IC 814: The Kandahar Hijack

99 ലെ കാണ്ഡഹാർ ഹൈജാക്കിനെ പ്രമേയവത്ക്കരിച്ചു കൊണ്ട് വന്ന സിനിമകളിൽ നിന്നെല്ലാം വ്യത്യസ്തമായി അന്നത്തെ സംഭവങ്ങളെ ഒരു നേർകാഴ്ചയെന്നോണം പരമാവധി സത്യസന്ധമായി പറഞ്ഞവതരിപ്പിക്കാൻ സാധിച്ചു എന്നത് തന്നെയാണ് 'IC 814: The Kandahar Hijack' വെബ് സീരീസിന്റെ മികവ്.

ഫ്‌ളൈറ്റ് ടേക്ക് ഓഫ് ചെയ്യാൻ കുറച്ചു വൈകിയാൽ പോലും അതിനുള്ളിൽ നമ്മൾ അനുഭവിക്കുന്ന ഒരു അസ്വസ്ഥതയുണ്ട്. ആ നിലക്ക് ഹൈജാക്ക് ചെയ്യപ്പെട്ട ഒരു വിമാനത്തിൽ ആകാശത്തിലും ഭൂമിയിലുമായി അനിശ്ചിതത്വത്തിന്റെ ഭീകര ദിവസങ്ങൾ താണ്ടിയവരുടെ മാനസികാവസ്ഥകൾ എന്തായിരുന്നിരിക്കും ?

അന്നത്തെ സംഭവങ്ങളുടെ യഥാർത്ഥ വീഡിയോ ഫൂട്ടേജുകളും മറ്റു വിവരങ്ങളുമൊക്കെ കോർത്തിണക്കുമ്പോഴും ഒരു ഡോക്യൂമെന്ററി ശൈലിയിലേക്ക് പോകാതെ ആദ്യാവസാനം വരെ പിടിച്ചിരുത്തുന്ന വിധം ഗംഭീരമായി ചിത്രീകരിക്കാൻ അനുഭവ് സിൻഹക്ക് സാധിച്ചിട്ടുണ്ട്.

ബന്ദിയാക്കപെട്ടവരുടെ മാനസികാവസ്ഥകളിലേക്ക് മാത്രമായി ചുരുങ്ങാതെ ഈ വിഷയത്തിൽ അന്ന് സമ്മർദ്ദത്തിലായ ഇന്ത്യൻ സർക്കാരിന്റെ നിലപാടുകളും വീഴ്ചകളും പരിമിതികളുമൊക്കെ വരച്ചിടുന്നുണ്ട് അനുഭവ് സിൻഹ.

പൊതുബോധത്തെ തൃപ്തിപ്പെടുത്താനായി നടത്തുന്ന വ്യാജ നിർമ്മിതികളൊന്നും ഈ സീരീസിൽ ഇല്ല എന്നത് ശ്രദ്ധേയമാണ്. അന്നത്തെ ഹൈജാക്കിങ് സംഭവത്തിന്റെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ ഭീകരവാദികളെയും താലിബാനെയുമൊക്കെ വസ്തുതാപരമായി അവതരിപ്പിച്ചതിൽ ചിലരൊക്കെ അതൃപ്‍തി രേഖപ്പെടുത്തിയതിന്റെ കാരണവും അതാകാം.

ഫ്‌ളൈറ്റിൽ ഒരാളെ ഭീകരവാദികൾ കൊന്നിട്ടും, പലർക്കു നേരെയും മർദ്ദനം നടന്നതായി സമ്മതിക്കുമ്പോഴും ഭീകരവാദികൾ തങ്ങളോട് നന്നായിട്ടാണ് പെരുമാറിയത് എന്ന് പറയുന്ന യാത്രക്കാരുടെ അനുഭവങ്ങളെ മാനിക്കാതിരിക്കേണ്ട കാര്യമില്ല.

ആപ്പിൾ കട്ട് ചെയ്ത് പിറന്നാൾ ആശംസകൾ നേർന്ന, അന്താക്ഷരി കളിക്കാനും പാട്ടു പാടിക്കാനും പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ച ഭീകരവാദികൾ എന്ന സാക്ഷ്യപ്പെടുത്തൽ നടത്തുന്നത് അന്ന് അതേ ഫ്‌ളൈറ്റിൽ ദിവസങ്ങളോളം ബന്ദികളാക്കപ്പെട്ട യാത്രക്കാരിൽ ചിലരാണ് എന്നതാണ് വിചിത്രം.

ഇന്ത്യ എന്ന രാജ്യത്തെ സംബന്ധിച്ച് Kandahar MissionMission എന്നത് ഭീകരവാദികളുടെ ആവശ്യങ്ങൾ അംഗീകരിച്ചു കൊണ്ടുള്ള മുട്ട് മടക്കലായിരുന്നു എന്നതിൽ തർക്കമില്ല . അതേ സമയം അതിനേക്കാൾ പ്രധാനപ്പെട്ടതായിരുന്നു ബന്ദികളാക്കപ്പെട്ടവരെ ജീവനോടെ മോചിപ്പിക്കുക എന്ന ദൗത്യം.

ഏഴു ദിവസങ്ങൾക്കൊടുവിൽ ആ മോചനം സാധ്യമായപ്പോൾ അതൊരു വിജയമായി കാണുന്നവരും ഉണ്ടാകാം.

ഇതിൽ ഏതാണ് ശരി എന്നത് ചരിത്രം പിന്നീട് വിലയിരുത്തട്ടെ എന്നാണ് പങ്കജ് കപൂറിന്റെ കേന്ദ്ര മന്ത്രി കഥാപാത്രം പറയുന്നത്.

അവിടെ അതിനൊരു മറുപടി പഞ്ച് എന്ന പോലെ ക്ലൈമാക്സിൽ അവർക്കിടയിൽ തന്നെ നടക്കുന്ന കഥാപാത്ര സംഭാഷണം ഇങ്ങിനെയാണ്.

So..We Won !!

Did We ?

We Fought ..

Did We ?

പിന്നെയുള്ള നിശ്ശബ്ദത ഒരേ സമയം ചോദ്യവും ഉത്തരവുമായി മാറുന്നിടത്താണ് സീൻ അവസാനിക്കുന്നത്.

©bhadran praveen sekhar

സൂപ്പർ നാച്ചുറൽ യൂണിവേഴ്സ് !!

Based on a ridiculously true phenomenon എന്ന ടാഗ് ലൈനോടെയായിരുന്നു 2018ൽ സ്ത്രീയുടെ ആദ്യ പതിപ്പ് എത്തിയത്. അന്ധവിശ്വാസങ്ങളും കെട്ടുകഥകളും നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ചന്ദേരി ഗ്രാമവും അവിടത്തെ നാട്ടുകാരുമൊക്കെയായി രസകരമായി കഥ പറഞ്ഞു പോയ ഒരു പടം .

യുക്തിക്കൊന്നും പ്രസക്തി കൊടുക്കാതെ പറയുന്ന കഥകളൊക്കെ ആ നാട്ടിലെ മണ്ടൻമാരായ നാട്ടുകാരെ പോലെ കാണുന്ന നമ്മളും വിശ്വസിക്കണം.  അതായിരുന്നു ആ പടത്തിന്റെ ഒരു ആസ്വാദന ലൈൻ .

