമൊക്കെ സ്ലീവാച്ചനെ പോലെ പത്തരമാറ്റ് സ്വഭാവ സെർട്ടിഫിക്കറ്റ് കിട്ടിയ ഒരാളുടെ കുടുംബ ജീവിതത്തിൽ പോലും അത്ര മാത്രം ഭീകരത സമ്മാനിക്കുന്നുവെങ്കിൽ ഓർക്കണം അങ്ങിനെ പറയത്തക്ക ഗുണഗണങ്ങൾ ഒന്നുമില്ലാതെ, അതേ അജ്ഞത മറച്ചു വച്ച് കൊണ്ട് , വെറും ആണധികാരം മാത്രം കൈമുതലാക്കി, ആ ഈഗോ കൊണ്ട് മാത്രം ഭാര്യയോട് ഇടപഴകുന്നവർ സൃഷ്ടിക്കുന്ന ഭീകരത എത്ര മാത്രം വലുതെന്ന്. 

ബലാൽസംഗം എന്നത് ജോസ് പ്രകാശും, ടി.ജി രവിയും, ബാലൻ കെ നായരുമടക്കമുള്ളവരുടെ വില്ലൻ കഥാപാത്രങ്ങൾക്ക് മാത്രം പറഞ്ഞിട്ടുള്ള ഒരു കാര്യമെന്നോണം അവതരിപ്പിച്ചു ശീലിച്ച അതേ മലയാള സിനിമയിൽ നായകൻ നായികയെ, അതും ഭർത്താവ് ഭാര്യയെ തന്നെ റേപ് ചെയ്തിരിക്കുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞവതരിപ്പിക്കുന്നതിൽ ഒരു പൊളിച്ചെഴുത്തുണ്ട്. അത്ര തന്നെ ധൈര്യത്തോടെ വിഷയത്തിന്റെ ഭീകരതയെ കുറിച്ചുള്ള തുറന്നു പറച്ചിലുമുണ്ട്. 

അഴകിയ രാവണനിൽ തന്റെ ചിറകൊടിഞ്ഞ കിനാക്കളി'ൽ റേപ് സീൻ ഒന്നുമില്ലേ എന്ന് ചോദിക്കുമ്പോൾ കാമുകൻ കാമുകിയെ വേണമെങ്കിൽ റേപ് ചെയ്തോട്ടെ എന്ന് മറുപടി പറയുന്നുണ്ട് അംബുജാക്ഷൻ. ആ പറഞ്ഞതിൽ ഒരു ലോജിക്കില്ല എന്ന മട്ടിലായിരുന്നു അന്ന് ആ കോമഡി വർക് ഔട്ട് ആയതെങ്കിൽ ഇന്ന് ഓർക്കുമ്പോൾ അത് കോമഡിയല്ല. ലൈംഗികതയിലെ അജ്ഞത കൊണ്ടും ദാമ്പത്യത്തിലെ ആൺ അപ്രമാദിത്തം കൊണ്ടുമൊക്കെ ഭാര്യയെ ഭർത്താവ് റേപ് ചെയ്ത കേസുകളുടെ കൂടി പശ്ചാത്തലത്തിൽ വേണം അത്തരം കോമഡികളെ തള്ളിക്കളയാൻ.

സിനിമയിലെ തന്നെ ഒരു സീനിൽ തീർത്തും സരസമായി സ്ലീവാച്ചന്റെ കേസ് ചർച്ച ചെയ്യുന്ന നാട്ടിൻപുറത്തെ സാധാരണ സ്ത്രീകളെ കാണാം. ഒന്നാലോചിച്ചാൽ ഇതൊക്കെ പല കുടുംബത്തിലും നടക്കുന്നുണ്ട് പിന്നെ നമ്മളാരും ബോധം കെട്ടു വീഴാഞ്ഞത് കൊണ്ട് ആറുമറഞ്ഞില്ല എന്ന് അവർ ചിരിച്ചു കൊണ്ടാണ് പറയുന്നതെങ്കിലും അവരുടെ ആ അടക്കം പറച്ചിൽ പോലും സിനിമയിൽ ഭീകരമായി അടയാളപ്പെടുന്നുണ്ട്. 