'സ്ത്രീ'യുടെ ആദ്യ പതിപ്പ് ആ ലെവലിൽ നന്നായി ആസ്വദിച്ചതുമാണ് എന്നിരിക്കെ സ്ത്രീ 2 കുറച്ചധികം പ്രതീക്ഷകളോടെയാണ് കണ്ടത്. ഹൊറർ കോമഡി മൂവി എന്ന നിലക്ക് തൃപ്തിപ്പെടുത്തിയെങ്കിലും ആദ്യപതിപ്പിനോളം ഗംഭീരമായി തോന്നിയില്ല.

Maddock Films ന്റെ നിർമ്മാണത്തിൽ 'സ്ത്രീ'ക്ക് ശേഷം ഹൊറർ കോമഡി ഴോണറിൽ വന്ന Roohi, Bhediya, Munjya അടക്കമുള്ള സിനിമകളെയെല്ലാം ചേർത്ത് ഇപ്പോൾ Maddock Supernatural Universe ആക്കിയിട്ടുണ്ട് .. അത് കൊണ്ട് തന്നെ ഈ സീരീസിൽ പുതുതായി എത്തിയ 'സ്ത്രീ 2' ലേക്ക് മുൻകാല സിനിമകളുടെ റഫറൻസും അതിലെ കഥാപാത്രങ്ങളെയുമൊക്കെ രസകരമായി കണക്ട് ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.

'Bhediya' യിൽ നിന്ന് വരുൺ ധവാനെ അതിഥി വേഷത്തിൽ കൊണ്ട് വന്നതിനൊപ്പം Maddock Supernatural Universe ന്റെ അടുത്ത പതിപ്പിലേക്ക് വേണ്ടിയെന്ന പോലെ അക്ഷയ് കുമാറിനും കൊടുത്തിട്ടുണ്ട് ഒരു അതിഥി വേഷം. രണ്ടു പേരുടെയും ഇൻട്രോ സീൻ നന്നായിരുന്നു.

സംഭവം എന്തൊക്കെ പറഞ്ഞാലും ഇപ്പോൾ ബോളിവുഡിൽ കോമഡി ഹൊററിനു നല്ല സ്വീകാര്യതയാണ്. സമീപ കാലത്ത് വന്ന ബോംബ് പടങ്ങളൊക്കെ നിലം തൊടാതെ പൊട്ടിയപ്പോൾ Stree 2 തിയേറ്ററിൽ ആളെ കയറ്റി പണം വാരി.

അങ്ങിനെ ഇക്കൊല്ലം ഇത് വരെ ഇറങ്ങിയ ഹിന്ദി സിനിമകളിൽ വച്ച് ഏറ്റവും കൂടുതൽ കളക്ട് ചെയ്ത സിനിമ 'Stree 2' ആയിരിക്കുന്നു.

Maddock ന്റെ സൂപ്പർനാച്ചുറൽ യൂണിവേഴ്‌സിലെ കഥകളുടെ സെറ്റ്അപ്പ് മനസ്സിലാക്കി കൊണ്ട് കാണുന്നവർക്ക് രസിക്കാനുള്ള വകുപ്പുകൾ 'സ്ത്രീ 2' വിലുമുണ്ട്.

അപ്പോഴും ആദ്യ പതിപ്പിനോളം രസിപ്പിച്ചില്ല എന്ന പരാതി പറയേണ്ടി വരുന്നു. പോരാത്തതിന് ഇതിലെ പ്രധാന പ്രേതരൂപം 'സർകട' യുടെ ഗ്രാഫിക്സ് ഒക്കെ ഒരു കാർട്ടൂൺ ലെവലിലേക്ക് താണതും നെഗറ്റിവായി തോന്നി.

രാജ്കുമാർ റാവു, പങ്കജ് ത്രിപാഠിയെ പോലുള്ള ഗംഭീര നടന്മാർക്ക് ഈ സിനിമയിൽ കാര്യമായി ഒന്നും ചെയ്യാനില്ലായിരുന്നു. അപാർശക്തി ഖുരാന, അഭിഷേക് ബാനർജി പോലുള്ളവർ കൂട്ടത്തിൽ അവരെക്കാൾ സ്‌കോർ ചെയ്തതായി പറയാം. ശ്രദ്ധകപൂറും കൊള്ളാം.

തമന്ന വരുന്ന 'ആജ് കി രാത്' പാട്ടും, എൻഡ് ക്രെഡിറ്റ് സീനിലേക്ക് എത്തുമ്പോൾ ഉള്ള പാട്ടുകളും തിയേറ്റർ സ്‌ക്രീനിൽ ഓളമുണ്ടാക്കി.

ചെയ്യുന്ന പടങ്ങളെല്ലാം തുരു തുരാ പൊട്ടിക്കൊണ്ടിരിക്കെ തല കാണിച്ച ഈ പടമെങ്കിലും രക്ഷപ്പെട്ടതിൽ അക്ഷയ് കുമാറിന് ആശ്വസിക്കാം.

©bhadran praveen sekhar

ഒരു മുത്തശ്ശിക്കഥയുടെ മികവുറ്റ ദൃശ്യാവിഷ്ക്കാരം!!

മോഹൻ ലാലിന്റെ ശബ്ദ സാന്നിധ്യമുള്ള ആമുഖവും , മലാ പാർവ്വതിയുടെ മുത്തശ്ശിക്കഥ പറച്ചിലും കൂടി സിനിമയുടെ തുടക്കത്തിൽ തന്നെ ഒരു മൂഡ് സെറ്റ് ആക്കി തരുന്നുണ്ട്. ആ ഒരു മൂഡിലേക്ക് നമ്മളെത്തി കഴിഞ്ഞാൽ ചിയോതിക്കാവും പരിസരവുമൊക്കെ നമ്മുടെ കൂടിയായി മാറുകയാണ്.

തുടക്കക്കാരെന്ന് തോന്നിപ്പിക്കാത്ത എഴുത്തും സംവിധാനവും കൊണ്ട് ജിതിൻ ലാൽ - സുജിത് നമ്പ്യാർ അതിശയപ്പെടുത്തി കളഞ്ഞു.

ഒരു ഫാന്റസി / മിത്ത് പടത്തിന്റെ കഥാപരിസരത്തിലേക്ക് ചിരിക്കുള്ള വകുപ്പുകൾ എത്തിയത് ദീപു പ്രദീപിന്റെ അഡിഷണൽ സ്‌ക്രീൻപ്ലേയിലൂടെയാണെന്ന് ഊഹിക്കുന്നു. ഇത്തരമൊരു സിനിമയുടെ ടോട്ടാലിറ്റിയിൽ അതെല്ലാം നല്ല രീതിക്ക് വർക്ക് ഔട്ട് ആക്കാൻ ഈ കൂട്ടായ്മക്ക് സാധിച്ചിട്ടുണ്ട്.

ചിയോതിക്കാവെന്ന സാങ്കൽപ്പിക ഗ്രാമവും അവിടത്തെ ക്ഷേത്രവും നാട്ടുകാരുമൊക്കെ മൂന്ന് വ്യത്യസ്ത കാലഘട്ടങ്ങളിലൂടെ നമ്മുടെ മുന്നിൽ അവതരിപ്പിച്ചു ഫലിപ്പിക്കുന്ന കലാ സംവിധാനം ശ്രദ്ധേയമായി തോന്നി.

മുത്തശ്ശിക്കഥയുടെ ലാഘവത്തിൽ പറയുമ്പോഴും രാജഭരണകാലത്തും ജനാധിപത്യ കാലത്തും ഒരു പോലെ നിലനിൽക്കുന്ന ജാതി വ്യവസ്ഥകളെ തുറന്നു കാണിക്കാൻ സിനിമ ശ്രമിക്കുന്നു.

കഥക്കപ്പുറം ഹൈവോൾട്ടേജ് കഥാപാത്ര പ്രകടനങ്ങൾ കൊണ്ടും സ്‌ക്രീൻ പ്രസൻസും കൊണ്ടുമൊക്കെ ടോവിനോ തോമസ് നിറഞ്ഞാടുന്ന കാഴ്ച.

കുഞ്ഞിക്കേളു എന്ന യോദ്ധാവായും, കള്ളൻ മണിയനായും, ഇലക്ട്രീഷ്യൻ അജയനായും മൂന്ന് വേഷങ്ങളിൽ മൂന്ന് വ്യത്യസ്ത ലുക്കിൽ വരുന്നു എന്നതിനൊപ്പം മൂന്നു കഥാപാത്രങ്ങളേയും മൂന്ന് വ്യത്യസ്ത ശരീര ഭാഷയിൽ ടോവിനോ ഗംഭീരമായി കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നത് കാണാം.

കഥാപാത്രത്തിന്റെ പൂർണ്ണതക്ക് വേണ്ടി ടോവിനോ നടത്തിയിട്ടുള്ള പ്രയത്നങ്ങളും പരിശീലനങ്ങളുമൊക്കെ മെയ് വഴക്കത്തിൽ തന്നെ പ്രകടമാണ് .

അക്കൂട്ടത്തിൽ മണിയൻ കള്ളൻ എന്ന കഥാപാത്രത്തെ പ്രത്യേകം എടുത്തു പറയേണ്ടി വരുന്നു. നോട്ടം കൊണ്ടും ഭാവം കൊണ്ടും ശരീര ഭാഷ കൊണ്ടും ഡയലോഗ് ഡെലിവറി കൊണ്ടുമൊക്കെ മറ്റു രണ്ടു കഥാപാത്രങ്ങളെയും കവച്ചു വക്കുന്നുണ്ട് മണിയൻ.

ഐശ്വര്യ രാജേഷും കൃതി ഷെട്ടിയുമൊക്കെ പേരിന് നായികാ വേഷത്തിൽ വന്നു പോയി എന്നതിനപ്പുറം കാര്യമായ ഒരു റോളോ പ്രകടനമോ പറയാനില്ല.

അതേ സമയം സുരഭി ലക്ഷ്മി തനിക്ക് കിട്ടിയ നായികാ വേഷം ഗംഭീരമാക്കി ചെയ്തു കാണാം. കള്ളൻ മണിയന്റെ ഭാര്യ എന്നതിൽ ഒതുങ്ങാതെ മാണിക്യം എന്ന കഥാപാത്രത്തെ ശ്രദ്ധേയമായി അവതരിപ്പിക്കാൻ സുരഭിക്ക് സാധിച്ചു.

ഓണത്തിന് ഇറങ്ങിയ കിഷ്കിന്ധാ കാണ്ഡത്തിലും, ARM ലും അജയന്മാർ കേന്ദ്ര കഥാപാത്രങ്ങളാണ് എന്ന പോലെ രണ്ടു സിനിമയിലും ജഗദിഷിന്റെ വേറിട്ട കഥാപാത്ര പ്രകടനങ്ങളുണ്ട് . മണിയൻ - നാണു കോംബോ സീനുകളിൽ ടോവിനോ-ജഗദിഷ് മാരെ കണ്ടെത്താനാകാത്ത വിധം മത്സരിച്ചഭിനയിച്ചു രണ്ടു പേരും.

ജോമോന്റെ ഛായാഗ്രഹണം, ഷമീർ മുഹമ്മദിന്റെ എഡിറ്റിംഗ്, ദിബു നൈനാന്റെ സംഗീതം അടക്കമുള്ള മറ്റു സാങ്കേതിക വശങ്ങളെല്ലാം തിയേറ്റർ സ്‌ക്രീനിൽ സിനിമയുടെ ആസ്വാദനം ഇരട്ടിപ്പിക്കുന്നു.

ഒരു മുത്തശ്ശിക്കഥയെ / കെട്ടുകഥയെ രസച്ചരട് പൊട്ടിക്കാതെ, സാങ്കേതിക മികവോടെ ആദ്യാവസാനം വരെ പറഞ്ഞവതരിപ്പിക്കാൻ സാധിച്ചു എന്നത് തന്നെയാണ് ARM ന്റെ വിജയം.

©bhadran praveen sekhar

നിഗൂഢമായ മനുഷ്യ മനസ്സുകൾ, ദുരൂഹത നിറഞ്ഞ കഥാവഴികൾ, മനസ്സ് പൊള്ളിക്കുന്ന സത്യങ്ങൾ !!

തീർത്തും സമാധാനപൂർണ്ണമായ ഒരു കഥാന്തരീക്ഷത്തിൽ തുടങ്ങി പതിയെ പതിയെ കുറെയേറെ ചോദ്യങ്ങളെ സൃഷ്ടിച്ചു കൊണ്ട് മുന്നോട്ട് പോകുന്ന സിനിമയിൽ നമ്മളും പലതും ഊഹിച്ചെടുക്കുന്നുണ്ട്. പക്ഷേ അത്തരം ഊഹങ്ങൾക്കും മുൻവിധികൾക്കും പ്രവചനങ്ങൾക്കുമെല്ലാം അപ്പുറമാണ് 'കിഷ്കിന്ധാ കാണ്ഡത്തി'ലെ ദുരൂഹതകളുടെ ഉത്തരങ്ങൾ.

ആർക്കും പിടി കൊടുക്കാതെ ഒരു മരത്തിൽ നിന്ന് മറ്റൊരു മരത്തിലേക്ക് ചാടി ചാടി പോകുന്ന കുരങ്ങന്മാരെ പോലെ, ഓരോ സീനു കഴിയുമ്പോഴും അടുത്തത് എന്താണെന്നോ ഏതാണെന്നോ അറിയാതെ നമ്മൾ വെറും കാഴ്ചക്കാർ മാത്രമായി നിൽക്കേണ്ടി വരുന്നു.

ടിപ്പിക്കൽ മിസ്റ്ററി ത്രില്ലർ സിനിമകളിലെ പോലെ ദുരൂഹതയുടെ ചുരുളഴിക്കുക അല്ലെങ്കിൽ അതിന്റെ ഉത്തരം തേടുക എന്നതിനേക്കാൾ ജീവിതാവസാനം വരെ ആശങ്കകളോടെ ജീവിക്കേണ്ടി വരുന്ന മനുഷ്യരെ ചേർത്ത് പിടിക്കുന്നതിലെ മാനവികതയിലേക്ക് വെളിച്ചം വീശുകയാണ് സിനിമ.

കണ്ടു തീരുന്നിടത്ത് അവസാനിക്കുന്ന സിനിമയല്ല കിഷ്കിന്ദ കാണ്ഡം. അവസാനിക്കാത്ത വിധം അത് വല്ലാത്തൊരു വിങ്ങലായി തുടരുകയാണ്. കഥാപാത്രങ്ങളുടെ concern എല്ലാം നമ്മുടെ കൂടിയായി മാറുന്ന അവസ്ഥ.