ലൈംഗിക വിദ്യാഭ്യാസത്തിന്റെ ആവശ്യകത ബോധ്യപ്പെടുത്തി തരുന്ന അതേ സമയത്ത് തന്നെ ദാമ്പത്യ ജീവിതത്തിൽ ഇതൊന്നും അത്ര കാര്യമല്ല എല്ലാം പ്രകൃതിയിലേക്ക് നോക്കി കണ്ടു പഠിക്കാവുന്നതേയുള്ളൂ എന്ന വാദവും സിനിമ ഉയർത്തുന്നുണ്ട്. അവിടെ സിനിമക്ക് വ്യക്തമായ ഒരു നിലപാട് ഇല്ലാതായി പോയ പോലെ തോന്നി. 'കെട്ട്യോളാണ് എന്റെ മാലാഖ' എന്ന പേരും സിനിമയോട് ചേർന്ന് നിക്കുന്നില്ല.

സ്ലീവാച്ചന്റെ ജീവിതത്തിൽ മാറ്റം സംഭവിക്കാൻ കാരണമായവൾ എന്ന നിലക്ക് റിൻസിയെ മാലാഖാവത്ക്കരിക്കാമെങ്കിലും റിൻസി എന്ന ഭാര്യ സ്ലീവാച്ചന്റെ ജീവിതത്തെ സ്വാധീനിക്കുന്നതായി തോന്നിയില്ല.സ്ലീവാച്ചന് തെറ്റ് ബോധ്യപ്പെടുകയും സ്വയം തിരുത്തുകയും തിരിച്ചറിവോടെ പെരുമാറി തുടങ്ങുകയും ചെയ്യുന്നിടത്താണ് സിനിമക്ക് അതിന്റെ പേര് ബാധ്യതയായി മാറിയത്. അവിടെ റിൻസി എന്ന ഭാര്യയിൽ നിന്നും തിരിച്ചറിവ് വച്ച സ്ലീവാച്ചന്റെതു മാത്രമായി മാറുന്നുമുണ്ട് സിനിമ.

ആസിഫ് അലിയുടെ കരിയറിലെ മികച്ച കഥാപാത്രങ്ങളിൽ ഒന്നായി എക്കാലത്തും സ്ലീവാച്ചൻ ഉണ്ടാകും എന്നത് ഉറപ്പാണ്. പുതുമുഖത്തിന്റെ പരിമിതികളറിയിക്കാതെ റിൻസിയെ റിൻസിയായി തന്നെ അവതരിപ്പിക്കാൻ വീണക്കും സാധിച്ചിട്ടുണ്ട്. 

ഇത് വരെ എവിടെയും കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത കുറെയേറെ നടീനടന്മാരുടെ പ്രകടന മികവിന്റെ ആകെ തുക കൂടിയാണ് ഈ സിനിമയുടെ സൗന്ദര്യം എന്ന് പറയാം. അമ്മച്ചിയും പെങ്ങൾമാരും ഏട്ടനും അളിയനും അവരുടെ മക്കളും അടക്കമുള്ള കഥാപാത്രങ്ങൾ അവതരിപ്പിച്ചവർ അപ്രകാരം വേറിട്ട് നിന്നു. 

സ്ലീവച്ചന്റെ ഈ സിനിമയിലൂടെ സമൂഹത്തിലെ ഒരുപാട് സ്ലീവാച്ചന്മാർ തിരുത്തപ്പെടട്ടെ. അവർക്ക് തിരിച്ചറിവുകൾ ലഭിക്കട്ടെ ! 

ആകെ മൊത്തം ടോട്ടൽ = സാമൂഹിക പ്രസക്തിയുള്ള ഒരു നല്ല കുടുംബ സിനിമ.

*വിധി മാർക്ക് = 7.5/10 

-pravin-

Section 375 - നിയമം ദുരുപയോഗം ചെയ്യപ്പെടുമ്പോൾ !

അനിരുദ്ധ റോയ് ചൗധരിയുടെ 'പിങ്ക്' പറഞ്ഞു വച്ച ഒരു രാഷ്ട്രീയമുണ്ട് -" നോ കാ മത്‌ലബ് സിർഫ് നോ ഹി ഹോത്താ ഹേ" !! അത് ഭാര്യയോ കാമുകിയോ വേശ്യയോ ആരുമായിക്കോട്ടെ ആ 'No' പറച്ചിലിന് പ്രസക്തിയുണ്ട്. 