ആർക്കും ഗുണമില്ലാത്ത സത്യങ്ങളെക്കാൾ പരസ്പ്പരം concern ആകുന്ന മനുഷ്യർക്കൊപ്പം ജീവിക്കുന്നതിലാണ് ശരി എന്ന് ബോധ്യപ്പെടുത്തി തരുന്നു സിനിമ.

കഥാപാത്രങ്ങൾ തമ്മിൽ പരസ്‌പരമുള്ള ബന്ധങ്ങളുടെ ആഴവും അകൽച്ചയും അടുപ്പവുമൊക്കെ ബോധ്യപ്പെടുത്തുന്ന സിനിമകൾ പലതും നമ്മൾ കണ്ടിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ഈ സിനിമയിലെ അപ്പുപിള്ള - അജയചന്ദ്രൻ അച്ഛൻ മകൻ ബന്ധത്തെ ചിത്രീകരിച്ചിരിക്കുന്ന പോലെ മറ്റൊന്ന് വേറെ എവിടെയും കണ്ടതായി ഓർക്കുന്നില്ല. ഒരു കെട്ടിപ്പിടിത്തത്തിന്റെ ഏറ്റവും ഹൃദ്യമായ ഓർമ്മകളിൽ എന്നും ഇനി അവരുണ്ടാകും.

വിജയ രാഘവൻ, ആസിഫ് അലി. രണ്ടു പേരും കിട്ടിയ കഥാപാത്രത്തെ അത്ര മേൽ ഗംഭീരമാക്കി. അപർണ്ണ ബാലമുരളി, ജഗദിഷ്, അശോകൻ, കക്ക രവി എല്ലാവരും നന്നായിരുന്നു .. മറ്റൊരു സന്തോഷം ഏറെക്കാലത്തിനു ശേഷം നിഷാനെ വീണ്ടും സ്‌ക്രീനിൽ കാണാൻ സാധിച്ചതാണ്.

കെട്ടുറപ്പുള്ള തിരക്കഥ, കഥാപാത്ര നിർമ്മിതികളിലെ സൂക്ഷ്മത, ആദ്യാവസാനം വരെ നിഗൂഡത നിലനിർത്തുന്ന ആഖ്യാന ശൈലി, കാടിന്റെ കഥാപശ്ചാത്തലത്തിൽ മുൻകാലത്ത് വന്ന സിനിമകളോടൊന്നും യാതൊരു വിധത്തിലും സാമ്യത പുലർത്താത്ത വേറിട്ട ദൃശ്യ പരിചരണം, അഭിനേതാക്കളുടെ മികച്ച പ്രകടനങ്ങൾ, ഞെട്ടിക്കുന്ന ക്ലൈമാക്സ് അങ്ങിനെ പറഞ്ഞാൽ എന്താണ് ഈ സിനിമയിൽ ഗംഭീരമല്ലാത്തത് എന്ന് ആലോചിച്ചു പോകും.

കാടും, വീടും, കുരങ്ങന്മാരും, റേഡിയോയും, കളിപ്പാട്ടങ്ങളും, തോക്കും, ആനയുമൊക്കെ 'കിഷ്കിന്ധാ കാണ്ഡ'ത്തിലെ ശ്രദ്ധേയ കഥാപാത്രങ്ങളായി നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നു.

ഛായാഗ്രാഹകനും എഴുത്തുകാരനുമൊക്കെ ഒരാൾ തന്നെ ആയതിന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യം മതി വരുവോളം ബാഹുൽ രമേശ് ആസ്വദിച്ചതിന്റെ മികവ് സിനിമയിൽ പ്രകടമാണ്.

സംവിധായകനെന്ന നിലക്ക് രണ്ടാമത്തെ സിനിമയോട് കൂടെ ദിൻജിത്ത് അയ്യത്താന്റെ ഗ്രാഫ് കുതിച്ചുയർന്നിരിക്കുന്നു.

©bhadran praveen sekhar

അഡിയോസ് അമിഗോ

രണ്ടു കള്ളുകുടിയന്മാരുടെ കഥ എന്ന് തോന്നിപ്പിച്ചു കൊണ്ടുള്ള തുടക്കം. അത് പിന്നീട് രണ്ടു മനുഷ്യരുടെയും അതിലൂടെ രണ്ടു വ്യത്യസ്ത മനുഷ്യ വിഭാഗങ്ങളുടെയും കഥയായി പരിണമിച്ചു കൊണ്ട് നമ്മളെയും കൊണ്ടൊരു യാത്ര പോകുകയാണ്. 

ഊരും പേരും ഒന്നും പറഞ്ഞിട്ടില്ലാത്ത തീർത്തും അപരിചിതരായ ആ രണ്ടു മനുഷ്യർക്കൊപ്പം എന്തിനെന്നില്ലാതെ നമ്മളും ശംഖുമുഖത്തേക്ക് ബസ് കയറുന്നു. പാതി വഴിയിൽ അവർക്കൊപ്പം എവിടെയൊക്കെയോ ഇറങ്ങുന്നു. പലരെയും അത് പോലെ കണ്ടുമുട്ടുന്നു. ചിലപ്പോൾ വിശാലമായ ഹോട്ടൽ മുറിയിലും മറ്റു ചിലപ്പോൾ റോഡരികിലും കിടക്കേണ്ടി വരുന്നു.

അങ്ങിനെ ഒരു ലക്ഷ്യ ബോധവുമില്ലാതെ കെട്ടു പൊട്ടിയ പട്ടം കണക്കെ അങ്ങിനെ പാറി നടക്കുന്ന ഒരു ഫീൽ.

ആലോചിച്ചാൽ അതിലൊന്നും ഒരു അർത്ഥവുമില്ലെന്ന് തോന്നുമ്പോഴും ഈ രണ്ടു കഥാപാത്രങ്ങളുടെയും മനസ്സ് വായിക്കാൻ നമുക്ക് സാധിക്കുന്നു.

ഉള്ളവൻ എവിടെയൊക്കെ കറങ്ങി തിരിഞ്ഞു നടന്നാലും ഒടുക്കം അവൻ എത്തേണ്ടിടത്ത് എത്തും.. ഇല്ലാത്തവൻ എവിടെയും എത്താതെ അങ്ങിനെ കറങ്ങി കൊണ്ടേയിരിക്കും എന്ന് സുരാജ് വെഞ്ഞാറമൂട് പറയുമ്പോൾ അത് ശരി വക്കുന്ന അതേ നമ്മൾ എല്ലാം ഉണ്ടായിട്ട് എന്ത് കാര്യം എന്ന് ചോദിക്കുന്ന ആസിഫ് അലിയെയും അംഗീകരിച്ചു പോകുന്നു.

ഈ സിനിമ എല്ലാവരേയും തൃപ്‍തിപ്പെടുത്തുമോ എന്നറിയില്ല. പക്ഷെ സിനിമയിൽ പ്രമേയവത്ക്കരിച്ച തരത്തിലെ ഒരു ജീവിത സാഹചര്യത്തിലൂടെ കടന്നു പോയവർക്കും അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ടു പോയവർക്കുമൊക്കെ 'അഡിയോസ് അമിഗോ' ഇഷ്ടപ്പെടുക തന്നെ ചെയ്യും.

സുരാജ് വെഞ്ഞാറമൂട് -ആസിഫ് അലി കോമ്പോയും അവരുടെ പ്രകടനങ്ങളും മികച്ചു നിന്നു. ഇടക്കിത്തിരി ലാഗ് അടിച്ചു എന്നതൊഴിച്ചാൽ കണ്ടിരിക്കാവുന്ന ഒരു ചെറിയ നല്ല പടം.

©bhadran praveen sekhar

പോരാട്ടങ്ങളുടെ തങ്കലാൻ !!

എത്ര പറഞ്ഞാലും പഴകാത്ത പ്രസക്തമായ ഒരു പ്രമേയത്തിന്റെ വേറിട്ട പുനരവതരണമാണ് തങ്കലാൻ. പാ രഞ്ജിത്തിന്റെ തന്നെ മുൻകാല സിനിമകളിൽ കൈകാര്യം ചെയ്ത വിഷയങ്ങളുടെ തുടർച്ച തന്നെയാണ് തങ്കലാനിലും കാണാനാകുക. പക്ഷേ മുൻകാല സിനിമകളിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി ദൃശ്യാവിഷ്ക്കാര മികവിനാണ് ഈ സിനിമയിൽ കൂടുതൽ ശ്രദ്ധ കൊടുത്തിട്ടുള്ളത് എന്ന് പറയേണ്ടി വരും.

സാംസ്ക്കാരിക അധിനിവേശം, ജാതീയ ഉച്ച നീചത്വങ്ങൾ, അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ട ദളിതർ, സാമൂഹിക അസമത്വങ്ങൾ, ജന്മിത്വം, അധികാര ദുർവിനിയോഗങ്ങൾ, സ്വാതന്ത്ര്യം എന്നിങ്ങനെ നീളുന്ന വിഷയങ്ങൾ പ്രമേയവത്ക്കരിക്കപ്പെട്ട സമീപ കാല തമിഴ് സിനിമകളുടെ കൂട്ടത്തിൽ പെടുത്താവുന്ന സിനിമയെങ്കിലും 'തങ്കലാൻ' അതിന്റെ ആഖ്യാനശൈലി കൊണ്ട് സങ്കീർണ്ണമാകുന്നുണ്ട് പലയിടത്തും.

ബ്രിട്ടീഷ് കാലഘട്ടത്തിലുള്ള കഥ പറച്ചിൽ കണ്ടപ്പോൾ പെട്ടെന്ന് അരുൺ മാതേശ്വരന്റെ 'ക്യാപ്റ്റൻ മില്ലറി'നെ ഓർത്തു പോയി. ക്യാപ്റ്റൻ മില്ലറിന് സമാനമായി തങ്കലാനും അടിസ്ഥാനപരമായി ചർച്ച ചെയ്യുന്നത് സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ കുറിച്ചാണ്.

ജാതിയുടെ പേരിൽ സ്വന്തം നാട്ടുകാർ തന്നെ അടിച്ചമർത്തുന്ന ഒരു ജനത സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന് വേണ്ടി ബ്രിട്ടീഷുകാരോട് പോരാടുന്നതിലെ അർത്ഥശൂന്യത ചൂണ്ടി കാണിച്ചു കൊണ്ടാണ് ക്യാപ്റ്റൻ മില്ലറിൽ ധനുഷിന്റെ ഈസ ബ്രിട്ടീഷ് പട്ടാളത്തിൽ ചേരുന്നത്. സമാനമായി അടിമത്വത്തിൽ നിന്നുള്ള മോചനവും മെച്ചപ്പെട്ട സാമൂഹിക പദവിയും പ്രതീക്ഷിച്ചു കൊണ്ടാണ് തങ്കലാൻ ലോർഡ് ക്ലെമെന്റിനൊപ്പം സ്വർണ്ണവേട്ടക്ക് പുറപ്പെടുന്നത്.

ഈസയിൽ നിന്ന് മില്ലർ ആകുമ്പോൾ മാറുന്നത് പേരും വസ്ത്രവും മാത്രമാണ് ബാക്കി വ്യവസ്ഥിതികളെല്ലാം പഴയത് തന്നെയെന്ന് ക്യാപ്റ്റൻ മില്ലറിന് തിരിച്ചറിവുണ്ടാകുന്നത് പോലെ തങ്കലാനും സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ കുറിച്ച് തിരിച്ചറിവുകൾ ഉണ്ടാകുന്നുണ്ട്. അതിലുപരി അയാൾക്ക് സ്വത്വ ബോധമാണ് വീണ്ടു കിട്ടുന്നത്. തന്റെ പൂർവ്വികർ ആരായിരുന്നെന്നും അവർ എന്തിന് വേണ്ടി നിലകൊണ്ടു എന്നുമുള്ള തിരിച്ചറിവിലൂടെയാണ് തങ്കലാൻ ഒരു ജനതയുടെ സാമൂഹ്യ പരിഷ്ക്കർത്താവെന്ന പുതുരൂപത്തിലേക്ക് മാറുന്നത്.

ശാക്തേയ - ശൈവ-ബുദ്ധ-വൈഷ്ണവ മതവിശ്വാസങ്ങളുടെ റഫറൻസുകൾ കൊണ്ട് പാ രഞ്ജിത്ത് പറഞ്ഞു വക്കുന്ന രാഷ്ട്രീയം ശ്രദ്ധേയമാണ്.

തങ്കലാന്റെ പൂർവ്വികരുടെ കാലത്ത് സ്വന്തമായുണ്ടായിരുന്ന ഭൂമി രാജാക്കന്മാർ കൈയ്യടക്കുകയും അതെല്ലാം ബ്രാഹ്മിണർക്ക് ദാനം ചെയ്യുകയുമാണുണ്ടായതെന്ന് പറയുന്നുണ്ട്. അതേ ഭൂമി വീണ്ടെടുക്കാൻ രാജാവിന് വേണ്ടി തങ്കവേട്ടക്ക് പോയ തങ്കലാന്റെ മുത്തച്ഛന് ഭൂമി നേടാനായെങ്കിലും സാമൂഹിക പദവി നിഷേധിക്കപ്പെട്ടു.

ഭരിക്കുന്നത് രാജാക്കന്മാരെങ്കിലും രാജാക്കന്മാർക്ക് മുകളിൽ സർവ്വാധിപത്യം നേടാൻ ബ്രാഹ്മണർക്ക് സാധിച്ചു എന്ന കാര്യമാണ് അവിടെ ചൂണ്ടി കാണിക്കപ്പെടുന്നത്.

പശുപതി അവതരിപ്പിക്കുന്ന ഗംഗു പട്ടർ വേഷം കൊണ്ട് വൈഷ്ണവനും പൂണൂൽ ധാരിയുമാണെങ്കിലും അയാളെ ഗോത്ര വിഭാഗക്കാരനായി മാറ്റി നിർത്തുന്നുണ്ട് അധികാരി വർഗ്ഗം. ഇതിന്റെ തന്നെ മറ്റൊരാവർത്തനമാണ് കോട്ടും സൂട്ടുമിട്ട തങ്കലാന് നേരിടേണ്ടി വരുന്നതും. ധരിക്കാൻ പുതിയ വസ്ത്രം കിട്ടിയെന്ന സന്തോഷത്തിനപ്പുറം ആ വസ്ത്ര ധാരണം അടിമത്വത്തെ ഇല്ലാതാക്കുന്നില്ല.