സ്ഥല കാല സമയങ്ങളും വസ്ത്രധാരണ ശൈലികളും പെരുമാറ്റ ചട്ടങ്ങളുമൊക്കെ നോക്കി കൊണ്ട് ഒരു പെണ്ണിനെ പിഴയെന്നു വിളിക്കുന്നവരെ മാത്രമല്ല അതെല്ലാം ആ പെണ്ണിനെതിരെ എന്തും ചെയ്യാനുള്ള ലൈസൻസു കൂടിയാണെന്ന് കരുതുന്നവരെയും അവരുടെ ചിന്താഗതികളെയുമൊക്കെ പ്രതിക്കൂട്ടിൽ കേറ്റി പൊളിച്ചടുക്കി വിടുകയാണ് പിങ്ക് ചെയ്തത്. 

'പിങ്ക്' പറഞ്ഞു വച്ച രാഷ്ട്രീയത്തിനൊപ്പം ചേർത്ത് പറയാവുന്ന സിനിമ അല്ലെങ്കിൽ കൂടി അതേ പ്ലാറ്റ് ഫോമിലിരുന്നു കൊണ്ട് കാണേണ്ട മറ്റൊരു കിടിലൻ കോർട്ട് റൂം സിനിമ തന്നെയാണ് 'Section 375'. 

നിയമവും നീതിയും തമ്മിലുള്ള അന്തരം വ്യക്തമായി ബോധ്യപ്പെടുത്തുന്ന സിനിമയാണ് Section 375 . ഏതൊരു നിയമമാണോ സ്ത്രീയുടെ സംരക്ഷണത്തിന് വേണ്ടി നിർമ്മിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ളത് അതേ നിയം തന്നെ ദുരുപയോഗം ചെയ്യപ്പെട്ടാൽ അത് നീതിക്ക് വേണ്ടി കാത്തിരിക്കുന്ന യഥാർത്ഥ ഇരകളെയാണ് ബാധിക്കുന്നത് എന്ന ഓർമ്മപ്പെടുത്തലും പ്രസക്തമാണ്. 

വ്യക്തിപരമായ കണക്കു തീർക്കലുകളുടെ ഭാഗമായി നിയമത്തെ കൂട്ട് പിടിച്ചു നടക്കുന്ന പ്രതികാര നടപടികളിൽ കോടതികൾ പോലും നീതി നടപ്പിലാക്കാൻ പറ്റാത്ത വിധം നിസ്സഹായവസ്ഥയിലെത്തുന്നുണ്ട് പല കേസുകളിലും. ചില കേസുകളിൽ നിയമപരമായി സ്ഥാപിച്ചെടുക്കുന്ന കാര്യങ്ങളെ മാത്രം വിലയിരുത്തി കൊണ്ട് നീതി നടപ്പിലാക്കുമ്പോൾ യഥാർത്ഥ നീതി പുലരാതെ പോകുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. 

We are not in the business of justice..we are in the business of law എന്ന് വക്കീലന്മാരെ പോലെ കാണുന്നവനും തോന്നിപ്പോകും. 

വാദി പ്രതിഭാഗം വക്കീലുമാരുടെ വാദ പ്രതിവാദങ്ങളും ജഡ്ജുമാരുടെ ഇടപെടലുകളും വിധി പ്രസ്താവ സമയത്തുള്ള അവരുടെ മാനസിക സംഘർഷങ്ങളുമൊക്കെ ഗംഭീരമായി തന്നെ അവതരിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട് സിനിമയിൽ. അക്ഷയ് ഖന്ന - റിച്ച ചഡ്ഡ ടീമിന്റെ മികച്ച പ്രകടനമാണ് മറ്റൊരു ഹൈലൈറ്റ്. 

ആകെ മൊത്തം ടോട്ടൽ = കോടതി നിയമവ്യവസ്ഥകളും വ്യവഹാരങ്ങളും വിധി പ്രസ്താവവുമൊക്കെ  മികച്ച രീതിയിൽ അവതരിപ്പിച്ചു കാണിക്കുന്ന ഒരു വേറിട്ട കോർട്ട് റൂം ത്രില്ലർ സിനിമ. 

*വിധി മാർക്ക് = 8/10 

-pravin-