ആരതി സ്വർണ്ണത്തിന് കാവൽ നിൽക്കുന്നതിനും, തങ്കലാൻ കൈകളിൽ കോരിയെടുത്ത് കൊണ്ട് വരുന്ന സ്വർണ്ണപ്പാറക്കെല്ലാം പ്രതീകാത്‌മകതയുടെ സൗന്ദര്യം ചാർത്താൻ പാ രഞ്ജിത്തിന് സാധിച്ചിട്ടുണ്ട്.

മിന്നുന്ന സ്വർണ്ണ ലോഹത്തിന് വേണ്ടിയല്ല സ്വർണ്ണം വിളയുന്ന മണ്ണിന് വേണ്ടിയാണ് നിലകൊള്ളേണ്ടതെന്ന് പറയുന്ന ആരതി പ്രകൃതി തന്നെയെങ്കിൽ എന്താണ് യഥാർത്ഥ സ്വർണ്ണമെന്ന് ചിന്തിപ്പിക്കുകയാണ് സംവിധായകൻ.

അടിമത്വത്തിൽ നിന്നുള്ള മോചനം അഥവാ സ്വാതന്ത്ര്യമാണ് യഥാർത്ഥ സ്വർണ്ണം. ആ സ്വർണ്ണം ഇപ്പോഴും നേടിയെടുക്കാൻ സാധിച്ചിട്ടില്ലാത്ത ഒരു ജനതയോടുള്ള ഐക്യപ്പെടലു കൂടിയായി കാണാം 'തങ്കലാനെ'ന്ന സിനിമയെ.

ചരിത്രവും കാൽപ്പനികതയും പ്രതീകാത്‌മകതയും കൂട്ടയിണക്കി കൊണ്ടുള്ള കഥ പറച്ചിലായത് കൊണ്ടാകാം അവതരണത്തിൽ പലയിടത്തും ഫോക്കസ് നഷ്ടപ്പെടുന്ന പോലെ തോന്നി. മേക്കിങ്ങിനായി എടുത്ത അധ്വാനം തിരക്കഥാ രചനയിൽ പാ രഞ്ജിത്തിന് ഇല്ലാതെ പോയോ എന്നൊരു സംശയം. പ്രമേയത്തിന്റെ പ്രസക്തി കൊണ്ട് അതൊരു വലിയ പോരായ്മയായി മാറുന്നില്ല എന്ന് മാത്രം.

വിക്രം-പാർവ്വതി-മാളവിക. മൂന്ന് പേരും തങ്ങളുടെ കഥാപാത്രങ്ങളെ ഗംഭീരമാക്കി. ജി.വി പ്രകാശ് കുമാറിന്റെ സംഗീതവും മികച്ചു നിന്നു.

©bhadran praveen sekhar

ത്രില്ലടിപ്പിച്ച ചോരക്കളി!!

ട്രൈലർ കാണുമ്പോഴേ പടത്തിന്റെ കഥ എന്താണെന്ന് ബോധ്യപ്പെടും. പക്ഷേ അറിഞ്ഞു വച്ച ആ കഥയുടെ പൂർണ്ണ ആസ്വാദനം കിട്ടുന്നത് തിയേറ്റർ സ്‌ക്രീനിലാണ്. അമ്മാതിരി ഒരു ഐറ്റം.

ആക്ഷൻ വിത്ത്‌ കൊടൂര വയലൻസ് ആണ് ഈ സിനിമയുടെ ആസ്വാദനം. ഈ ചോരക്കളി കാണാൻ താൽപ്പര്യമില്ലാത്തവർക്ക് തിയേറ്ററിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങി പോകൽ മാത്രമാണ് രക്ഷ.

ആദ്യത്തെ പത്തു പതിനഞ്ചു മിനിറ്റുകൾക്കുള്ളിൽ തന്നെ പടത്തിന്റെ ആ മൂഡ് നമുക്ക് കിട്ടും. പിന്നെ അങ്ങോട്ട് അടിയോടടി ഇടിയോടിടിയാണ്. അങ്ങിനെ പോയി ഇന്റർവെല്ലിനാണ് Kill ന്റെ ടൈറ്റിൽ പോലും തെളിയുന്നത്.

രണ്ടാം പകുതിയിൽ മടാൾ വെട്ടും, കത്തി കയറ്റലും, തലയടിച്ചു പൊളിക്കലും, കഴുത്തറുക്കലും, ചോര ചീറ്റലുമൊക്കെയായി മൊത്തത്തിൽ വയലൻസിന്റെ ആറാട്ട് ആണ്.

കരുത്തുറ്റ ക്രൂരന്മാരായ വില്ലന്മാരോട് നായകന് ക്ഷമ തോന്നേണ്ട കാര്യമില്ല. നായകന്റെ ഓരോ ഇടിയും വയലൻസും അതാത് സീനുകളിൽ അനിവാര്യമായി മാറ്റുന്ന മെയ്കിങ് തന്നെയാണ് ഈ സിനിമയെ ത്രില്ലടിപ്പിക്കുന്നത്.

തൊണ്ണൂറുകളുടെ പകുതിയിൽ സംവിധായകൻ നിഖിൽ നാഗേഷ് ഭട്ടിനു പാറ്റ്ന -പൂനെ ട്രെയിൻ യാത്രയ്ക്കിടെ നേരിടേണ്ടി വന്ന സംഭവമാണ് Kill ന്റെ സ്ക്രിപ്റ്റ്നായി ഉപയോഗപ്പെടുത്തിയത്.

ഒരു ട്രെയിനും, കുറേ വില്ലന്മാരും, വലിയ താരമൂല്യം ഒന്നുമില്ലാത്ത നടീ നടന്മാരെയും വച്ച് ഈ പടം ഈ ലെവലിൽ എത്തിച്ചതിന് സംവിധായകന് കൈയ്യടി കൊടുക്കാതെ പറ്റില്ല.

ലക്ഷ്യയുടെ ഹീറോ വേഷം എല്ലാ തലത്തിലും മികച്ചു നിന്നു. ഒപ്പത്തിനൊപ്പം രാഘവ് ജുയാലിന്റെ വില്ലനും.

©bhadran praveen sekhar

കളിയും കാര്യവും പറയുന്ന രസികൻ 'വാഴ'!!

ഫസ്റ്റ് ലുക്ക് പോസ്റ്റർ വന്ന പാടെ തന്നെ ഈ സിനിമയുടെ തീം എന്താണെന്ന് വ്യക്തമായിരുന്നു. Biopic of a billion boys എന്ന ഉപശീർഷകം കൂടി ആയപ്പോൾ എല്ലാ തരത്തിലും പടത്തിന്റെ പ്ലോട്ട് സെറ്റ് ആയി തോന്നി.യാതൊരു വിധ താരനിരകളുമില്ലാത്ത ഈ സിനിമ കാണുമ്പോൾ തിയേറ്റർ ഫുൾ ആയിരുന്നു. ഒരിടത്തും ബോറടിപ്പിക്കാത്ത രസികൻ അവതരണം, വന്നവരും പോയവരും എല്ലാം ഒരേ പൊളി.

ഒരു ഭാഗത്ത് നിന്ന് ചിരിപ്പിച്ചു തുടങ്ങി മറു ഭാഗത്തേക്ക് എത്തുമ്പോഴേക്കും കണ്ണ് നനയിക്കുന്ന വൈകാരിക രംഗങ്ങളിലേക്ക് നമ്മളെ കൊണ്ട് പോകുന്നുണ്ട് സിനിമ . ഇമോഷണൽ സീനുകളൊക്കെ അത്ര മേൽ മനസ്സ് തൊടും വിധം കൈകാര്യം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.

ജോമോൻ ജ്യോതിർ, ഹാഷിർ, അനുരാജ്, സിജു സണ്ണി, സാഫ് ബ്രോസ് തൊട്ടുള്ളവരും പേരറിയാത്ത ഒരു കൂട്ടം പേരും.. എല്ലാവരും അടിമുടി വാഴയിൽ ആറാടിയിട്ടുണ്ട്.

ജഗദീഷ്, നോബി, അസീസ്, കോട്ടയം നസീർ, ജിബിൻ ഗോപിനാഥ്‌, എന്നിവരുടെ വേറിട്ട ഗംഭീര പ്രകടനങ്ങളും എടുത്തു പറയാം .

ഒരു യൂത്ത് എന്റർടൈൻമെന്റ് സിനിമക്ക് വേണ്ട കഥാഘടകങ്ങൾക്കൊപ്പം കുടുംബ പ്രേക്ഷകരെ കൂടി തൃപ്തിപ്പെടുത്തി കൊണ്ടുള്ള സ്ക്രിപ്റ്റ് ഒരുക്കാൻ വിപിൻ ദാസിന് സാധിച്ചു.

'ഗൗതമന്റെ രഥം' കണ്ടു തീരുന്നിടത്ത് തോന്നിപ്പിച്ച പ്രതീക്ഷക്ക് 'വാഴ'യിലൂടെ ഒരു മികച്ച ഒരു തുടർച്ച നൽകാൻ സംവിധായകൻ ആനന്ദ് മേനോനും സാധിച്ചിട്ടുണ്ട്.

അത് പോലെ സിനിമയുടെ കഥാഗതിക്കും മൂഡിനും അനുസരിച്ച് ഒപ്പം സഞ്ചരിക്കുന്ന പാട്ടുകളും പശ്ചാത്തല സംഗീതവും കൂട്ടത്തിൽ ശ്രദ്ധേയമായി.

എന്തായാലും ഈ വാഴ എല്ലാ തരം പ്രേക്ഷകരേയും തൃപ്തിപ്പെടുത്തുക തന്നെ ചെയ്യും .

©bhadran praveen sekhar

വിഭ്രമാത്മകമായ 'ലെവൽ ക്രോസ്സ്'!!

സ്ഥലമേത് കാലമേത് എന്നൊന്നും തിരിച്ചറിയാൻ സാധിക്കാത്ത മരുഭൂമിയിലെ ഒരു തുരുത്തിലേക്ക് നമ്മളെ കൊണ്ട് പോകുകയാണ് സിനിമ.

മരുഭൂമിയിലൂടെ കടന്ന് പോകുന്ന റെയിൽവേ ട്രാക്ക്. അതിനെ മുറിച്ചു കടന്ന് പോകുന്ന റോഡ് ഇല്ലാതിരുന്നിട്ടും അവിടെ ഒരു ലെവൽ ക്രോസ്സുണ്ട്. പിന്നെ ആ വിജനതയിൽ ഒരു ഗേറ്റ്മാനും അയാളുടെ കഴുതയും.. അങ്ങിനെ മെല്ലെ മെല്ലെ വന്ന് പോകുന്ന ഓരോ സീനുകളിൽ കൂടെ 'ലെവൽ ക്രോസ്സി'ന്റെ കഥാപരിസരത്തിലേക്ക് നമ്മളും ഇഴുകി ചേരുന്നു.

മനോഹരമായ ഫ്രെയിമുകൾ..അപ്പു പ്രഭാകറിന്റെ കാമറ കണ്ണുകളിൽ കൂടിയാണ് 'ലെവൽ ക്രോസ്സിന്റെ' മുക്കാൽ ഭാഗവും നമ്മൾ ആസ്വദിച്ചു കാണുക.

ദൈർഘ്യമേറിയ ഷോട്ടുകൾ, കഥ പറഞ്ഞു തുടങ്ങുന്നതിലുള്ള അമാന്തം, ഡയലോഗുകളുടെ അഭാവം, കഥാപാത്രങ്ങളുടെ എണ്ണക്കുറവ് അങ്ങിനെ എല്ലാം കൂടി ആദ്യത്തെ അര മണിക്കൂർ സമയം ഒരൽപ്പം വിരസത തോന്നിച്ചുവെങ്കിലും അവിടുന്നങ്ങോട്ട് ട്രെയിൻ ഓടി തുടങ്ങി.

ഊഹിക്കാവുന്നതെങ്കിലും തരക്കേടില്ലാത്ത ഇന്റർവെൽ ബ്ലോക്കിലൂടെയാണ് സിനിമ engaging ആയി മാറുന്നത്.

മൂന്ന് കഥാപാത്രങ്ങളെ വ്യത്യസ്ത വീക്ഷണ നിരീക്ഷണങ്ങളിലൂടെ പറഞ്ഞവതരിപ്പിക്കുന്നിടത്ത് സത്യമേത് മിഥ്യയേത് എന്ന് തിരിച്ചറിയാനാകാത്ത വിധം പ്രേക്ഷകരെ ആശയക്കുഴപ്പത്തിലാക്കുകയാണ് സംവിധായകൻ.

സാങ്കേതിക മികവും വേറിട്ട ആഖ്യാന ശൈലിയുമൊക്കെ കൊണ്ട് മികച്ചു നിൽക്കുമ്പോഴും എല്ലാ പ്രേക്ഷകർക്കുമുള്ള സിനിമയാകാതെ പോകുന്നുണ്ട് 'ലെവൽ ക്രോസ്സ്'.

ആസിഫ് അലിയുടെ ഗേറ്റ്മാൻ രഘുവായിട്ടുള്ള പ്രകടനത്തെ സൂക്ഷ്മമായി നിരീക്ഷിച്ചാൽ അതിൽ മമ്മൂട്ടിയുടെ പുട്ടുറുമീസിന്റെയും മാടയുടെയുമൊക്കെ നിഴലാട്ടം കണ്ടെത്താനാകും. പക്ഷേ അത് കൈയ്യൊതുക്കത്തോടെ തന്നെ ചെയ്യാൻ ആസിഫ് അലിക്ക് സാധിച്ചു എന്നത് ചെറിയ കാര്യമല്ല.

ഷറഫുദ്ധീനും അമല പോളും തങ്ങൾക്ക് കിട്ടിയ കഥാപാത്രങ്ങൾ നന്നായി കൈകാര്യം ചെയ്തിട്ടുണ്ട് എന്നതിനപ്പുറത്തേക്ക് ആസിഫ് അലിയെ പോലെ വെല്ലുവിളിയുള്ള കഥാപാത്ര പ്രകടനങ്ങൾ അവർക്ക് കിട്ടിയിട്ടില്ല.

വിശാൽ ചന്ദ്രശേഖറിന്റെ പശ്ചാത്തല സംഗീതം സിനിമയുടെ മൂഡിനൊത്ത് ഗംഭീരമായി തന്നെ വർക്ക്‌ ഔട്ട്‌ ആയിട്ടുണ്ട്. ആർട്ട്‌ വർക്കുകളിൽ പലയിടത്തും കല്ല് കടികൾ ഉണ്ടായി, പ്രത്യേകിച്ച് ലെവൽ ക്രോസ്സിനോട് ചേർന്ന സെറ്റിട്ട ആ വീട്.

രണ്ടാം പകുതിയിലെ ട്വിസ്റ്റുകൾ ലെവൽ ക്രോസ്സിന്റെ ആസ്വാദന സാധ്യതകൾ ഇരട്ടിപ്പിച്ചു.

തല തിരിഞ്ഞു കൈ കുത്തി നടക്കുന്ന ഭൂതത്തിന്റെ കഥയൊക്കെ സിനിമയിൽ വെറുതെ പറഞ്ഞു പോകുന്നതല്ല എന്ന് അവസാനത്തിലേക്ക് ബോധ്യപ്പെട്ടു. ആ ഭൂതം ആരാണെന്ന് ഊഹിക്കാനുള്ള അവസരം പ്രേക്ഷകർക്ക് വിട്ടു കൊടുക്കാനും സംവിധായകൻ മടിച്ചില്ല.

സ്ലോ പേസ് കഥ പറച്ചിലും നാടകീയമായ കഥാപാത്ര സംഭാഷണങ്ങളുമൊക്കെ മാറ്റി നിർത്തിയാൽ അർഫാസ് അയൂബിന്റെ ലെവൽ ക്രോസ്സ് അഭിനന്ദനങ്ങൾ അർഹിക്കുന്ന സാങ്കേതിക മികവുള്ള പരീക്ഷണ സിനിമ തന്നെയാണ്. 

©bhadran praveen sekhar

'വിശേഷ'പ്പെട്ട ഒരു കുഞ്ഞു മനോഹര സിനിമ !!

വിവാഹം കഴിഞ്ഞതിന്റെ തൊട്ടടുത്ത ദിവസം തൊട്ട് നമുക്ക് നേരിട്ട് അറിയുന്നവരും അറിയാത്തവരുമായിട്ടുള്ള ഒരുപാട് പേര് ഒരു പോലെ ചോദിക്കുന്ന ചോദ്യം - "വിശേഷം ആയോ? "

സത്യത്തിൽ വിശേഷം ആയോ എന്നത് ഒരൊറ്റ ചോദ്യമെങ്കിലും അതിൽ ഒരുപാട് ചോദ്യങ്ങൾ ഉണ്ട്.

വിശേഷം ആയില്ലേ.. അതെന്താ ആവാത്തത്.. ഡോക്ടറെ കാണിച്ചോ..ഏത് ഡോക്ടറെയാ കാണുന്നത്.. അലോപ്പതിയാണോ ആയുർവ്വേദമാണോ..ആർക്കാ പ്രശ്നം.. ട്രീറ്റ്മെന്റ് എന്താണ്...എപ്പോ തുടങ്ങും... ഈ ട്രീറ്റ്മെന്റിൽ റിസൾട്ടുണ്ടോ..വിശേഷം ആയില്ലെങ്കിൽ ഇനിയെന്താ പ്ലാൻ..ദത്ത് എടുക്കാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നുണ്ടോ Etc... അങ്ങിനെ ഒരിക്കലും തീരാതെ നീളുന്ന ചോദ്യങ്ങൾ.

ഇത്രയും മനോരോഗികൾക്കിടയിലാണോ നമ്മൾ ജീവിക്കുന്നത് എന്ന് തിരിച്ചറിയുന്ന നിമിഷങ്ങൾ. 

ഈ സിനിമ വ്യക്തിപരമായി എനിക്ക് കണക്ട് ആകാൻ അധിക നേരം വേണ്ടി വന്നില്ല.

എത്രയൊക്കെ മികച്ച ഡോക്ടർമാരുടെ വിദഗ്ദ്ധ ചികിത്സ നേടിയാലും ഒരു കുഞ്ഞുണ്ടാകുക എന്നത് വലിയ അത്ഭുതം തന്നെയാണ്.

വിജയിക്കാതെ പോയ ചികിത്സകൾക്കൊടുവിൽ, ഡോക്ടർമാരുടെ കണക്ക് കൂട്ടലുകൾക്കെല്ലാം വിപരീതമായി, ഈ ഭൂമിയിലേക്ക് പിറന്നു വീഴുന്ന അത്തരം 'കുഞ്ഞത്ഭുത'ങ്ങളുടെ കഥയാണ് 'വിശേഷം'.

തന്റേതല്ലാത്ത കാരണങ്ങൾ കൊണ്ട് വിവാഹം മുടങ്ങിപോയവരുടെ മാനസികാവസ്ഥയിൽ നിന്ന് തുടങ്ങി രണ്ടാം വിവാഹക്കാരോടുള്ള സമൂഹത്തിന്റെ പൊതുബോധത്തിന് അസ്സലൊരു കൊട്ടും കൊടുത്തിട്ടാണ് സിനിമ അതിന്റെ ട്രാക്ക് പിടിക്കുന്നത്.

Infertility treatment ന്റെ പേരിൽ കൊള്ളലാഭം കൊയ്യുന്ന ആശുപത്രി/ഡോക്ടർമാരെ പ്രതിക്കൂട്ടിൽ നിർത്തുന്നുണ്ടെങ്കിലും കുഞ്ഞുങ്ങളില്ലാത്ത ദമ്പതിമാരെ സംബന്ധിച്ച് ആ ഡോക്ടർമാർ അവരുടെ ദൈവങ്ങൾ കൂടിയാണ് എന്ന് പറഞ്ഞു വെക്കുന്നുണ്ട് സിനിമ.

സംഗീതജ്ഞനിൽ നിന്ന് തിരക്കഥാകൃത്തായി ശോഭിച്ച ആനന്ദ് മധുസൂദനൻ ഒരു നടൻ എന്ന നിലക്ക് കൂടി കഴിവു തെളിയിക്കുന്നു 'വിശേഷ'ത്തിൽ.

ചിന്നു ചാന്ദ്നിയുടെ കരിയറിൽ ഈ സിനിമയിലെ സജിത എന്ന കഥാപാത്രം വേറിട്ട്‌ തന്നെ അടയാളപ്പെടും. അത്രക്കും നന്നായി തന്നെ സജിതയെ പ്രേക്ഷക മനസ്സിലേക്ക് എത്തിച്ചിട്ടുണ്ട്. 

ബൈജു ഏഴുപുന്ന, അൽത്താഫ് സലിം, ജിലു ജോസഫ്, പി. പി കുഞ്ഞികൃഷ്ണൻ തൊട്ടുള്ളവരുടെ സഹകഥാപാത്രങ്ങളും സിനിമയിൽ നന്നായി സ്കോർ ചെയ്തു.

ഒരു വലിയ സംഭവ സിനിമയെന്ന അവകാശവാദമൊന്നുമില്ലെങ്കിലും പറയാൻ തിരഞ്ഞെടുത്ത വിഷയം കൊണ്ട് ഒരു സംഭവ സിനിമയായി മാറുന്നു 'വിശേഷം'.

താരനിരകൾ ഒന്നുമില്ലാതെ, കാമ്പുള്ള പ്രമേയം കൊണ്ടും, സരസമായ അവതരണം കൊണ്ടും ആദ്യാവസാനം വരെ പിടിച്ചിരുത്തിയ ഒരു ഫീൽ ഗുഡ് കുടുംബ സിനിമ. 

@bhadran praveen sekhar